Intermezzo – Sneeuw (2)

Knetterverse sneeuw, de eerste van het seizoen. Is het dan vreemd dat ik op zo’n dag als vandaag aan m’n moeder en Martin Bril moet denken? Grotere sneeuwliefhebbers waren er bij mijn weten niet.

M’n moeder had een hele hoop voor op Martin Bril (die ik overigens alleen van z’n werk en mediaoptredens ken), maar al had ze nog duizend jaar geleefd, het zou haar vermoedelijk nooit zijn gelukt het genot van verse, nog onbetreden sneeuw zo mooi onder woorden te brengen als Martin Bril: ‘Ik zette mijn eerste voetstap. Ach, hoe schitterend kraakte en knerpte de sneeuw onder mijn schoen. Nog een stap, en nog mooier was het geluid, lieflijk, maar ook stoer. Een geluid uit duizenden. Ik begon te lopen, duizelig van stom geluk.’ (De Volkskrant 26 november 2008, klik hier voor een langer citaat uit hetzelfde stukje.)

Mijn eigen versesneeuwgenot weet ik vrij aardig achter een masker van nuchterheid te verbergen. Daarom bent u hier aan het verkeerde adres voor lyrische bewoordingen waarin ik de verrukkingen van verse sneeuw probeer te vangen. Wel heb ik, ter verhoging van de sneeuwpret en als eerbetoon aan m’n moeder en Martin Bril, iets anders proberen te vangen. Namelijk het geluid van verse Horster sneeuw. Preciezer: het geluid van voetstappen in verse Horster sneeuw. M’n eigen voetstappen. Leek me nog niet zo’n heel eenvoudige exercitie omdat het geluid van de A73 alom en permanent tegenwoordig is in Horst. Maar gelukkig zit niet altijd alles tegen. Dus laat spijs en drank aanrukken, draai de volumeknop helemaal open, vlei u neer op de bank en laat u betoveren door het magische geluid van mijn voetstappen in de verse sneeuw van de Kasteelse Bossen:
(Zo, zijn die wandelaars die zich tijdens de opnamen bezorgd afvroegen wat er met me aan de hand was ook meteen gerustgesteld.)