Klein mysterie 375 – Bramen

Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik eenmaal per week, meestal op dinsdagavond, een driegangendiner krijg voorgeschoteld door J. en I. En als ik zeg driegangendiner bedoel ik ook driegangendiner. Week in week uit culinaire hoogstandjes, steeds tot in de puntjes verzorgd, nooit zullen ze zich er op een gemakkelijke manier vanaf maken. Enkele dinsdagen geleden ook weer: vooraf een kostelijke quiche met een luchtige, met honing besprenkelde salade, als hoofdgerecht witte rijst met stukjes kipfilet in een delicieus sausje en als slagroom op de taart verrukkelijke tiramisu met bramen.

Welopgevoed als ik ben put ik me uit in de nodige, welgemeende, loftuitingen. M’n grootste compliment reserveer ik voor de tiramisu, waarbij ik in het bijzonder refereer aan de voor mij verrassende combinatie met bramen. En dan zijn de rapen (of liever gezegd de bramen) gaar. Omdat we in het (Horster) dialect converseren, gebruik ik in mijn lofprijzing van de bramentiramisu het woord brândbaere. Een doodnormaal Horster woord, zoals ik hier verleden jaar al eens overtuigend heb aangetoond. Desondanks menen J. en I. me te moeten corrigeren.
‘Brândbaere? Bràmpele zul je bedoelen!’
Ergernis over hun eigenwijsheid en teleurstelling over het feit dat ze m’n stukje van vorig jaar blijkbaar alweer zijn vergeten (of nog erger: helemaal niet hebben gelezen) vechten om voorrang. 

Ik: ‘Nee, brândbaere. Brâmbaere kan eventueel ook nog, maar bràmpele is echt geen Horster.’

I.: ‘Jawel, hoor, ik gebruik het m’n hele leven al.’
J.: ‘Bràmpele, heel zeker. Heb ik net als I. van huis uit zo meegekregen.’
Dat ook nog: J. die zich vierkant achter I. opstelt! Iets dat ie maar hoogstzelden doet, iets dat ie wat mij betreft gerust vaker mag doen, maar juist niet in het geval van de bràmpele. Hoewel ik overtuigd ben van m’n gelijk, besluit ik het er verder maar bij te laten zitten. Bij een dergelijk gesloten front valt er voor mij toch geen eer te behalen.

Na thuiskomst wordt mijn vermoeden dat achter de bràmpele wel eens de fnuikende invloed van de Sevenumse moeder van I. schuil kan gaan, meteen bewaarheid. Sla er het (digitale) Sevenumse woordenboek maar op na. Duidelijk. 1-0 voor mij.

I. zal haar verlies dragen als een kerel, zo goed ken ik haar wel. Met J. (geen Sevenummers in z’n stamboom) zou dat wel eens anders kunnen liggen. Misschien doe ik er maar het beste aan gewoon m’n mond te houden en er niet meer op terug te komen. Lijdt hij geen gezichtsverlies en blijf ik verzekerd van m’n wekelijkse driegangendiner.