Waar ooit, op weg van dorp naar Meulendijks om je eerste Wittenhorstshirt te gaan kopen, een imposante met prikkeldraad en glasscherven bekroonde muur om een toen al verlaten klooster stond, staat nu een rijtje platanen met daarachter het voormalige campagnehuis van een lokale politicus wiens CDA in zee dreigt te gaan met een verfoeilijke partij zonder dat ook maar één Horster CDA’er er iets van zegt.
Waar ooit, op weg van de Weisterbeekschool naar het zwembad, een laag bakstenen muurtje stond dat de scheiding vormde tussen het trottoir en villa Weisterbeek, staat nu een groen hek van dertien in een dozijn. 
Waar ooit, op de terugweg van Meulendijks naar huis, in de Kloosterstraat een muur stond waar het Jong Nederlandterrein achter verborgen lag, staat nu een supermarkt annex appartementencomplex.
De tragiek van ouder worden is dat steeds meer fundamenten onder je bestaan worden weggeslagen. Genoemde muren zijn daar voorbeelden van. Maar altijd leefde je in de zekerheid dat wat er ook gebeurde de muur der Horster muren alle stormen zou doorstaan. Duizenden, misschien wel tienduizenden keren ben ik die muur gepasseerd. Denk niet dat ik daar ooit bij stilstond. Nee, die muur was een gegeven. Een feit. Die muur was Horst en Horst was die muur. Geen franje, geen opsmuk, geen dikdoenerij. Een muur zo gewoon dat ik er zelfs nooit een foto van heb gemaakt. Een muur die er al stond vanaf het begin der tijden en er tot het einde der tijden zou blijven staan. Hooguit tien meter lang, roodpaarse baksteen, net hoog genoeg om er niet overheen te kunnen kijken. Inderdaad, ik heb het over de muur aan het begin van de Herstraat, tussen pand Stroucx en pand Seuren. Pand Stroucx,
waarin ooit schoenmaker Breur Stroucx zijn domicilie had. Breur Stroucx die eigenlijk Arie Vissers heette maar door iedereen Breur Stroucx genoemd werd. Maar daar gaat het niet om. Waar het om gaat, is dat die muur sinds afgelopen week WEG is. 
Zonder vooraankondiging. Boem pats, weg. Bij het oud vuil gezet. Niet meer van deze tijd waarschijnlijk. Afgedaan. Weggezet als een overbodig relikwie uit het verleden. En wij? Wij blijven verweesd achter. Nog wat verdoofd door de klap ook. Geen ramp blijft ons bespaard. Wéér een pijler minder onder ons bestaan. 
Is er misschien een Troosteres der Bedrukten in de zaal?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten