Intermezzo – Twaalfde man (2)

Godzijdank zijn we er weer voor minimaal twee jaar van verlost. Adel verplicht echter. Helaas. Dus hierbij met frisse tegenzin toch nog maar even een korte analyse van de afgelopen veertien dagen.

De belangrijkste oorzaak van het falen lag in mijn ogen in de veel te grote ruimte tussen de linies.

Vooral het gat tussen middenveld en verdediging viel op een gegeven moment niet meer te belopen.

En dan dat ontstellende gebrek aan fantasie. Eenheidsworst, niemand die eens z’n nek durfde uit te steken.

Altijd maar dat beschutting zoeken, om doodziek van te worden.

Dat was twee jaar geleden tijdens het WK allemaal wel anders. Oké, van de waterdragers mag je misschien niet meer verwachten, maar als zelfs de meest creatieve spelers – of op z’n Italiaans: fantasisti – terugvallen op oude patronen dan wordt het wel verdomd lastig:

Hier, nog zo iemand die sinds dat WK in z’n ontwikkeling is blijven stilstaan:

Te vaak ook lag de focus op de verkeerde zaken:

Wat daarnaast een verderfelijke invloed had was het tegen elkaar opzetten van de teamleden door de buitenwacht:

En tja, als zelfs de twaalfde man je in de steek laat, is het natuurlijk helemaal vechten tegen de bierkaai.

Als er iemand rijp is voor een wissel is hij het wel dunkt me.