Ingezonden – Dat gebeurt er (12) / Gasthoês

In de opmaat naar de gemeenteraadsvergadering van 21 december sprak de gemeentelijke Commissie Samenleving deze week over de toekomstplannen voor cultureel centrum ’t Gasthoês. In een ingezonden bijdrage blikt Andries Brantsma hierop terug:

Haast rond het Gasthoês

Door het college is voor de revitalisering van ’t Gasthoês een voorstel uitgewerkt om een krediet te verlenen van 12,5 miljoen euro. Er is plotseling 570 duizend euro extra nodig om het geheel te financieren.

Er is een korte notitie bij het raadsvoorstel gevoegd met motivering. Het is al maandenlang stil geweest rondom ’t Gasthoês en de plotselinge haast om nu zonder nieuwe informatie en een totaaloverzicht van het project met opheldering van nog onduidelijke zaken tot een snel besluit te komen, wordt als volgt verklaard: ‘Omdat wij van mening zijn dat dit maatschappelijk belangrijke project voortgang moet vinden en wij moeten voorkomen dat partijen afhaken.’ Dat daar angst voor is, lijkt voorstelbaar als je maanden alleen met subsidieverkrijging bezig bent geweest en niet de onzekerheden hebt weggewerkt.

In de Commissie Samenleving van 6 december is de nota besproken. Vooropgesteld: er moet iets gebeuren met ’t Gasthoês. De plannen hoeven helemaal niet verkeerd te zijn en er kan op deze wijze iets van gemaakt worden dat meerdere inwoners en verenigingen kan dienen. Het concept blijft nog wat vaag, maar door de nevel heen lijken er positieve contouren te zien. Maar toch: nu al 12,5 miljoen beschikbaar stellen terwijl er aan de onzekerheden nog niets is gedaan? Hoe het zat met de voorwaarde van de raad dat het gebouw niet uitgebreid zou mogen worden? Of alles in het gebouw rond asbest al duidelijk was (asbest heeft de wethouder wel vaker parten gespeeld en hij zou dus gewaarschuwd moeten zijn)? ‘Nee, maar dat kunnen we bekijken.’ Of er al vorderingen waren in de exploitatievorm? ‘Nee, daar kan ik geen antwoord op geven.’ Of de subsidie van de provincie al definitief was? ‘Nee, nog niet, maar die zal in januari wel komen.’ Dat waren enkele van de opmerkingen in de Commissie Samenleving van 6 december.

Een dergelijk aangeleverd stuk lijkt toch wel zwaar onvoldoende voor een zo grote investering (provinciesubsidie is ook publiek geld). Wat kan nu de reden zijn om nu al alle kredieten te willen verkrijgen en niet nog die ene maand te wachten tot er zekerheid is van de provincie?

De onduidelijkheden en onvolledige nota kunnen eigenlijk alleen tot de conclusie leiden om óf het gehele voorstel in te trekken óf voor de voortgang een beperkt bedrag beschikbaar te stellen zodat het college verder kan en er ook geen vertraging optreedt. Verdere gelden kunnen dan in de loop van het project worden vrijgemaakt. Dit laatste voorstel, gedaan door een commissielid, lijkt heel logisch, ook al gezien de reactie van de wethouder. De wethouder merkte op dat als zaken te duur zouden worden er dan op andere punten bespaard zou moeten worden. Dat betekent dan weer dat je niet krijgt wat je wilde bouwen en het gaat niet alleen om geld, maar ook om wat je wilt. Dat probleem voorkom je alleen door een gedegen uitgewerkt plan, anders verval je weer in een Kruisweidescenario.

De opmerking van de wethouder geeft dus de onzekerheid in het project weer. Het zou de wethouder sieren als hij met een aangepast voorstel komt. Er moet wat gebeuren, maar wel met een gedegen voorstel en anders in kleine hapjes zoals werd voorgesteld.

Andries Brantsma