Klein mysterie 483 – Beatrixpark (3)

Na vijf lange maanden geduld oefenen is het er dan eindelijk: het kunstwerk in het Beatrixpark. De onthulling was al aangekondigd voor Koninginnedag/Koningsdag, maar dat bleek een wat al te rooskleurige voorstelling van zaken. Pas afgelopen zaterdag was het zover. In de tussentijd kwam ik er talloze malen aan voorbij. Aanvankelijk zat het verpakt in groen plastic.

Daarna kwam er een tent overheen te staan. En op welk uur van de dag je er ook langsfietste, altijd waren er mensen aan het werk. De verleiding een keer af te stappen om te zien waar ze mee bezig waren, wist ik steeds zonder al teveel moeite te weerstaan: een kunstwerk in statu nascendi aanschouwen doet alleen maar af aan de verrassing als het eenmaal voltooid is.

Was het kunstwerk het lange wachten waard? Dubbel en dwars! Beeldend kunstenares Jacqueline Hanssen ontwierp een uit vier zetels en vier minder luxueuze zitjes bestaande troon, bekroond door – hoe kan het anders? – een kroon.

De betonnen troon is geheel bekleed met mozaïeken die refereren aan het koningshuis, aan Nederland en ook aan Horst aan de Maas.

Dit heeft geresulteerd in een letterlijk en figuurlijk flonkerend geheel dat voorbijgangers al van verre tegemoet straalt. Beatrixstraat en Beatrixpark hebben er beslist een attractie bij (naast de wielerbaan uiteraard).    

Het bijzondere aan het kunstwerk is dat de buurtbewoners vanaf het begin nauw betrokken zijn geweest bij de totstandkoming ervan. Zij zijn het ook die de afgelopen maanden, onder leiding van de kunstenares, met uiterste toewijding de troon met duizenden (tienduizenden?) steentjes hebben beplakt. Als we de verhalen mogen geloven heeft het hele proces zelfs bijgedragen tot een grotere cohesie in de buurt. Kan het mooier?

De niet eens zo heel aandachtige beschouwer zal overigens de gelijkenis met de socialsofa’s in het centrum van Horst opvallen. Niet zo vreemd: ook die zijn ontworpen door Jacqueline Hanssen. 

Dit alles gezegd zijnde en met de meeste hoogachting voor de troon, ben ik van mening dat Horst aan de Maas intussen ook wel weer toe is aan een nieuw kunstwerk dat zonder publieksparticipatie tot stand komt. Een kunstwerk dat minder eenduidig is. Dat vragen oproept. Dat de gemoederen beroert. Dat weerbarstig is. Dat discussie ontlokt. Dat ongemakkelijk aanvoelt. Dat tot controverse leidt.