Intermezzo – Verlossing

‘Was misschien voor enkelen het afgeloopen jaar een tijd van voorspoed en geluk, voor het meerendeel was het een jaar vol kommer en zorgen. En dan denken we aan onze landbouwende bevolking, die zoo’n zware crisistijd doormaakt, aan de toenemende werkeloosheid, die vele onzer arbeiders tot armoelijden doemt en zelfs tot den bedelstaf brengt; aan onze middenstanders, die door de valuta en de sterk verminderde koopkracht een nooit zoo gekende malaise doorworstelen. En alle teekenen wijzen er op en doen vreezen, dat we in 1923 zullen voortgaan op dezen ingeslagen weg.’

Nee, de geschiedenis herhaalt zich nooit. Maar toch: getuige dit fragment uit een nieuwjaarsbeschouwing in de editie van 30 december 1922 van het Venrayse weekblad Peel en Maas, stonden ze er precies honderd jaar geleden zo’n beetje hetzelfde voor als wij nu. Een belangrijk verschil tussen toen en nu is het rotsvaste geloof in en vertrouwen op die ene: ‘Welke plannen de leiders van de lotgevallen der wereld ook ontwerpen, Eén is er die de wereld te midden harer eindelooze wisselingen voortleidt en bestiert. Christus overwint, Christus regeert, Christus heerscht.’

Misschien heb ik het mis, maar ik heb niet de indruk dat vandaag de dag nog héél veel mensen heil uit die richting verwachten. Probeer maar eens een hedendaags equivalent van zo’n leidsman en inspirator te vinden. Mij lukt het in elk geval niet. Om maar eens twee dwarsstraten te noemen: Barack Obama heeft z’n belofte nooit helemaal ingelost en Nelson Mandela lijkt nog geen tien jaar na zijn overlijden alweer vergeten.

Is het eigenlijk wel fair om van één persoon te verwachten dat zij of hij de last van de hele wereld op haar of zijn schouders kan dragen? Is het niet beter en effectiever die verantwoordelijkheid met z’n allen te delen?

Vorige week dinsdag liepen enkele honderden Horstenaren samen met bewoners van de noodopvanglocatie voor asielzoekers in Horst mee in een demonstratie tegen het sluiten van die noodopvanglocatie. Voor de ingang van het gemeentehuis werden ze toegesproken. Onder andere door Kiona Derix. Voor mij de kernzin uit haar indrukwekkende betoog: ‘Ik geloof heilig dat mensen in staat zijn om de wereld te veranderen wanneer we samenkomen in solidariteit en opkomen voor elkaar.’ In de jaren zeventig heette dat, iets kernachtiger: ‘Hun strijd, onze strijd, internationale solidariteit.’ Dat ook jongere generaties dit gedachtegoed nog steeds omarmen, biedt hoop. Nog is niet alles verloren.

(Dit stukje verscheen gisteren ook in Via Horst-Venray.)

Intermezzo – Asielzoekers (6)

Tijdens een Samenloop afgelopen dinsdag protesteerden enkele honderden inwoners van Horst aan de Maas en bewoners van de noodopvanglocatie voor asielzoekers in de Kasteelse Bossen tegen het besluit van burgemeester Ryan Palmen om de noodopvang te sluiten. De Samenloop eindigde voor het gemeentehuis, waar Kiona Derix en Marij Moorman, actief als vrijwilligers bij de noodopvang, de demonstranten toespraken. Dit is de tekst van Kiona, die ze schreef en voordroeg in het Engels. De Nederlandse vertaling daarvan (onder de tekst in het Engels) maakte Kiona speciaal voor Horst-sweet-Horst. Waarvoor dank!

First of all, I would like to thank all of you for being here tonight, for walking with us for the people currently living in Kasteelse Bossen.

When preparing this speech, I was wondering whether I should talk in ABN or in Horster dialect. However, I found out later that we were gonna be joined here tonight by some very wonderful people, residents of the shelter in Kasteelse Bossen. Therefore, I am going to talk in English, I hope that is okay for everyone.

