Klein mysterie 451 – Gemeentehuis Meerlo (2)

Nog maar eens het voor de (verticale) helft wit geschilderde voormalige gemeentehuis in Meerlo.

In het stukje van twee weken geleden had ik het gebouw aanvankelijk op 1972 gedateerd. Fout! Arnold Jacobs (die namens Heemkundevereniging Meerlo-Wanssum onder meer in Hallo Horst aan de Maas ageerde tegen het witten) attendeerde me erop dat het bouwjaar 1985 was. En dat de architect, waarvan ik op grond van dat verkeerde bouwjaar had verondersteld dat ie overleden dan wel seniel moest zijn, nog alive and kicking was. Arnold was bovendien zo aardig me diens e-mailadres te geven. Dus stuurde ik Bert Lerou, want om deze Venrayse architect gaat het, een e-mail. Met de vraag wat hij nou van dat witten vond. En of een restauratiearchitect niet op z’n minst moreel verplicht is te handelen in de geest van de oorspronkelijke architect. Of in elk geval de oorspronkelijke architect op de hoogte dient te stellen van voorgenomen ingrepen.

Bert (69) mailde terug dat hij graag eens met me van gedachte wilde wisselen. Dinsdag spraken we elkaar, telefonisch. Om te beginnen: Bert ontwierp weliswaar het voormalige gemeentehuis, maar zag toch ook graag vermeld dat zijn collega Chris Colsen het hele proces had begeleid. Bij dezen.

We kwamen te spreken over het witten. Bert bleek daar niet gelukkig mee, zacht uitgedrukt. ‘Een brutaliteit’, zo karakteriseerde hij de ingreep. Die nog eens praktische problemen opleverde ook, zo had hij een dag eerder geconstateerd tijdens z’n wekelijkse fietsronde met vrienden: in de topgevel, waar horizontale en verticale elementen samenkomen, was men het spoor qua witten behoorlijk bijster geraakt.

Van zijn zo zorgvuldig ontworpen bakstenen gebouw, dat zo stemmig in z’n omgeving was ingepast, bleef op deze manier weinig over, betoogde hij. Het oorspronkelijke spel van horizontale en verticale elementen werd volkomen tenietgedaan door de ‘schrikbarende’ nieuwe dominantie van het verticale en de goten. Nu was een gebouw ontstaan dat je niet meteen meer met baksteen associeert.

Kennelijk had de restauratiearchitect zijn bedoelingen niet helemaal goed begrepen. Hij zou het trouwens wel netjes hebben gevonden als die restauratiearchitect contact met hem had opgenomen. Dat was immers gebruikelijk onder architecten. Als puntje bij paaltje kwam zou hij zelfs een beroep kunnen doen op z’n persoonlijke auteursrecht, maar dat vond hij te ver gaan. ‘Zal de geest van deze tijd wel zijn’, zo constateerde hij enigszins gelaten.

Hij stond er wel versteld van dat de opdrachtgever, de gemeente Horst aan de Maas, dit zomaar liet passeren. Horst dat vroeger nog wel zo streng was geweest op welstandsgebied, veel strenger dan andere gemeenten. Het stuitte hem sowieso tegen de borst hoe slordig vandaag de dag met de inrichting van de openbare ruimte werd omgegaan – niet alleen in Horst aan de Maas. ‘Ruimtelijke ordening lijkt tegenwoordig zo onbelangrijk te zijn.’
Hoort u het ook eens van een ander.