Klein mysterie 53 – Skatebaanschande (1)

Sinds Geert Wilders het op van alles en nog wat van toepassing verklaart, is het woord ‘schande’ ernstig aan inflatie onderhevig. Desondanks wil ik dat woord gebruiken om de gang van zaken rond de aanleg van een nieuwe skatebaan in Horst te betitelen.
Een korte voorgeschiedenis. Vanwege de bouw van appartementencomplex Torenzicht aan de Doolgaardstraat moest in 2006 de enige skatebaan in Horst-centrum verdwijnen. De gemeente ging op zoek naar een nieuwe locatie en vond die na veel vijven en zessen op een groenstrook tussen de A73 en de Van Merwijckstraat. Voor overlast bevreesde buurtbewoners uitten hun ongenoegen over deze locatiekeuze. De gemeente toonde zich hierdoor niet geïmponeerd en begon met de voorbereidingen voor de aanleg van de baan.Daarop stapten de buurtbewoners naar de rechter. Die gelastte stopzetting van de bouwactiviteiten en oordeelde dat de skatebaan in strijd is met het bestemmingsplan. Maar de gemeente houdt vast aan de geplande locatie. Als tegemoetkoming aan de buurtbewoners gaat ze nu aan twee zijden van de baan twee meter hoge doorzichtige geluidsschermen plaatsen om geluidsoverlast te voorkomen. De buurtbewoners hebben al aangekondigd zich ook hiertegen te gaan verzetten.En zo blijft Horst voorlopig skatebaanloos. Mogelijk valt de gemeente in deze zaak het een en ander te verwijten. Maar het is de houding van de buurtbewoners die mij vooral tegen de borst stuit. De eerste skateplank is nog in geen velden of wegen te bekennen of zij hebben hun oordeel (‘overlast’) al klaar. Vooringenomenheid noem ik zoiets. Waarom die skaters niet eerst een eerlijke kans gegund? Ook jongeren hebben toch recht op hun vertier? En mocht die gevreesde overlast zich daadwerkelijk voordoen, dan kunnen de veroorzakers daar toch op worden aangesproken? Maar ik ben er heilig van overtuigd dat het zover niet zal komen. Dat hier sprake is van koudwatervrees. Dat die skaters gewoon een vredelievend, gezagsgetrouw volkje zijn. Waar ik die overtuiging op baseer? Op het doodeenvoudige feit dat al dat geëmmer van de afgelopen drie jaar nog niet tot een skatersopstand heeft geleid. Geen harde acties, geen demonstraties, geen ingegooide ruiten. Knap hoor. Als ik skater zou zijn (ik ben het niet, ik sta alleen al bij het aanschouwen van die capriolen doodsangsten uit) geloof ik niet dat ik erin was geslaagd mij zó lang zó koest te houden.