Klein mysterie 34 – Norbertuskerktrottoir

Sommigen zullen het misschien volkomen geschift vinden, maar ik schaam me er absoluut niet voor: in mijn privé-bibliotheek staan onder meer boeken over Europese putdeksels, New Yorkse watertanks, Engelse telefooncellen en Duitse Imbissbuden. En ook over Amerikaanse brievenbussen en Rotterdamse muurschilderingen. En ook over Amsterdamse hijsbalken. Aan deze collectie kon ik dit voorjaar een mooie aanwinst toevoegen: een waaierachtig boek over (de geschiedenis van) de bestrating van Maastrichtse wegen, pleinen en trottoirs. Fraai geïllustreerd en toegankelijk geschreven. Je leert er Maastricht op een buitengewoon originele manier door kennen. Onlangs heb ik het weer uit de kast getrokken om te zien of dit soort wat ik maar zal noemen trottoirs van bitumen met een dun laagje split er ook in voorkomt. Niet dus. Wel trottoirs van granieten platines, gebakken klinkers, betontegels met gebroken maaskeien en koperslakkeien. Maar geen trottoirs van bitumen met een dun laagje split. Door de samenstellers over het hoofd gezien of gewoon niet voorkomend in Maastricht? Ik zal eens informeren bij de auteurs.
U zult zich ongetwijfeld afvragen waar mijn speciale belangstelling voor trottoirs van bitumen met een dun laagje split ineens vandaan komt. Welnu, het bij mijn weten enige Horster trottoir van bitumen met een dun laagje split is sinds kort niet meer. Het bevond zich rondom de Sint-Norbertuskerk. De afgelopen weken is er een trottoir van betontegels voor in de plaats gekomen.Heb ik dierbare herinneringen aan het oorspronkelijke trottoir rondom de Sint-Norbertuskerk? Niet bepaald. Als peuter en kleuter woonde ik op nauwelijks vijftig meter van de kerk. Het trottoir was een ideale locatie om te rennen en fietsen. Onvermijdelijk kwam ik daarbij soms ten val. Met afgrijzen herinner ik me nog de helse pijn die het deed als mijn ouders vervolgens de kleine steentjes met een pincet uit mijn knieën moesten peuteren.
Ben ik daarom blij met het nieuwe trottoir? Nee, dat nu ook weer niet. Gevoelens van persoonlijke aard zet ik graag opzij voor het algemeen belang. Niet dat dat trottoir nu een van de grootste Horster cultuurschatten was, maar als je weet dat het enig in zijn soort is, was ik er toch iets zuiniger mee omgesprongen. Wat me helemaal bevreemdt, is dat er nu wekenlang aan een nieuw trottoir is gewerkt, terwijl er juist een discussie op gang is gekomen over de toekomst van de Sint-Norbertuskerk. Alle kans dat als het gebouw straks is afgebroken – God verhoede het – of een andere functie heeft gekregen, er ook weer een nieuw trottoir komt. Had dan het oorspronkelijke nog maar even laten liggen.