Vrijdag een bezoek gebracht aan
Manifesta, de tweejaarlijkse
Europese manifestatie voor hedendaagse beeldende kunst die dit jaar is
neergestreken in Genk. Niet zomaar in Genk, nee, in het hoofdgebouw van de
voormalige mijn van Waterschei. Een industrieel monument van de bovenste plank,
omringd door desolate gebouwen in een desolaat gebied.
Met de locatie zit het dus meer dan goed. Maar de bedoeling
is uiteraard dat het geëxposeerde werk de locatie overtreft. Is dat ook het
geval? Als ik heel eerlijk ben niet. Natuurlijk, er valt allerhande prachtigs, spannends,
intrigerends, spitsvondigs en tot nadenken stemmends te beleven. Knap ook hoe
het mijnverleden wordt verbonden met de hedendaagse kunstwerken. En heus, in de
ruim drie uur dat ik er was heb ik me geen seconde verveeld. Het door een
microfoon versterkte geluid van een speeldoos waarop de Internationale speelt,
de immense hoop aan elkaar genaaide stoffen, het mierenlaboratorium en de video
met Engelse oud-mijnwerkers die mijngeluiden nabootsen zullen me zeker nog een
tijdje bijblijven. Maar dat is het dan ook wel zo’n beetje.
Misschien had ik mezelf ook meer tijd moeten gunnen: mijn voornaamste
probleem met dit soort manifestaties is altijd de overstelpende omvang. Om
alles goed in je op te kunnen nemen en te laten bezinken, zou je eigenlijk
drie, vier keer moeten gaan. Maar wie doet dat?
Mijn tweede probleem met dit soort manifestaties is dat ze
altijd worden gedomineerd door conceptuele kunst. Op zich niks mis met
conceptuele kunst, maar je moet er in elk geval de tijd voor nemen – en die is
er dus niet.
Mijn derde probleem bij dit soort manifestaties zijn de
video’s. Terwijl ik juist een geweldige liefhebber van kunstvideo’s ben. Maar
bij dit soort manifestaties zijn het er steevast te veel, zijn ze steevast te
lang (maximale lengte tien minuten als het aan mij zou liggen) en – heb ik weer
– val ik er steevast middenin. Kan zo’n video niet meteen boeien, dan loop je
al snel weer verder: er is toch keus genoeg.
Klinkt misschien gek, maar misschien beleefde ik dit weekend
wel meer kunstgenot in Hegelsom. Daar fietste ik gisteren de
Pimp ow ei-route langs 26 door inwoners
van het dorp vervaardigde kunstwerken, allemaal met als basis een stalen ei (klik
hier en
hier voor meer informatie).
Hier geen overstelpende omvang, nauwelijks conceptuele kunst, geen video’s. Minder
pretenties ook dan in Genk. Wel meer humor, veel meer humor.
Wat
Pimp ow ei wat
mij betreft vooral duidelijk maakt is dat er meerdere wegen zijn die naar Rome
leiden. Het hoeft niet altijd allemaal even verheven te zijn, laagdrempeligheid
kan ook haar charmes hebben. Maar weet u wat? Wandel of fiets de route en vorm
zelf een oordeel. Wel opschieten: op 7 oktober is het gedaan met het feest. En
laat u vooral niet beïnvloeden door mijn top 5 van gepimpte Hegelsomse eieren.
Hier komt ie:
5. RecEIcling
Geïnspireerd op het nieuwe, op scheiden en hergebruiken
gerichte Horster afvalbeleid. Hoe zou Horst er uitzien als alle
nöälers over het afvalbeleid hun
ergernis zouden weten om te zetten in creativiteit?
4. Gedreij um ’t Ei
Zou hoger zijn geëindigd als het kleine ei daadwerkelijk om
het grote ei had gedraaid. Andersom had van mij trouwens ook gemogen.
3. Wat was er het
eerst? De kip of het ei?
Fraai contrast tussen de gezellig scharrelende kippen (de
enige van de hele route) en de diep filosofische vraag.
2. Dut ma mei mit os
Ei
Kinetische kunst heeft zoals bekend bij mij altijd een
streepje voor. Bovendien ben ik een bekende van de maker, dus ik kan er sowieso
niet omheen dit werk in m’n top 5 op te nemen.
1. Un oeuf is enough
Zal wel aan mij liggen, maar dit vind ik nu superieure humor.
En het is ook nog intrigerend. Zeker als je weet dat dit werk niet is opgenomen
in de officiële route. Het zal toch niet zijn geweigerd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten