Intermezzo – Voetbalavonturen

Alsof de klok een kleine veertig jaar werd teruggedraaid, werden T. en ik verjaagd van ons eigen sportpark Ter Horst. Eén woest armgebaar, gemaakt van meer dan honderd meter afstand, was voldoende om ons te doen inrukken – zo’n helden zijn we nou ook weer niet. Enigszins triestig maakte het ons wel: zo’n prachtig, ettelijke tonnen kostend kunstgrasveld is toch niet op deze aarde om het grootste deel van de dag mooi te liggen wezen? De bedoeling van voetbalvelden is toch dat er op wordt gevoetbald? Zo vaak en zo intensief als maar kan? We hadden toch afgesproken te denken in kansen, niet in problemen?

Oudergewoonte togen we naar het hockeyterrein. Daar eveneens twee kunstgrasvelden die het grootste deel van de tijd onbenut blijven. Vertoonde het hekwerk rond de hockeyvelden een kleine veertig jaar geleden nog wel eens mazen, nu bleek het een onneembaar bastion. Die DDR-achtige wachttoren ter observatie van indringers, kunnen we derhalve rangschikken onder de categorie ‘overbodig imponeergedrag’.

Onbegrijpelijk dat de gemeente in ruil voor de sloten geld die ze investeert in kunstgras niet als tegenprestatie een maximale toegankelijkheid eist. Maar gelukkig was er nog ‘het veld achter de LTS’. Ik had het in jaren niet meer betreden. In vroeger tijden was het een onmetelijk groot veld, aan de LTS-zijde geflankeerd door een rij hoge populieren. Genoot nooit onze voorkeur, gezien het gebrek aan een voor een trapveldje noodzakelijke intimiteit, gezien de niet overal even optimale toestand van het veld en gezien de afwezigheid van goals. Dit laatste noopte ons het hek als goal te gebruiken, maar dat had weer als nadeel dat als een schot over ging – iets dat mij uiteraard nooit overkwam – je een hele weg af diende te leggen om de bal weer te bemachtigen.

Hoe anders is het nu. En, eerlijk is eerlijk: hoe beter is het nu! De intimiderende populieren zijn verdwenen en de grasmat is van aanzienlijk hogere kwaliteit dan vroeger. De grootste verbetering is evenwel dat het veld nu gedeeltelijk in beslag wordt genomen door de opstallen van het Dendron College. En dat is nu eens niet cynisch bedoeld: er is een aantal blinde en bijna blinde muren verrezen, die wel speciaal lijken te zijn geschapen om lekker tegen te knallen. Wat dacht u hier bijvoorbeeld van?

Ideaal toch om de precisie van je trap te verbeteren, met die raampjes van onverwoestbaar glas als mikpunt? 

Ook deze muur, en dan met name het meest linkse gedeelte, biedt de nodige mogelijkheden:

Getuige de gebruikssporen (inclusief goal!) worden die mogelijkheden ook optimaal benut.

(Al is dat raam natuurlijk vragen om moeilijkheden.)

En ook T. en ik behoren nu tot de dankbare gebruikers.