Intermezzo – Weisterbeekschool (1)

Misschien wel een jaar geleden fluisterde hij het me al in. ‘Eerst zien, dan geloven’, dacht ik bij mezelf. Een volstrekt misplaatste gedachte, bleek deze week. Jac Truijen, directeur van de Horster basisschool De Weisterbeek, heeft woord gehouden: een samenwerkingsverband tussen school en Wonen Limburg heeft ertoe geleid dat de foeilelijke witte trespaplaten boven de ramen van de voormalige Weisterbeekschool (op de foto nog zichtbaar op de eerste verdieping) voortaan worden bedekt door dertig oude schoolfoto’s.

Even voor de onwetenden: de Weisterbeekschool, toen nog Jongensschool geheten, werd in 1921 gebouwd naar een ontwerp van de Roermondse architect Caspar Franssen. Ze bleef dienstdoen tot 1984, toen tegen de oudbouw aan een nieuwe school verrees. De oude, waarvoor even de sloophamer dreigde, werd omgetoverd in een appartementencomplex. Dat dit tot een ernstige aantasting van het gebouw leidde, moesten we daarbij voor lief nemen.

Duizenden uren heb ik in de oude Weisterbeekschool doorgebracht. Wat een gebouw!

De machtige houten deur, waarvoor elke klas zich in een rij diende op te stellen nadat de handgeluide bel was gegaan.

Het voorgeborchte, met rechts het stencilhok met zijn hemelse geuren en links een open ruimte voor de vertoning van 16mm-films en dia’s, die met zware gordijnen kon worden afgesloten. De dubbele klapdeuren met glas in roedeverdeling die met een haakje moesten worden vastgezet en toegang gaven tot de lange, brede, donkere, betegelde gang met zijn fantastische akoestiek.

De aan de gang gelegen klaslokalen met hun onmetelijk hoge plafonds en hun tafeltjes met uitsparing voor de inktpot. De sierlijke, genummerde ijzeren kapstokhaakjes. De uitbouwen met hun wc’s uit het jaar 0. De monumentale, metersbrede granieten trap – hét pronkstuk van het gebouw – die zich op de helft splitste en door uitslijting plaatselijk spekglad was. De ijzeren knopjes op de houten trapleuningen die moesten voorkomen dat durfals zich naar beneden lieten glijden. De enorme muurkasten in het klaslokaal boven de ingang.

Ook na een kleine veertig jaar kan ik me het nog allemaal levendig voor de geest halen, ongetwijfeld geholpen door de gelukkige omstandigheid dat ik als zoon van meister Moorman de school ook kon bezoeken als ze voor andere leerlingen gesloten was. Dat bracht tevens met zich mee dat ik op plaatsen in het gebouw kwam die voor anderen verboden terrein waren. Zoals de kelder. Een donker hol, waar de verwarmingsketel altijd zo angstaanjagend stond te loeien dat het leek alsof ie elk moment kon ontploffen. Minstens even donker en zo mogelijk nog spannender was de zolder. Waar de wind nagenoeg vrij spel had, waar je goed moest uitkijken niet in de duivenstront te trappen of anders wel op een duivenkadaver, waar je door de dakraampjes een uniek uitzicht had op het Horster centrum, waar stapels leien uit het aan het inktpotje voorafgaande tijdperk lagen te vergaan, waar afgedankte wandkaarten waarop de Afsluitdijk nog niet was ingetekend een laatste rustplaats hadden gekregen.

Na de verbouwing was de school mijn school niet meer. Uit confrontatieangst heb ik sinds 1984 nooit meer voet gezet in het gebouw. Nog steeds ontbreekt me de behoefte daaraan, maar sinds deze week heb ik door die foto’s mijn oude school toch weer een beetje terug.

Wonen Limburg, Weisterbeekschool, Jac Truijen: dank voor dit prachtig initiatief! Oud-leerlingen: spoed u voor een onvervalste trip down memory lane Weisterbeekschoolwaarts!