In vergelijking met m’n collectie boeken is m’n collectie cd’s vrij bescheiden. Veel meer dan 150 zullen het er niet zijn. Binnen die bescheiden collectie neemt Rowwen Hèze met tien cd’s kwantitatief de eerste plaats in (op twee Eleni Karaindrou met negen en op drie Goran Bregovic met zes). Ben ik daarmee een fan? Als je het zo wilt noemen, mag dat. Maar geen onvoorwaardelijke fan. Dat ik elke nieuwe cd van Eleni Karaindrou in the blind koop en van de laatste vijf albums van Rowwen Hèze er drie aan me voorbij heb laten gaan, zegt iets. Wat? Dat Rowwen Hèze me in de loop der jaren minder is gaan boeien. Waar ‘m dat in zit? Ja, probeer dat maar eens in een paar woorden te omschrijven. Een poging: de charme van Rowwen Hèze van de beginjaren lag voor mij in het samengaan van opzwepende, melancholieke of aanstekelijke muziek met uit het alledaagse Noord-Limburgse leven gegrepen, laag-bij-de-grondse teksten. Teksten die niet vervallen in sentimentaliteit of nostalgie. In míjn dialect nog wel. Dat dialect is gebleven, maar het lijkt alsof zowel muziek als tekst het afgelopen decennium zijn vervlakt, op de raechte waeg zijn beland. Bezadigder zijn geworden. Kort door de bocht geformuleerd: meer huisje-boompje-beestje. Daardoor zijn Rowwen Hèze en ik wat uit elkaar gegroeid. Jammer, maar als ik lees dat Rowwen Hèze op dit moment de Balkan heeft ontdekt, gloort er hoop. Een paar scheutjes Goran Bregovic en je zult zien dat het weer helemaal goed komt tussen ons. Merge wuurd ’t beter.
Dit mag allemaal niet afleiden van het feit dat ik me gelukkig prijs dat wíj Rowwen Hèze hebben – en dat meen ik. Je zult toch opgescheept zitten met Neet oet Lottum, Beppie Kraft, Gé Reijnders of Gerard van Maasakkers. Die zullen stuk voor stuk hun kwaliteiten hebben, maar Rowwen Hèze – en dan dus met name het Rowwen Hèze van de eerste vijftien jaar – is echt onovertroffen in het in woord en muziek vangen van het dna van de regio. Mijn top 5 van Rowwen Hèze-nummers:
5. Proate. Zó herkenbaar.
4. D’n harde weg.As ge ziet oetgerend
En alle regeltjes kent
Pas dan ziedde gewend
An de rechte weg, d’n harde weg
3. Klompendans, ex aequo met Maria.
2. Thijs, maar ik had ook kunnen kiezen voor Dikke Nel of Koning Hay. Wat dacht u? Mensen als Thijs, Nel en Hay heb je overal, bands die ze in tekst en muziek tot leven kunnen wekken alleen hier.
1. De Peel in brand. Heeft wel iets tragisch: zo ongeveer het eerste nummer van de band is 25 jaar later nog altijd het beste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten