werd de dag van de definitieve redding van gebouw Mooren. Als er een hemel is – ik ben daar niet zo zeker van – heeft Hay Martens (‘Als het moet, keten ik me aan het gebouw vast als de bulldozers komen’) ongetwijfeld een vreugdedans gemaakt en een glas gedronken op dit goede nieuws. Want goed nieuws is het natuurlijk dat de witte raaf van Horst behouden blijft, nee, beter nog: in oude staat wordt hersteld. Hulde aan iedereen die zich daarvoor sterk heeft gemaakt.
Los van de architectonische en esthetische waarde staat gebouw Mooren voor mij vooral voor iets dat je in de Horster architectuur van tegenwoordig nauwelijks meer tegenkomt: vooruitgangsgeloof. Ik stel me het Horst van de jaren vijftig van de vorige eeuw voor als een conservatieve gemeenschap. Met kranten dichtgeplakt. Koesteren wat we hebben, veranderingen met mate en vooral niet te rigoureus. Van achter de gordijntjes houden we goed in de gaten wat er op straat gebeurt. Als iemand uit de pas loopt, fluisteren we dat het ongehoord is. De middenstanders in hun kleine, benauwde winkels met weinig lichtinval vinden het allemaal wel goed zo: waarom zouden we het anders doen dan onze voorouders? Gebouwd wordt er zoals er in de honderd jaar daarvoor is gebouwd. Dingen veranderen? Waarom? Krijg je alleen maar gepraat van.
En dan ineens, in 1960, wordt deze lethargie doorbroken. Wordt een steen in de vijver geworpen. Door een architect (Lei Martens) en twee ambitieuze middenstanders (de gebroeders Jan en Jef Mooren). Weg met dat benauwde, dat bedompte, dat muffe. Tijd voor een frisse wind. We zetten de ramen open. We gaan het anders doen. Niet op zeker spelen, maar risico nemen en lef tonen. Geen baksteen maar beton. Geen schemerige vertrekjes maar twee grote open transparante ruimtes waarin het daglicht met emmers tegelijk naar binnen stroomt. Niks klein-klein maar een riant winkelpaleis van vier bouwlagen. Niet terugvallen op het oude, maar vernieuwen. We willen vooruit! Alsof de moderne tijd eindelijk ook in Horst halt houdt.
Dat is dus waar gebouw Mooren in mijn ogen óók voor staat. Alleen daarom al is het goed dat het in oude luister wordt hersteld. En ach, dat kabinet Rutte valt toch wel. En heus, die glorieuze wederopstanding van VVV komt er ooit (al vraag ik me zo langzamerhand wel af wanneer).
'Hulde aan iedereen die zich daarvoor sterk heeft gemaakt.' Dus ook aan jou, Wim!
BeantwoordenVerwijderenJeu