Klein mysterie 382 – Boodschappenbriefje (5)

‘Eens kijken: gehakt … heb ik, streep erdoor; 6 lapjes vlees … heb ik, streep erdoor; ijsthee … heb ik, streep erdoor; water … heb ik, streep erdoor; cristel clear … heb ik, streep erdoor; suikerklontjes … heb ik, streep erdoor; grote zak chips kinderen … heb ik, streep erdoor.

Nou, dan heb ik het geloof ik allemaal wel zo’n beetje. Was weer een zware bevalling. Dat boodschappen doen gaat me steeds meer tegenstaan.

Hè verdomme, staat daar nou nog 1 mik? Zul je altijd zien. Terug de Lidl in? En dan weer een half uur in de rij bij de kassa? Dacht het niet! Hans dadelijk maar even sms’en dat ie die mik meeneemt op de terugweg van z’n werk. Hoewel … Gaat ie natuurlijk weer moeilijk doen. “Wit of bruin? Gesneden? Twee halfjes of een heel?” Altijd z’n mond vol over verantwoordelijkheid pakken, maar een simpele mik meenemen is teveel gevraagd. Soms word ik wel eens moe van ’m. Dan toch maar liever zelf terug. Misschien is het voor deze ene keer dan echt “Drie in de rij kassa erbij”.

Maar goed, dat briefje kan alvast weg. Vind ik nou het mooiste van boodschappen doen. Geeft altijd zo’n voldaan gevoel. De buit binnen en dan dat briefje weggooien. Wacht! Wacht!

Opkikker Peter. Hoe heb ik die nu kunnen vergeten? Sommige mannen vragen erom, maar die lieve Peter … Een heks is het. Na twaalf jaar. Met haar direct leidinggevende nota bene. Doe je toch niet? En Peter het nakijken geven met die twee kleintjes. De stakker. Als ik nou iemand een opkikker gun, is het Peter wel. Maar wat? Een kaartje? Beetje te onpersoonlijk. Iets te drinken? Verdooft wel, ja, maar opkikkeren? Een boek? De weg naar het geluk?

Ligt er misschien iets te dik bovenop. Een cadeaubon dan? Voor het thermaalbad in Arcen? Ja, waarom niet? Dat ik daar nou niet eerder op kwam! Heeft me er zelf toen ook bovenop geholpen. Doe ik! 20 euro? Is een beetje magertjes. Laat ik er 35 euro van maken. Moet ie maar kijken of ie iemand meeneemt. Stel nou dat ie mij … je kunt nooit weten … nee … stop, nou vooral niet mezelf het hoofd op hol brengen. Vlug, weg met dat briefje. Voor je het weet ziet Hans ’t en dan heb je de poppen helemaal aan het dansen. Zo, weg is weg.’