Actualisatie – Brievenbus

Net toen ik vorige week dinsdag eigenlijk geheel tegen mijn principes ineens bij de PTT (nee, die bestaat niet meer, maar voor mij is ‘de post’ nog altijd de PTT) wilde gaan informeren waar hij toch was gebleven, was hij ineens weer terug, míjn brievenbus aan de Beekstraat: Net zo onaangekondigd wedergekeerd op aarde als hij er van was verdwenen. Heel erg opgewonden kon ik van de terugkeer niet raken. Weliswaar heb ik nu weer een brievenbus nagenoeg onder handbereik, maar vorm en vooral kleur van het gevaarte stuiten me toch nog steeds danig tegen de borst. Blijkbaar viel dat chagrijn van m’n gezicht af te lezen, want op het moment dat ik een brief in het gedeelte ‘overige bestemmingen’ (nee, die bestaan niet meer, maar voor mij zijn ‘overige postcodes’ nog altijd ‘overige bestemmingen’) wilde deponeren, weerklonk uit de diepte van de bus ineens de eerste strofe van dat prachtige liedje van Melanie:

I'm back in town
You don't look so happy 'cause I'm back in town
You don't look like smiling, don't jump up and down on my toes
I guess I better go, ohNu is het wachten op het moment dat de bus de daad bij het woord (‘I guess I better go, oh’) voegt, hoewel ik niet kan verhelen dat een zingende brievenbus ook z’n charmes heeft. Als het ding de volgende keer San Quentin van Johnny Cash, A Sunday smile van Beirut of Het Hoogeland van Ede Staal ten gehore brengt, mag het wat mij betreft blijven staan. Is dat geen mooie deal?

(Noteer dat de reageerder die benieuwd is naar mijn muzikale voorkeuren in dit stukje vier keer op z’n wenken wordt bediend.)