Klein mysterie 233 – Hek met doek

Een tantaluskwelling is volgens Van Dale een ‘kwelling waarbij men het begeerde in de nabijheid ziet en het toch niet kan verkrijgen’. Heerlijke kersen zien hangen, maar er, wat je ook doet, net niet bij kunnen, zoiets. Ik onderga momenteel ook een tantaluskwelling. Of dien ik te zeggen: ‘Mij overkomt momenteel een tantaluskwelling’? Of: ‘Ik wordt momenteel getroffen door een tantaluskwelling’? Hoe het ook zij: ik zie iets bijzonder begerenswaardigs in mijn nabijheid en kan het toch niet verkrijgen.
Het begon een week of twee geleden toen ik tussen Horst en Venlo over de A73 in zuidelijke richting reed. In een flits zag ik dat er enkele honderden meters voor de prachtige houten hangbrug tussen Grubbenvorst en Heierhoeve aan de rechterkant van de weg aan een hek een doek was bevestigd.De volgende dag kwam ik er weer langs. Verrek, bevat dat doek een opschrift? Volgende dag maar eens beter kijken.
Volgende dag: inderdaad, er staat iets op geschreven, in het blauw. Volgende dag maar eens goed kijken wat dan precies.
Volgende dag: valt voor de duvel nog niet mee. Volgende dag mijn snelheid ter plekke maar eens flink minderen.
Volgende dag: kan het verdomme nog niet lezen. Volgende dag maar eens kijken of hek en doek ook op een andere manier bereikbaar zijn.Volgende dag: niet of nauwelijks. Volgende dag toch maar liever m’n leven in de waagschaal stellen en ter plekke stapvoets over de A73 koersen om die vervloekte tekst te kunnen ontcijferen.
Volgende dag: gewenste resultaat blijft uit. Auto op de vluchtstrook parkeren en uitstappen? Geen optie omdat er ter plekke vanwege de werkzaamheden aan de vermaledijde Greenportlane tijdelijk geen vluchtstrook is. Volgende dag dan nog maar eens kijken of hek en doek op een andere manier bereikbaar zijn.
Volgende dag: me langs kleverige hars lekkende dennen worstelend bereik ik het hek met doek. Hè, hè. Ik kan het doek aanraken, ik kan het doek verknippen, ik kan het doek in brand steken, maar ik kan godverdegodver het doek niet lezen. Het hek is bovendien te hoog om er overheen te klimmen, zeker voor een motorisch gestoorde als ik. Volgende dag maar beter terugkomen, maar dan aan de overzijde van de weg, gewapend met een verrekijker. Volgende dag: terwijl onder me het verkeer voortraast, een vers opgespoten zandheuveltje beklommen in het heerlijke besef dat een lijdensweg van bijna twee weken er nu bijna opzit. Verrekijker uit etui, bril af, draaien aan de scherpstelknoppen. Verder draaien. Nog verder draaien. Terugdraaien. Nog verder terugdraaien. Nou zullen we het helemaal hebben, zeg. Ligt dat nou aan die klote verrekijker of staat er inderdaad helemaal geen tekst op dat doek?Wie o wie verlost van mij van deze tantaluskwelling? Het zal toch niet zo zijn dat Wikipedia gewoon gelijk heeft met de bewering dat bij een tantaluskwelling het gewenste iets voor altijd onbereikbaar blijft?