Intermezzo – Tuinbouwloods (?) Meterik

Zou je me vragen wat het nou precies is wat me voor haar doet vallen, dan zou ik het bij god niet weten. Is het haar uiterlijk? Haar innerlijk? Haar kleur? Haar geur? Ik weet het niet. Ik ben er allemaal even kapot van. Waarschijnlijk is het de som der delen die haar pas echt onweerstaanbaar maakt. Maar hoe lang nog? Hoe lang kan ik verdomme nog van haar genieten? Het zal toch niet werkelijk zo zijn dat haar laatste uur heeft geslagen?

Op de kruising Americaanseweg – Speulhofsbaan in Meterik, schuin tegenover café ’t Kruuspunt, staat een loods waarvan ik vermoed dat ze uit de jaren vijftig van de vorige eeuw dateert en dat ze oorspronkelijk de functie van tuinbouwloods heeft gehad. Ik vind het een prachtig gebouw. Ik vind het zelfs een van de prachtigste gebouwen van Horst aan de Maas. 

Jarenlang was het in en om de loods een gribus. Klinkt negatiever dan ik het bedoel: sommige mensen gruwen van gribussen – ik geniet ervan. Ik kan me nu wel voor m’n kop slaan dat ik deze gribus nooit adequaat heb gefotografeerd – deze foto benadert de jarenlange werkelijkheid slechts enigszins – 

want sinds enkele weken is de gribus niet meer. Verdwenen is het bonte geheel van al dan niet afgedankte voertuigen en machines. Gekomen zijn orde en netheid. Orde en netheid beloven meestal niet veel goeds. Ik vrees met groten vreze dat het ditmaal niet veel anders is. Dat de vroeger zo hermetisch gesloten hekken nu al meer dan een week open staan, dat sinds enkele dagen ook de grote toegangsdeur open is, kan vrees ik slechts één ding betekenen: de loods is ten dode opgeschreven.

Alle openstaande poorten, deuren en hekken boden me wel de kans voor het eerst het interieur te aanschouwen. Geloof me, het is minstens even indrukwekkend als het exterieur. De volmaakte koepelvorm, 

de zinken bekleding die overal anders van kleur is verschoten, 

het strijklicht, de doordringende geur van olie: het is allemaal om van te zwijmelen. Vervang de geur van olie door die van wierook en je waant je in een kerk. 

Nog veel uitvoeriger en intenser zou ik haar mijn liefde kunnen belijden. Maar voor het moment volsta ik hiermee. En roep u op ter plekke te gaan kijken en u te laten betoveren. Nu het nog kan.