Intermezzo – Verschnaufpause (4)

Op het moment dat u zich waarschijnlijk aan het bezatten was tijdens de eerste van de drie dolle dagen, lag ik op m’n gemak op een granitobank naar de Kijkduinse hemel te turen. Dit onder het motto ‘Als je dan toch een lang weekend in Den Haag en omgeving vertoeft, kun je je tijd ook maar het beste nuttig besteden’.Achterover liggend op die bank hoopte ik de sensatie te ervaren van een hemel die zich lijkt voor te doen als een koepel. Maar hoe goed ik m’n best ook deed: de gewenste sensatie viel mij niet ten deel. Zoiets overkomt mij nu altijd. Stél ik me helemaal open voor een kunstwerk, bén ik zo gek om in de vrieskou in het openbaar met m’n rug op een granitobank bovenop een duintop te gaan liggen en dan blijft verdorie de beloning uit. Erg lang heb ik er desondanks niet om getreurd. Want of je de hemel, liggend op een granitobank, nu als koepel ervaart of niet: Hemels gewelf van James Turrell is een indrukwekkende ode aan de kwaliteit van het licht aan de Hollandse kust. Verder kan ik slechts concluderen dat Den Haag, evenals Amsterdam, ver achterloopt op Horst aan de Maas. Je treft er niet alleen nog rode hangbrievenbussen aan, maar ook telefooncellen in verschillende varianten, processies met grote aantallen deelnemersen uitbundig oranjeversierde straten. Relicten van een voorgoed voorbije tijd, bij ons allang uit het straatbeeld verdwenen, maar in Den Haag gelooft men er blijkbaar nog in. Achterlijk volkje, daaro. Het wordt zo langzamerhand de hoogste tijd Den Haag weer terug te geven aan de Limbo’s. Dat wilde ik Mark gisteren dus eens even onder de snot gaan wrijven. Maar wat denk je? Meneer geeft niet thuis. Nou ja, dan moet ie het zelf maar weten. Onze wraak zal zoet zijn.