Klein mysterie 725 – Keukenafvalemmertjes

Donderdagmorgen, voor de ingang van parkeergarage Librije, aan de Groenewoudstraat in Horst (klik op de afbeeldingen om ze te vergroten):

Oogt als een geënsceneerde foto. Is het niet. Geloof me: dit is het gebruikelijke beeld op donderdagmorgen voor de ingang van parkeergarage Librije. Een aantal – twintig, op deze donderdagmorgen – groene keukenafvalemmertjes strak in het gelid, klaar om te worden geleegd. Telkens als ik ze passeer, moet ik me inhouden. Me inhouden om niet het zevende emmertje van links op het tweede emmertje van rechts te zetten. Om niet het emmertje waar die twee gele lussen uitsteken uit de rij te verwijderen en voor straf in de hoek te zetten. Om niet tussen de derde en vierde emmer van links een roze emmertje te zetten. Om niet al die emmertjes stuk voor stuk een vreselijke rotschop te geven. Tot op heden wint mijn wellevendheid het nog steeds van mijn recalcitrantie.  

Later diezelfde donderdag las ik in NRC Handelsblad een interview van Hester Carvalho met Jeff Tweedy, zanger van de Amerikaanse band Wilco. Fragment daaruit:

‘Als ik thuis in mijn auto door Chicago rij, zie ik de mensen hun vuilnis van twee hoog naar beneden gooien. Kijk om je heen en je ziet hoe hard en gevoelloos de wereld is. De cultuur is ontaard in veel opzichten, objectief gezien is het huiveringwekkend.’

Jeff heeft gelijk: het feit dat mensen in Chicago hun vuilnis van twee hoog naar beneden gooien zegt iets. Maar zegt het feit dat aan de Groenewoudstraat in Horst elke donderdagmorgen een groot aantal keukenafvalemmertjes strak in het gelid staat niet evenveel? Is de neiging tot ordening, tot netjes, tot uniformiteit, tot het hoofd niet boven het maaiveld durven uitsteken niet óók (al is het maar een heel klein beetje) beangstigend?

Hoe zou Jeff erover denken? Zou hij naar Horster toestanden verlangen? Of zou hij de Horster emmertjes net zo huiveringwekkend vinden als het naar beneden kieperen van vuilnis in Chicago? Weet je wat? Ik zal het ’m gewoon eens vragen.