Prachtig weer gisteren, dus wat doe je dan? Juist: een eindje rijden. Met de Nederlandstalige
cover top 100 van Vic van de Reijt in de cd-speler wilde dat wel lukken. Vraag me niet hoe of waarom, maar plotseling bevond ik me bij een onbestemd gebouwtje in het verlengde van de parkeerplaats aan de Horster kant van station Horst-Sevenum.
Geen gebouwtje waar je meteen heel erg vrolijk van wordt met dat lelijke hek ervoor en met die weinig opzienbarende graffiti. Zwerfvuil in alle soorten en maten bovendien. Kortom een shabby omgeving. Geen voor de hand liggende locatie voor een intense kunstbeleving. Maar juist waar je het niet verwacht, kom je vaak de mooiste dingen tegen. Zo ook hier. Want kijk eens naar de tweede zijmuur van het gebouwtje:
U bent het hopelijk toch met me eens dat dit van een adembenemende schoonheid is? Met name het rechterdeel van deze triptiek vind ik echt indrukwekkend.
Het zal misschien door de emotie van het moment komen, maar als ik nu een
top 5 van Horster kunstwerken zou moeten samenstellen, wist ik wel wat er op nummer 1 zou komen te staan. En dat zomaar in het wild, zonder dat het ons belastingbetalers ook maar een cent heeft gekost.
Veel vragen schieten me door het hoofd. Waarom heeft de kunstenaar uitgerekend Horst aan de Maas uitgezocht als locatie voor dit meesterwerk? Wie is eigenlijk de kunstenaar? Waarom heeft hij of zij geen handtekening onder het werk achtergelaten? Of is het voor mij onleesbare woord (in het middelste gedeelte) dat met ‘ve’ begint een handtekening? Hebben we hier trouwens te maken met een origineel of een (gedeeltelijke) kopie van een bestaand kunstwerk? Maar de belangrijkste vraag: wat kunnen we doen om het te behouden? Want als er ooit of ergens sprake was van een bedreigd kunstwerk dan is het wel hier en nu. Onder het mom van graffitibestrijding zou het op een regenachtige achternamiddag zomaar naar de filistijnen geholpen kunnen worden. Welk gemeenteraadslid – bij gebrek aan een commissie kunstvoorzieningen – pakt de handschoen op? Hij of zij kan op mijn eeuwige achting rekenen. Als dat geen stimulans is, weet ik het niet meer.
(Dit stukje nog eens nalezend, besef ik dat er één groot gevaar op de loer ligt: dat u mij niet serieus neemt omdat ik wel eens ironische, cynische of badinerende stukjes schrijf. Ik verzeker u met de hand op mijn hart: dit stukje is ab-so-luut niet – ik herhaal: ab-so-luut niet – ironisch, cynisch of badinerend bedoeld.)
Geen gebouwtje waar je meteen heel erg vrolijk van wordt met dat lelijke hek ervoor en met die weinig opzienbarende graffiti. Zwerfvuil in alle soorten en maten bovendien. Kortom een shabby omgeving. Geen voor de hand liggende locatie voor een intense kunstbeleving. Maar juist waar je het niet verwacht, kom je vaak de mooiste dingen tegen. Zo ook hier. Want kijk eens naar de tweede zijmuur van het gebouwtje: 
U bent het hopelijk toch met me eens dat dit van een adembenemende schoonheid is? Met name het rechterdeel van deze triptiek vind ik echt indrukwekkend. 
Het zal misschien door de emotie van het moment komen, maar als ik nu een top 5 van Horster kunstwerken zou moeten samenstellen, wist ik wel wat er op nummer 1 zou komen te staan. En dat zomaar in het wild, zonder dat het ons belastingbetalers ook maar een cent heeft gekost.
Veel vragen schieten me door het hoofd. Waarom heeft de kunstenaar uitgerekend Horst aan de Maas uitgezocht als locatie voor dit meesterwerk? Wie is eigenlijk de kunstenaar? Waarom heeft hij of zij geen handtekening onder het werk achtergelaten? Of is het voor mij onleesbare woord (in het middelste gedeelte) dat met ‘ve’ begint een handtekening? Hebben we hier trouwens te maken met een origineel of een (gedeeltelijke) kopie van een bestaand kunstwerk? Maar de belangrijkste vraag: wat kunnen we doen om het te behouden? Want als er ooit of ergens sprake was van een bedreigd kunstwerk dan is het wel hier en nu. Onder het mom van graffitibestrijding zou het op een regenachtige achternamiddag zomaar naar de filistijnen geholpen kunnen worden. Welk gemeenteraadslid – bij gebrek aan een commissie kunstvoorzieningen – pakt de handschoen op? Hij of zij kan op mijn eeuwige achting rekenen. Als dat geen stimulans is, weet ik het niet meer. 
(Dit stukje nog eens nalezend, besef ik dat er één groot gevaar op de loer ligt: dat u mij niet serieus neemt omdat ik wel eens ironische, cynische of badinerende stukjes schrijf. Ik verzeker u met de hand op mijn hart: dit stukje is ab-so-luut niet – ik herhaal: ab-so-luut niet – ironisch, cynisch of badinerend bedoeld.)
Wat nu? Is één aspect van de veelzijdige auteur van deze stukjes onderbelicht gebleven? Zo tussen neus en lippen even een cover-cd benoemen en daar blijkbaar (of is dat een onjuiste interpretatie, auteur?) een goed gevoel bij krijgen? Ik vraag me ineens af of de schrijver nog ergens een blog heeft waar hij wekelijks een cd recenseert? En anders: ga het meteen doen, ik brand van verlangen! Muse, Early Adopters, Queens of the Stone Age, Wim, please, bespreek ze zoals je alle belangrijke dingen van het leven bespreekt!
BeantwoordenVerwijderen