Now, I have told the residents that they shouldn’t feel obliged to join us here tonight. In my opinion, it is not their responsibility, but ours, as citizens of Horst aan de Maas to show up for them. But then one of them said to me: “Kiona, you’re going to do a demonstration and yeah, that’s kind of our thing.” Obviously, I couldn’t really argue with that so yeah, a special thanks to the residents for being too.

So, as we all know, last Monday the mayor announced that he is going to close the shelter in Kasteelse Bossen and it appears that he is able to make this decision on his own. I think that therefore it makes most sense to address this speech to the mayor. However, as some of you may know, me and some other volunteers –  alongside two residents –  have already had a conversation with the mayor last week. Therefore, I’m not very interested in addressing my talks to the mayor anymore. I want to focus on all of you being here tonight, on all of us as people. I am a strong believer that people are capable of changing the world, when we come together in solidarity, when we show up for each other and create movements. History has proven this over and over again –  and I think that we are proving this here tonight too, even if the mayor sticks to his decision to close the shelter.

I remember that last summer, when the municipality of Horst decided to host 150 people in Kasteelse Bossen, they made it to national newspapers by announcing that Horst was going to be the best shelter in the Netherlands, that we were going to set an example for the rest of the country. Now, a couple months later, the municipality has stated that they are proud of how they fulfilled this “assignment”.

And in a way, I feel proud too. However, my sense of pride has absolutely nothing to do with the municipality or the role that they have played over the past couple of months when it comes to the shelter. I am proud of you, of us, because I believe that here, at this moment, not the municipality, but WE are setting an example for the rest of the Netherlands. Because instead of demonstrating against the arrival of refugees in our village, Horst has decided to demonstrate to keep them here. Because we don’t believe in ‘us’ or ‘them’; we have realised that there is only ‘we’. This is why we are here tonight, this is why we have created an alliance based on solidarity and empathy, and this is why so many of you have been there for the people in Kasteelse Bossen in so many different ways. As teachers, as volunteers, as organisers of activities, by collecting and handing out clothes, shoes and toys, by speaking out on social media or maybe in real life, and simply by being here tonight.

And to the residents of the Kasteelse Bossen that are here tonight – I am very grateful to have met all of you. As always, I feel humbled by your incredible resilience and strength. And I know that you really want to give back to this community, to Horst and to the Netherlands and that it is difficult to do so in your position. But I want you to know that you have already given back so much more than you are probably aware of.

Now, I would really like to end my talk with a very, very, loud applause. Applaud for yourself, for the people standing next to you, and most of all for the wonderful people currently living in Kasteelse Bossen. Loud enough so that everyone inside – the mayor, the city council, all of them can hear us.

Kiona Derix

***

Vertaling in het Nederlands:

Ten eerste wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie aanwezigheid, en voor het feit dat jullie mee zijn gelopen voor de mensen die momenteel in de Kasteelse Bossen wonen.

Terwijl ik deze speech aan het voorbereiden was vroeg ik me af of ik zou gaan spreken in ABN of in het Hôrster dialect. Ik ontdekte pas later dat we vanavond vergezeld zouden worden door hele lieve mensen, namelijk de bewoners van de noodopvang zelf. Daarom zal ik vanavond in het Engels spreken, ik hoop dat dat geen probleem is.

Ik heb tegen de bewoners van de noodopvang gezegd dat ze zich absoluut niet verplicht moeten voelen om zich aan te sluiten bij onze actie. Ik geloof namelijk dat het niet hun verantwoordelijkheid is, maar die van ons – als inwoners van Horst aan de Maas – om voor hen op te komen. Maar toen zei één van de bewoners tegen mij: ‘Kiona, jullie organiseren een demonstratie, en dat is zeg maar ons ding.’ Daar kon ik natuurlijk weinig tegenin brengen, dus bij dezen een speciaal woord van dank aan alle bewoners die hier vanavond zijn.

