‘Ik daag u uit! Geef het kind in u zelf een royale kans. Laat horen dat wij er met z’n allen voor gaan dat de kinderen in Horst aan de Maas en ver daarbuiten fluitend hun toekomst tegemoet zullen kunnen gaan zien. Gaat u achter uw stoel staan alstublieft! Graag achter uw stoel! Ja, u moet wel doen wat ik vraag! Anders krijgen we problemen! Neemt u behoedzaam het fluitje ter hand. Het vogeltje. En dan dames en heren: wij gaan fluiten! 1 minuut! Nu! … Hé, burgemeester ook meefluiten! … Fluiten! … Als jullie niet meedoen met fluiten moeten jullie het fluitje maar inleveren! … Toe maar jongens, fluiten maar! … Dank u wel!’
Aangespoord door de dames Ten Brink en Thielen ging de voltallige Horster gemeenteraad vorige week dinsdag vol op de fluit (klik voor beeld en geluid
hier en daarna op ‘burgerpodium’; bovenstaande scene begint ongeveer na 9.30 minuten). Lachen, jongen! Volgende keer zakdoekje leggen.
In november koekhappen. En in december stoelendans. Met de broek op de enkels? Waarom ook niet? U vraagt, wij draaien. De gemeenteraad saai? Hoe kom je erbij! Een volksfeest!
Nu even serieus. Wat zich vorige week dinsdag in de Horster raadszaal afspeelde, tart elke beschrijving. Een beschamende vertoning, tenenkrommend. Iets anders kan ik er met de beste wil van de wereld echt niet van maken. Waarom, waarom, waarom toch? Dat politici menen dat de kloof tussen de politiek en de burgers moet worden gedicht, is nog tot daar aan toe, maar er zijn grenzen. Je hoeft je niet te laten beledigen. Je hoeft je niet belachelijk te laten maken. Je hoeft ook niet te accepteren dat je als een kleuterschoolleerling wordt toegesproken. Al helemaal niet in de raadszaal, je eigen huis.
Je kunt ook te diep door de knieën gaan. Als je dit allemaal laat gebeuren – en het gebéurde vorige week dinsdag – dan verlies je je geloofwaardigheid. Politici dienen burgers serieus te nemen, andersom mag je hetzelfde verwachten. Punt.
Aangespoord door de dames Ten Brink en Thielen ging de voltallige Horster gemeenteraad vorige week dinsdag vol op de fluit (klik voor beeld en geluid hier en daarna op ‘burgerpodium’; bovenstaande scene begint ongeveer na 9.30 minuten). Lachen, jongen! Volgende keer zakdoekje leggen.
In november koekhappen. En in december stoelendans. Met de broek op de enkels? Waarom ook niet? U vraagt, wij draaien. De gemeenteraad saai? Hoe kom je erbij! Een volksfeest!
Nu even serieus. Wat zich vorige week dinsdag in de Horster raadszaal afspeelde, tart elke beschrijving. Een beschamende vertoning, tenenkrommend. Iets anders kan ik er met de beste wil van de wereld echt niet van maken. Waarom, waarom, waarom toch? Dat politici menen dat de kloof tussen de politiek en de burgers moet worden gedicht, is nog tot daar aan toe, maar er zijn grenzen. Je hoeft je niet te laten beledigen. Je hoeft je niet belachelijk te laten maken. Je hoeft ook niet te accepteren dat je als een kleuterschoolleerling wordt toegesproken. Al helemaal niet in de raadszaal, je eigen huis. 
Je kunt ook te diep door de knieën gaan. Als je dit allemaal laat gebeuren – en het gebéurde vorige week dinsdag – dan verlies je je geloofwaardigheid. Politici dienen burgers serieus te nemen, andersom mag je hetzelfde verwachten. Punt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten