Intermezzo – Verkiezingsterzijdes

1. Woensdag 15 maart, 16.52 uur, station Maastricht. Op het perron waar de trein richting Amsterdam klaarstaat voor vertrek, hoor ik in het voorbijgaan een vrouw tegen een man zeggen: ‘Wat zou het geweldig zijn als er eindelijk eens een linkse meerderheid zou komen … Welke partijen maakt me niet uit, als het maar een linkse meerderheid is.’

2. Woensdag 15 maart, 21.02 uur, thuis. Meteen is duidelijk dat die linkse meerderheid er verdomme wéér niet komt. Ik moet denken aan de vrouw op het perron in Maastricht. In stilte lijd ik met haar mee.

3. Donderdag 16 maart, 8.23 uur, thuis. Nee, ook ik heb niet gestemd op de PvdA. Voor de zoveelste keer niet. Toch is leedvermaak me vreemd: met de vrouw op het perron in Maastricht ben ik aanhanger van de grootlinkse gedachte. En grootlinks heeft een verpletterende nederlaag geleden.

4. Vrijdag 17 maart, 16.05 uur, Zegersstraat, Horst. De Zegersstraat, waar ik als 7-, 8-jarige begin jaren zeventig woonde. En eindeloze zomeravonden voetbalde, bij voorkeur met een van die vier garageboxen als doel (tot grote ergernis van meneer S.). De garageboxen en de parkeerplaatsen ervoor zijn er nog steeds.

Ik zie nu pas dat ze zijn vernoemd naar m’n achterbuurman van toen, de vorig jaar overleden Dré van den Bosch. Ontroerend.

5. Vrijdag 17 maart, 17.22 uur, Kerkstraat, Horst. Ik loop J. – eveneens PvdA-verlater, eveneens geen PvdA-hater – tegen het lijf. Ook bij hem treurnis.

6. Vrijdag 17 maart, 18.07 uur, thuis. De verpletterende grootlinkse nederlaag, de jaren zeventig, de garageboxen, Dré en de ontmoeting met J. hebben me weemoedig gemaakt. Ter zwelging in die weemoed bekijk ik nogmaals De mooiste jongen van de klas, een prachtige documentaire (bekijk ‘m hier) van Suzanne Raes, kind van linkse ouders, over haar jeugd in Nijmegen in de jaren zeventig.

7. Vrijdag 17 maart, 18.11 uur, thuis. Voice-over Suzanne Raes: ‘Zouden m’n klasgenoten vaak terugdenken? En voelen zij dan ook die verbazing, soms verwarring, die ik voel? Omdat het zó anders was. Ik heb een soort heimwee. Ik mis onze klas, de wijk, de tijd misschien wel. Het lijkt wel alsof ik toen meer thuis was, dan ik me nu voel. Zouden zij daar ook last van hebben? Van dat gevoel iets te zijn kwijtgeraakt?’

8. Vrijdag 17 maart, 18.31 uur, thuis. Moeder Suzanne Raes: ‘Het was ook echt zo dat je dacht “Wauw, we gaan het goed doen”.’
Suzanne: ‘Misschien mis ik dat dan wel een beetje.’
Moeder: ‘Wat mis jij?’
Suzanne: ‘Nou dat. Dat gevoel dat je het helemaal goed kan doen. Dat je samen iets kan veranderen.’
Moeder: ‘Jaaaaja, ja.’

9. Vrijdag 17 maart, 19.17 uur, thuis. Suzanne Raes: ‘We zijn het houvast kwijt, terwijl we wel van binnen voelen hoe we het zouden willen, en we herkennen ons niet meer in de politiek. We missen een betrokkenheid bij onze bestuurders, maar we hebben ook geen zin om zelf te gaan besturen.’

10. Zondag 19 maart, 10.21 uur, Landgoed De Gortmeule, Horst. Rondleiding over Landgoed De Gortmeule en presentatie van burgerinitiatief De Groene Corridor, door de familie Hoeijmakers en enkele getrouwen. Idealisme, bevlogenheid, strijdbaarheid: het bestaat nog, óók in Horst aan de Maas. Ontroerend.

11. Zondag 19 maart, 12.43 uur, thuis. In Buitenhof maakt socioloog Willem Schinkel beredeneerd, overtuigend en genadeloos gehakt van de PvdA (en en passant ook van de rest van traditioneel links). Ik vrees dat ik het grotendeels met ‘m eens ben. Is mijn gebrek aan leedvermaak om de teloorgang van de PvdA dan toch misplaatst?

12. Zondag 19 maart, 13.38 uur, thuis. ‘Wij geloven in die droom van die andere samenleving en die droom zal nooit sterven’, hoor je Joop den Uyl enkele malen zeggen in de documentaire van Suzanne Raes. Nog veel verontrustender dan dat die andere samenleving er waarschijnlijk nooit zal komen, is dat de droom van die andere samenleving toch dreigt te sterven. Of ben ik te pessimistisch?