Zoals we allemaal weten heeft de burgemeester vorige week maandag bekendgemaakt dat hij de noodopvang gaat sluiten. Daarbij is gebleken dat hij de bevoegdheid heeft om deze beslissing in zijn eentje te nemen. Het zou daarom logisch zijn om mijn speech tot de burgemeester te richten. Maar zoals sommigen van jullie weten zijn we vorige week al in gesprek geweest met de burgemeester. Om die reden voel ik niet langer de behoefte om me tot de burgemeester te richten. Liever focus ik me op iedereen die hier vanavond is, en op ons als mensen. Ik geloof namelijk heilig dat mensen in staat zijn om de wereld te veranderen wanneer we samenkomen in solidariteit en wanneer we opkomen voor elkaar. Mensen hebben dit in de loop van de geschiedenis al tal van keren bewezen, en ik denk dat we dat hier vanavond ook bewijzen. Zelfs als de burgemeester uiteindelijk zal besluiten om bij zijn beslissing te blijven.

Ik weet nog dat de gemeente Horst aan de Maas deze zomer de nationale krantenkoppen haalde toen besloten werd om 150 mensen op te vangen in de Kasteelse Bossen. De gemeente zou namelijk zorgen voor de beste opvang van Nederland, en zo zou Horst een voorbeeld worden voor de rest van het land. Nu, een paar maanden later, heeft de gemeente laten weten trots te zijn op hoe deze ‘opdracht’ is vervuld.

En ik ben ook trots. Maar mijn gevoel van trots heeft niets te maken met de gemeente, of met de rol die de gemeente heeft gespeeld als het gaat om de noodopvang. Ik ben trots op jullie, op ons, omdat ik geloof dat niet de gemeente, maar WIJ het voorbeeld hebben gezet voor de rest van Nederland. Omdat wij hebben besloten vóór vluchtelingen te demonstreren, in plaats van tegen. Omdat wij niet geloven in ‘jij’ of ‘ik’, maar in ‘wij’. Dat is waarom we hier vanavond zijn en waarom we zijn samengekomen in solidariteit en empathie. Dat is ook waarom zo velen van jullie er op zoveel verschillende manieren zijn geweest voor de bewoners van de noodopvang. Als leerkrachten, als vrijwilligers, als organisatoren van activiteiten, als inzamelaars van jassen, schoenen en speelgoed, door jullie uit te spreken – zowel via social media als in het echte leven – en gewoonweg door hier vanavond te zijn.

En aan de bewoners van de noodopvang die hier staan vanavond: ik ben dankbaar dat ik jullie allemaal heb mogen ontmoeten en ik ben diep onder de indruk van jullie veerkracht. Ik weet dat jullie niets liever willen dan teruggeven aan deze gemeenschap, aan Horst, aan Nederland, en dat dat moeilijk is gezien jullie positie. Maar geloof mij: jullie hebben ons al zoveel meer gegeven dan jullie je waarschijnlijk realiseren.

Ik wil mijn speech graag eindigen met een daverend applaus. Applaudisseer voor jezelf, voor de mensen die naast je staan en bovenal voor de lieve bewoners van de noodopvang. En laat het applaus vooral zo luid zijn dat iedereen ons binnen in de raadzaal kan horen.

Kiona Derix

Intermezzo - Asielzoekers (5)

Tijdens een Samenloop afgelopen dinsdag protesteerden enkele honderden inwoners van Horst aan de Maas en bewoners van de noodopvanglocatie voor asielzoekers in de Kasteelse Bossen tegen het besluit van burgemeester Ryan Palmen om de noodopvang te sluiten. De Samenloop eindigde voor het gemeentehuis, waar Kiona Derix en Marij Moorman, actief als vrijwilligers bij de noodopvang, de demonstranten toespraken. Dit is de tekst van de toespraak van Marij. De tekst van Kiona volgt morgen. 

Van ons mogen ze blijven

‘Stop gesleep met vluchtelingenkinderen’, was de dringende oproep van Unicef in de zomer van dit jaar. Ondanks deze dringende oproep heeft burgemeester Ryan Palmen besloten de crisisnoodopvang in Horst te sluiten. Het directe gevolg van dit besluit is dat 97 mensen, onder wie 35 kinderen, naar alweer de volgende noodopvangplek worden gesleept. Een opvangplek in Landgraaf met dezelfde slechte omstandigheden. Een opvangplek voor drie maanden (verlenging is niet mogelijk).

Een slechte zaak, vinden wij. Vorige week hebben we een gesprek met de burgemeester gehad. Hij kon ons niet overtuigen van de noodzaak om tot sluiting over te gaan. Daarom staan we vandaag hier. We zijn hier om de gemeenteraad, die nu in vergadering bijeen is, op te roepen druk uit te oefenen op burgemeester Palmen. Zodat hij zijn beslissing terugdraait. Want alsjeblieft: laat de opvang open!

Het lijkt tegenstrijdig: de omstandigheden zijn ronduit slecht (hoe zou jij het vinden als je ‘s nachts met je kleuter in de vrieskou of in de modder een heel eind moest lopen om naar de wc te kunnen gaan?). Maar hoe slecht de omstandigheden ook zijn, toch vinden we het belangrijk om de opvang open te houden. Dit is waarom:

• de bewoners zijn nu net een beetje gewend
• de kinderen kunnen eindelijk naar school
• er worden activiteiten georganiseerd
• er is eindelijk een speelruimte ingericht voor de kinderen

Kortom: de opvang begint te lopen. En geloof me, dat had veel voeten in de aarde.

In Landgraaf moet dit allemaal weer opnieuw opgezet worden. En dat zal daar, net als hier, heel veel voeten in de aarde hebben. Verhuizing naar Landgraaf betekent dat bewoners voor de vijfde of zesde keer in een jaar tijd moeten wennen aan een nieuwe omgeving. Verhuizing betekent dat kinderen uit hun vertrouwde omgeving worden gehaald. Als je kinderen uit hun vertrouwde omgeving haalt is dat slecht voor hun ontwikkeling. En het is slecht voor hun gevoel van veiligheid.

Voor de duidelijkheid: we hebben het hier over kinderen die al heel veel hebben meegemaakt. Onder wie kinderen die nooit eerder naar school konden gaan, kinderen die een ouder verloren, kinderen die oorlogsgruwelen van dichtbij hebben meegemaakt. Verhuizen, rondgesleept worden, is schadelijk. Schadelijk voor het welzijn van de kinderen, schadelijk voor hun gezondheid en voor hun ontwikkeling. Zoals het ook schadelijk is voor de volwassenen.

In de afgelopen anderhalve maand zijn zestig bewoners vanuit de noodopvang verhuisd naar een betere plek, meestal een azc. Waarom kan de noodopvang in de Kasteelse Bossen niet open blijven tot de overige 97 bewoners ook een betere plek hebben gevonden? Alles wijst er namelijk op dat dat niet heel lang zal gaan duren.  En bovendien: buurtbewoners, vrijwilligers, docenten, bewoners en, zoals we de afgelopen dagen hebben gemerkt, vele inwoners van Horst willen dat de noodopvang open blijft!

We begrijpen de beslissing van de burgemeester daarom niet. Hij zei zelf nota bene een paar maanden geleden nog dat hij niet wilde meewerken aan het rondpompen van asielzoekers. Waarom doet hij dat nu dan toch?

In de raadsvergadering van 27 september hebben bijna alle partijen zich positief uitgesproken over de opvang van asielzoekers in Horst aan de Maas. We hopen dan ook dat de raad voldoende druk op Ryan Palmen zet zodat hij terugkomt op zijn beslissing. Want: van ons mogen ze blijven!

Marij Moorman

Intermezzo – Asielzoekers (4)

Op 13 december besloot burgemeester Ryan Palmen de crisisnoodopvang voor asielzoekers in de Kasteelse Bossen in Horst te sluiten. Gisteravond riepen 23 van de 25 aanwezige gemeenteraadsleden van Horst aan de Maas de burgemeester op zijn besluit te heroverwegen en de noodopvang tot 1 juli open te laten blijven.  

