Klein mysterie 130 – Stortverbod (2)

Niets is onmogelijk, dus ook je verrijden in Swolgen niet. Mij overkwam het vorige week dinsdag. Ik reed de Kruisstraat op in de veronderstelling dat het hier een doorgaande weg betrof. Mis! Al na een paar honderd meter veranderde de verharde weg in een karrenspoor. Er zat dus weinig anders op dan mijn vehikel te keren. Maar denk nu niet dat ik daardoor een hekel heb gekregen aan de Kruisstraat. Allerminst zelfs. Want ongeveer op het punt waar de ballastweg in een karrenspoor veranderde, kwam ik dit bordje tegen:Het intrigeerde me. Omdat het storten van wat dan ook bijna overal verboden is en je toch bijna nergens bordjes aantreft die het verbieden (zie ook klein mysterie 17). Omdat het me twijfelachtig lijkt dat een illegale storter zich door zo’n bordje af laat schrikken. Omdat het bordje je impliciet uitnodigt hier van alles te storten behalve uilen. Maar wat me het langst bezighield, was de vraag welke halve gare de v van vuil en het woord ‘puin’ met witte verf heeft overschilderd. Heeft hij of zij standaard een potje witte verf en een kwast in zijn of haar jaszak zitten om bepaalde letters van verbodsborden te overschilderen zodat er meer of minder ludieke teksten ontstaan? Pieterpadlopers zie ik wel voor zoiets aan (Swolgen ligt aan het Pieterpad).
Of heeft iemand tijdens een wandeling of fietstocht het oorspronkelijke bordje gezien, bij thuiskomst gedacht ‘Goh, het zou toch wel bijzonder geinig zijn als ik van dat ‘Verboden vuil en puin te storten’ eens ‘Verboden uilen te storten’ zou maken’ en daarna de daad bij het woord gevoegd door gewapend met verf en kwast terug te keren naar de plaats van het bordje? Wie de overschilderaar – of overschilderares, maar mijn intuïtie zegt me dat het een man was – ook is geweest, ik weet welhaast zeker dat hij uit is op (h)erkenning van zijn daad. Dat genoegen wil ik hem wil doen. Vandaar dit stukje, hoewel hij uiteraard had moeten inzien dat de kans op (h)erkenning aanzienlijk groter was geweest als hij z’n creativiteit niet had botgevierd op een bordje in the middle of nowhere maar op een bordje aan de rand van een woonwijk.