Klein mysterie 746 – Meterikse White Cube

‘White Cube in de jungle’, kopte NRC Handelsblad op 27 april van dit jaar. Uit het bijbehorende artikel bleek dat The White Cube een spierwit, door architectenbureau OMA (Rem Koolhaas!) ontworpen kunstmuseum is in Lusanga, een plaats in de binnenlanden van Congo, op een dag reizen van hoofdstad Kinshasa (even googlen en u vindt meer informatie over dit ambitieuze en niet onomstreden project van de Nederlandse kunstenaar Renzo Martens).

Meterik is geen Congo, het Meterikseveld is geen jungle, de Schadijkerweg is nog onontgonnen terrein voor architectenbureau OMA, een kunstmuseum in Meterik is wensdenken en een pentagonale constructie is geen kubus. En toch moest ik onmiddellijk aan The White Cube denken toen ik begin mei aan de Schadijkerweg in Meterik ineens werd geconfronteerd met deze stralend witte verschijning: 

Geen idee waar ze vandaan kwam, maar héél lang kon ze er nog niet staan: in de leegte van het Meterikseveld trok ze al van verre en van alle kanten de aandacht naar zich toe, een eyecatcher in de meest letterlijke zin van het woord. 

Ik viel als een blok voor de Meterikse White Cube. Zó zuiver, zó zelfbewust, zó onaangedaan, zó dominant, zó volmaakt. Zó intrigerend ook: geen ramen, deuren of andere tierlantijntjes te bekennen, niets dat afbreuk deed aan de volmaaktheid. Dat er op gezette tijden ook nog eens onbestemde geluiden uit weerklonken, vergrootte de aantrekkingskracht alleen maar. De enige dissonanten waren feitelijk het hek, de bomen en de aanpalende woning die een volkomen vrij zicht op de kubus die geen kubus was onmogelijk maakten.

Natuurlijk nam ik me voor een stukje over de Meterikse White Cube op Horst-sweet-Horst te publiceren. Natuurlijk kwam het er niet van. Toen, het zal eind juni, begin juli zijn geweest, was ie zomaar ineens verdwenen, even plotseling als ie was gekomen. Ik zal niet zeggen dat ik ontroostbaar was, maar het gevoel van een zeker gemis sleepte ik daarna toch steeds met me mee. Totdat afgelopen donderdag ’t Krèntje, ‘dorpsblad voor en door Meterik’, in de bus viel. Fragment uit de mededelingen van de dorpsraad: ‘De witte tent bij Driesven is tijdelijk en zal ieder jaar weer terugkomen voor het oppotten van planten.’ Kunt u zich voorstellen hoe gelukkig ik was? 

Dat het nog een klein jaar duurt voor de Meterikse White Cube weer te bewonderen valt, deert me niet, al was het maar omdat er nu ruimschoots de tijd is om het hek, de bomen, de aanpalende woning (en al het andere dat een vrij zicht op de kubus die geen kubus is verhindert) uit de weg te ruimen.