Horst-sweet-Horst: Top 5 – Verdwenen Horster olifantenpaadjes

Tot de meer trieste ervaringen in een mensenleven behoren de momenten waarop je constateert dat een olifantenpaadje er niet meer is. Jaren heeft het er gelegen, heeft het zich verdienstelijk gemaakt voor de samenleving, is het naadloos opgegaan in zijn omgeving. Het ligt er als geschapen voor de eeuwigheid, misschien zelfs iets langer. En dan ineens is het rücksichtslos weggebulldozerd – de illusie van eeuwigheid wreed verstoord.

Dat het ook anders kan, bleek uit De Volkskrant van vorige week donderdag, 26 maart. Het ging over Kerala, ‘een communistisch geregeerde deelstaat in Zuid-India’. Doet louter dit laatste feit je al watertanden, minstens even jaloersmakend is dat olifantenpaden er bescherming genieten. Voor de instandhouding ervan worden zelfs hele dorpen verplaatst, nota bene met instemming van de bewoners. Kom daar hier maar eens om: hoe wanstaltig een bouwsel ook mag zijn of hoe overbodig een weg, trottoir dan wel fietspad ook mag zijn, het olifantenpaadje moet en zal er voor wijken. Nee, dan Kerala dus: daar zijn de belangrijkste olifantenroutes geïnventariseerd en maatregelen getroffen om ze in stand te houden. Denk daarbij aan borden die de paden herkenbaar maken en ‘olifantenhoeders’ die ze bewaken. Zie het verlangen naar een communistische machtsovername hier te lande dan nog maar eens te onderdrukken! (Wat me overigens ook inneemt voor Kerala is ‘de waanzinnig uitgebreide keus aan vegetarische gerechten’ – een wijsheid die ik ontleen aan een blog (klik hier) van Stefania van Lieshout.)

Zolang ze geen monumentenstatus genieten en er geen mannen in gele hesjes zijn om ze te beschermen, zal een eeuwig leven voor olifantenpaadjes hier wel altijd een utopie blijven. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog. De Horst-sweet-Horst top 5 van de afgelopen jaren verdwenen Horster olifantenpaadjes, waarbij de mate van treurnis over de verdwijning het doorslaggevende criterium was: