Klein mysterie 217 – Padre Familias (3)

Gelukkig ben ik niet de enige die bezwaren heeft tegen de aankoop van Padre Familias door wethouder Van Rensch. In Dagblad De Limburger, in De Echo van Horst en in een reactie op mijn stukje van vorige week tekenden de Horster galeriehoudsters Ingrid Koenen en Judy Straten eveneens protest aan. Dat verleidde de wethouder gisteren tot een reactie op z’n weblog. Neem die reactie alstublieft eens rustig tot u en keer dan hier terug.Zo, gelezen? Over de vraag of over smaak echt niet valt te twisten en of er in de gemeenteraad daadwerkelijk over kunst wordt gediscussieerd, wil ik het nu niet hebben. Dat zou maar afleiden van het in mijn ogen voor de reactie van de wethouder cruciale begin van de tweede zin van de tweede alinea: ‘Ik pretendeer niet een kunstkenner te zijn.’ Die eerlijkheid siert de wethouder, maar doet meteen de vraag rijzen waar hij dan de pretentie vandaan haalt om als niet-kunstkenner een kunstwerk voor de Horster gemeenschap aan te kopen. Je hoeft er geen verstand van te hebben om er over te kunnen oordelen en er geld aan uit te geven, zegt hij in feite. Mag ik dat vreemd vinden? Juist als je geen kenner bent, win je toch advies in? Als ik als niet-stofzuigerkenner een nieuwe stofzuiger nodig heb, laat ik me toch ook niet leiden door m’n gevoel? Laat ik me toch ook informeren over de prijs-kwaliteitsverhouding, over z’n prestaties, over z’n geschiktheid voor mijn woning, voordat ik tot aankoop over ga? Waarom bij een kunstwerk anders te werk gaan?Onze hele staatsinrichting is juist gericht op het voorkomen van oordelen en besluiten zonder verstand van zaken. Waar zijn anders ambtenaren, commissies, adviesbureaus et cetera voor nodig? Zij moeten toch de argumenten aandragen op grond waarvan bestuurders tot een finale afweging komen? Het is toch niet de persoonlijke smaak van de wethouder die voorschrijft welke bomen ergens komen te staan? Het is toch niet het gevoel van de wethouder dat de breedte van een nieuwe weg bepaalt? Het is toch niet omdat de wethouder toevallig van voetbal houdt dat de voetbalclub meer subsidie krijgt dan de fanfare? Dergelijke besluiten worden toch genomen op basis van een visie, op basis van uitwisseling van argumenten? Waarom dan niet bij de aanschaf van een kunstwerk? ‘Omdat smaken verschillen’, zegt de wethouder. Een dooddoener. Smaken verschillen niet alleen op het gebied van kunst, maar ook op het gebied van bomen, wegen en vrijetijdsbesteding. Desondanks neemt de wethouder besluiten op die gebieden niet op gevoel, maar op basis van adviezen, argumenten, overleg, beleid. Zoals het hoort. Om willekeur te voorkomen. Waarom dan niet op het gebied van kunst? ‘Omdat er geen beleid is’, zegt de wethouder. Zorg daar dan voor! ‘Ja, maar de aankoop van Padre Familias is een eerste aanzet tot het formuleren van nieuw kunstbeleid’, zegt de wethouder. Begrijp ik niets van. Het is toch veel logischer die volgorde om te draaien? Eerst beleid, dan aankopen. ‘Ja, maar dan was Padre Familias aan onze neus voorbijgegaan.’ Gezien de reacties van Ingrid Koenen en Judy Straten is het nog maar de vraag hoe erg dat is, maar los daarvan: als die aankoop per se op stel en sprong noodzakelijk was, waarom dan geen ad hoc advies? Kortom, ik blijf de opstelling van de wethouder onbegrijpelijk vinden. Bijna even onbegrijpelijk als het uitblijven van een reactie van de gemeenteraad.