Intermezzo – Jean-Pierre Steijvers & Nard Reijnders

Deze week drie dagen naar Münster geweest voor Skulptur Projekte 2017, een tienjaarlijkse (!) manifestatie met kunstwerken in de openbare ruimte in (vooral) het centrum en de buitenwijken van Münster. Veel moois gezien. Een van de hoogtepunten: On Water van Ayşe Erkmen in het prachtig vervallen havengebied van Münster. On Water laat onder meer zien dat het niet uitsluitend aan godenzonen is voorbehouden om over water te lopen.

Zoals altijd bij dit soort manifestaties: naast veel moois kwam ik ook het nodige tegen dat mijn petje te boven ging. Beeldende kunst móet intrigeren en vragen oproepen, maar bij het zoveelste werk dat een beroep doet op al je geestelijke vermogens om te worden gesnopen, of dat simpelweg je bevattingsvermogen overstijgt, wil de moed je wel eens in de schoenen zinken.

Bij muziek heb ik dit probleem niet of nauwelijks: ik vind iets mooi of niet mooi en het raakt me of het raakt me niet. Ik weet niet of dit aan mij ligt of aan muziek: is muziek simpelweg gemakkelijker te bevatten of ben ik een nitwit die niet doorziet dat muziek net zo veel diepere lagen heeft als beeldende kunst? 

Hoe het ook zij, wat ik eigenlijk wil zeggen: na drie dagen van al dan niet geslaagde pogingen tot het interpreteren van kunstwerken, was het best een verademing om gistermiddag rustig achterover geleund (voor zover dat kan in een kerkbank) te luisteren naar het concert van Jean-Pierre Steijvers en Nard Reijnders in de Sint-Gertrudiskerk in Lottum. Jean-Pierre Steijvers op het monumentale Randebrockorgel en Nard Reijnders op saxofoon. Geen alledaagse combinatie misschien, maar ik heb van het begin tot het einde genoten. Met de rug naar de muzikanten gekeerd: zij bevonden zich op het oksaal, achterin de kerk. 

Op het programma niet alleen werken van usual suspects als Telemann,  Tsjaikovski en Bach, maar ook van meer hedendaagse componisten als Piazzolla, Sondheim en Toyama. En het bloedstollend mooi gespeelde Lily was here van Dave Stewart en Candy Dulfer. Luister hier naar een fragment (klik op de pijl om het te starten):  

Al blijft Bach natuurlijk onovertroffen:

En toch, als ik heel eerlijk ben, zat de saxofoon me hier in de weg. Lag absoluut niet aan Nard Reijnders, integendeel, maar aan L’albero degli zoccoli (in Nederland uitgebracht als De Klompenboom), een film uit 1978 van Ermanno Olmi, hoog genoteerd op mijn lijstje van beste films aller tijden. Soundtrack van L’albero degli zoccoli: hetzelfde Arioso van Cantata BWV 156 (als ik het wel heb) van Bach, gespeeld op orgel door Fernado Germani. Luister en huiver:

Zoek op internet en je vindt het Arioso van Cantata BWV 156 uitgevoerd door tal van muzikanten op tal van instrumenten. Maar al die uitvoeringen kunnen wat mij betreft niet tippen aan die van Fernando Germani in L’albero degli zoccoli. Zelfs niet die van Jean-Pierre Steijvers en Nard Reijnders.