Intermezzo – Norbertuswijkse geveldoeken (2)

In de week dat bekend werd dat Galerie Judy Straten een andere koers gaat varen (klik hier; waarom lees ik daar niets over in de lokale media?), was er ook nog ander Horster kunstnieuws. Tot mijn onuitsprekelijke vreugde is namelijk ten langen leste een van de Norbertuswijkse geveldoeken vervangen!

Even voor de niet ingewijden een korte samenvatting van het voorafgaande: in 2008 verschenen aan de zijgevels van een aantal woningen en flats in de Norbertuswijk levensgrote doeken met voorstellingen gemaakt door leerlingen van de lagere school in de wijk. Na twee jaar was de tijd rijp voor nieuwe doeken, ditmaal ontworpen door leerlingen van het Dendron College. Ook die nieuwe doeken vervaagden na verloop van tijd. Vervanging bleef ditmaal uit, met een Horst-sweet-Horst top 5 van vervaagde Norbertuswijkse geveldoeken als logisch gevolg (klik hier).

Op gezag van het NorbertusNieuws kon ik in mei van dit jaar melden dat op 25 juni vijf nieuwe doeken zouden worden onthuld, wederom ontworpen door leerlingen van Dendron (klik hier). Wat er ook op (en na) 25 juni gebeurde: géén nieuwe geveldoeken. Met een Horst-sweet-Horst top 5 van mogelijke verklaringen voor het niet vervangen van de Norbertuswijkse geveldoeken als logisch gevolg (klik hier).

Nu lijkt er dan toch eindelijk enig schot in de zaak te zitten. Dat concludeer ik althans uit het feit dat deze week op de kop van de Noordsingelflat (aan de rotonde Meterikseweg-Westsingel) een gloednieuw doek is bevestigd. Is dit op zich al een verheugend feit, wat me nog meer deugd doet is dat ditmaal is gekozen voor een voorstelling die het nodige vraagt van de passant. Een voorstelling die dwingt tot nadenken, tot stellingname. De welbekende dat-kan-mijn-neefje-van-vier-ook-geluiden zullen ongetwijfeld weer massaal opklinken, maar ik vind het fantastisch:

Inderdaad: een volledig wit vlak, in de beste tradities van het minimalisme, Zero en de Nul-beweging. Een onverbloemde ode aan de Italiaanse grootmeester Piero Manzoni (1933-1963), die ooit zei: ‘Het gaat mij erom een volledig wit vlak te scheppen (volledig kleurloos, neutraal), dat op geen enkele wijze iets te maken heeft met een schilderkunstig verschijnsel, of wat voor element dan ook, dat buiten het vlak ligt.’

Een gedurfd statement, waarvoor de initiatiefnemers alle lof verdienen. Zonder er enige ruchtbaarheid aan te geven, hebben zij Horst aan de Maas verrijkt met een kunstwerk van allure. Dit doet me vol verlangen uitzien naar de nieuwe voorstelling op de vier andere doeken. En naar een nieuw motto. Ik neem althans gevoeglijk aan dat het vorige, ‘Kleur in de wijk’, op de schroothoop is beland.