De burgemeester lapte de oproep van een overgrote raadsmeerderheid aan zijn laars en besloot dat de crisisnoodopvang per 8 januari moet verdwijnen.

Sinds gisteravond ben ik voorstander van gekozen burgemeesters. 

Ingezonden – Asielzoekers (3)

Veel Horstenaren zijn ontstemd over het besluit van burgemeester Ryan Palmen om het verblijf van asielzoekers in de crisisnoodopvang in de Kasteelse Bossen in Horst niet te verlengen. Zo ook mijn zus Marij, die vanaf het begin als vrijwilliger intensief betrokken is bij de opvang. Van haar ontving ik de volgende ingezonden bijdrage:

Asielzoekers

Ruim vijf maanden geleden was ik blij verrast toen Horst aan de Maas zijn verantwoordelijkheid nam door asielzoekers op te vangen. Binnenkort komt er een eind aan deze opvang. Burgemeester Ryan Palmen vindt dat hij ruim heeft voldaan aan de opdracht die door de minister is gesteld. De opdracht zal iets zijn geweest als: ‘Vang gedurende drie maanden 150 asielzoekers op en zorg voor bed, bad en brood.’ De opdracht is uitgevoerd en daar is de burgemeester trots op.

Maar, hoe trots mag je als burgemeester zijn als je selecteert bij de poort?
Als je een kamp runt waar bewoners zich buiten in de vrieskou moeten scheren en hun tanden poetsen?
Als bewoners hun handen niet kunnen wassen omdat de zeep bevroren is?
Als bewoners soms met wel zes man moeten slapen in één container?
Als het drie maanden duurt voordat je onderwijs voor de kinderen hebt geregeld?
Als het vier maanden duurt voordat je zelf activiteiten organiseert?
Als het vier maanden duurt voordat je speelgoed en een speelruimte hebt geregeld?
Als je de suiker op rantsoen stelt omdat er anders teveel suiker wordt genuttigd?
Als bewoners door weer en wind naar douche en toilet moeten, zelfs als ze ziek zijn?
Als je na vijf maanden nog geen Nederlandse les hebt weten te organiseren voor de volwassen bewoners?

Hoe schrijnend is het dan dat bewoners vinden dat ze nederig moeten zijn?

Maar misschien is het wel het meest schrijnend dat het ondanks alles toch beter is dat de bewoners hier blijven en niet naar het zoveelste kamp moeten verhuizen. Want ondanks alles begint het hier nu eindelijk een beetje te lopen. De kinderen gaan eindelijk naar school, er is eindelijk een speelruimte, er worden eindelijk activiteiten georganiseerd. Maar dadelijk in Landgraaf begint alles weer bij nul. Weer een koud en modderig evenemententerrein, weer wachten op alles en weer niks mogen doen.

Laat de mensen die momenteel nog in het kamp wonen in godsnaam hier blijven tot er plaats voor ze is op een betere plek  Doe het ze niet aan om weer te moeten verhuizen in de wetenschap dat ze na amper drie maanden opnieuw moeten verkassen. De boosheid, verslagenheid en gelatenheid waren groot afgelopen maandag toen het nieuws bekend werd gemaakt aan de bewoners. Aan de Arabisch en Turks sprekende bewoners welteverstaan. Of de grote groep Eritrese bewoners inmiddels weet dat ze moet verhuizen is niet bekend. Voor hen was in het kader van de soepele overgang naar de gemeente Landgraaf geen tolk geregeld…

Marij Moorman

Intermezzo – Asielzoekers (2)

Ongelooflijk, onbegrijpelijk, onverantwoordelijk, beschamend, kwalijk. Andere kwalificaties kan ik niet bedenken voor het gisteren openbaar geworden besluit van burgemeester Ryan Palmen om de asielzoekers uit de crisisnoodopvanglocatie in de Kasteelse Bossen in Horst te laten verhuizen naar Megaland in Landgraaf.

‘We hebben ruim aan de opdracht voldaan’, is de enige motivatie die de burgemeester tot dusverre heeft gegeven voor zijn besluit. Alsof het om een administratieve handeling gaat. Maar het gaat niet om een administratieve handeling, het gaat om mensen. Veelal getraumatiseerde mensen die van hot naar haar zijn gesleept (sommigen al vijf keer), in Horst zijn beland, nu drie maanden naar Landgraaf gaan en vervolgens weer verder worden versleept. Alsof het dingen zijn.

‘We hebben ruim aan de opdracht voldaan.’ Ja? Echt? Is het dan geen opdracht voor ieder mens om goed te zorgen voor medemensen in nood? Om empathie, mededogen en barmhartigheid te tonen? Wie is er in godsnaam gebaat bij dat voortdurende gesleep?  

‘We hebben ruim aan de opdracht voldaan.’ Is het, zeker voor een Gezondste Regio-gemeente, dan geen opdracht om mensen zich hier thuis te laten voelen, hen kansen te bieden, hen te koesteren als deelnemers aan de samenleving van Horst aan de Maas, hen te laten blijken dat we zitten te springen om hun bijdrage aan de maatschappij?

‘We hebben ruim aan de opdracht voldaan.’ Hoe leg je dan aan de kinderen uit de crisisnoodopvang die na drie maanden wachten eindelijk kregen waar ze recht op hadden, namelijk volwaardig onderwijs, uit dat daar nu weer een einde aan komt en dat het nog maar de vraag is of en wanneer ze dat in Landgraaf gaan krijgen?

‘We hebben ruim aan de opdracht voldaan.’ Is het dan zo erg om meer te doen? Horst aan de Maas barst toch van de ambities? Waarom dan niet ook in dit opzicht een voorbeeld voor de rest van Nederland willen zijn? Waarom niet laten zien dat het anders kan? Waarom geen draagvlak creëren? Waarom niet tonen dat je niet aan de kant gaat voor die luidruchtige minderheid van notoire vreemdelingenhaters op Facebook?

De burgemeester heeft de bevoegdheid in z’n eentje zo’n verstrekkende beslissing te nemen. Toch had je mogen verwachten dat hij de stem van de gemeenteraad zwaar had laten meewegen in zijn besluit. Die gemeenteraad sprak zich op 27 september heel luid, heel duidelijk en in heel grote meerderheid uit vóór steun aan de opvang van asielzoekers in Horst aan de Maas (klik hier). Het valt te prijzen dat raadsleden van verschillende partijen op sociale media inmiddels hun afkeuring hebben uitgesproken over het besluit van gisteren van de burgemeester. Maar of er nog iets aan valt te veranderen? Of de gemeenteraad consequenties verbindt aan het besluit van de burgemeester?

Intermezzo – Het vierogenprincipe

‘Door de ontstane situatie zijn we nu overgegaan op het vierogenprincipe.’ Aldus een woordvoerder van de gemeente Horst aan de Maas vandaag in De Limburger naar aanleiding van een nieuw datalek bij de gemeente.

Tekening: Agata Siwek

Met alle respect hoor, maar met het wapen van het vierogenprincipe ga je de oorlog natuurlijk nooit winnen bij een datalek. Erger nog: het gevaar van het ingekaktehangwangprincipe ligt dan levensgroot op de loer. Waar je eveneens voor moet waken is het heethoofdprincipe. Nee, het is echt veel raadzamer er eerst in alle rust eens het drievoudigeringvingerprincipe op te leggen. Dat kruid je met het gemankeerdekleineteentjeprincipe. Hier laat je vervolgens het lateralesnijtandprincipe op los, waarbij je er wel op moet letten dat het dubbeletongprincipe niet in het gedrang komt. Om het zaakje op stoom te houden pas je daarna het enkelvoudigeblaaskaakprincipe toe. Dit geheel top je ten slotte af met het enormebofkontprincipe.

Kind kan de was doen.  

P.S. 1 Wat in dit soort gevallen trouwens ook nog wel eens wil helpen is het bloemkoolorenprincipe.   
P.S. 2 Hanteer nóóit het driedubbeleonderbuikprincipe.