Intermezzo – Norbertuswijkse geveldoeken (3)

Zondagmiddag, twee uur. In de gouden oktoberzon fiets ik over de Meterikseweg richting het centrum van Horst. Ter hoogte van de rotonde bij de Noordsingelflat kijk ik zoals gebruikelijk even terloops naar de kopse kant van de flat. Daaraan is een geveldoek bevestigd dat bestaat uit een groot leeg wit vlak. Minimal art in optima forma. Nooit zo bedoeld, bij nader inzien een aanwinst voor de wijk. Hopelijk blijft het voor eeuwig zoals het nu is – mijn grote angst is dat het doek op een dag weer wordt voorzien van een bontgekleurde peutertekening (klik ook hier).

Op het moment dat ik het passeer vallen de schaduwen van de boom die ervoor staat precies op het geveldoek. Fantastisch! Snel een foto maken. Met de nadruk op snel, want ik ben zojuist twee parmantige dametjes voorbij gefietst. Jaar of zes, zeven, allebei achter een kinderwagen. Ongetwijfeld onderweg naar de tegenover de flat liggende speeltuin ’t Ostenriekse. Typisch zo’n dametjes die gaan vragen waarom ik een foto maak – leg dat maar eens uit aan parmantige dametjes van een jaar of zes zeven. Raadzaam dus om weg te zijn bij de flat voordat ze arriveren.

Foto gemaakt. Nog maar een, vanuit een andere hoek? Ach, waarom ook niet?

Wacht, hoor ik daar de dametjes aankomen? Shit. Nadrukkelijk keer ik ze de rug toe, wat nog wel eens wil helpen als me de lust ontbreekt om me te verantwoorden voor het maken van niet meteen voor de hand liggende foto's – non-verbale communicatie die verbale communicatie dient te voorkomen.

‘Meneeeeer, waar maak je een foto van?’ Wel godverdegodver. Strategie mislukt. Toch maar gewoon antwoord geven.

‘Van dat doek op de muur.’

‘Maar daar staat toch niets op?’

‘Meestal niet nee. Maar zien jullie dat de schaduw van die boom nu precies op het doek valt?’

‘Ja.’

‘Dus vandaag staat er wel iets op het doek.’

‘…’

‘Of vinden jullie dat soms een beetje gek?’

Zonder nog iets te zeggen vervolgen ze hun weg naar de speeltuin, elkaar aankijkend met opgetrokken wenkbrauwen en een blik die intens medelijden met die rare snijboon uitdrukt. De trutjes.