Intermezzo – Little Italy in America

Alweer drie jaar geleden dat ik nog eens in Italië ben geweest. Veel te lang natuurlijk. Hoe dat komt? Ik zou kunnen zeggen ‘Die eeuwige hitte in Italië staat me tegen’ of ‘Het kost me steeds meer moeite Horst aan de Maas te verlaten’ of ‘Het supporterschap van VVV laat zich niet combineren met Italië bezoeken’ of ‘Ik zie op tegen de lange reis ernaartoe’. Daar zitten best kerntjes van waarheid in. Toch is er één factor die alle andere factoren overschaduwt: tegenwoordig volstaat een fietstochtje van een kwartier om me in Italië te wanen. Ik hoef er Horst aan de Maas niet voor te verlaten, ik heb de weersomstandigheden voor het uitzoeken, ik hoef er geen wedstrijd van VVV voor te missen en dat kwartiertje fietsen valt nog wel te overzien.

Italië is heel veel, maar Italië is vooral ook cipressen in een glooiend landschap. Toscane is onvoorstelbaar zonder cipressen, weet ik, zonder dat ik er ooit ben geweest. Zelfs in Verona, waar ik wel ben geweest, leveren cipressen een wezenlijke bijdrage aan het decor – ook een hijskraan kan daar niets aan veranderen:

Glooiende landschappen zijn in onze contreien even zeldzaam als Italiaanse cipressen. En toch is er dus een plek die telkens weer mijn Italiëgevoel weet wakker te roepen. Nog wel in mijn eigen gemeente en nog wel op de meest onwaarschijnlijke plaats van allemaal: de voormalige vuilstortplaats Zuringspeel in America. ‘Meest onwaarschijnlijke plaats’ omdat de begroeide afvalberg – 56 meter boven NAP en daarmee het hoogste punt van Noord-Limburg – zo ongeveer de meest kunstmatige plaats van heel Horst aan de Maas is (klik hier voor een eerdere Horst-sweet-Horst-ode aan de Zuringsberg). 

Wat bijdraagt aan die kunstmatigheid is de volstrekt bespottelijke beplanting van de voet van de berg. Die bestaat voornamelijk uit dennen, aangelengd met berken, hulst, jeneverbessen en een enkele eik. 

Waar het me om gaat, zijn de jeneverbessen. Die zijn in veel gevallen flink in de breedte uitgedijd. Dan krijg je dit beeld:

Ook mooi en bijzonder, maar tot een Italiëgevoel leidt dit bij mij niet. Anders is het met de (helaas minder talkrijke) jeneverbessen die rank zijn gebleven. Wat ze een cipresachtige allure verleent. Dan krijg je dit beeld: 

En dit:

Zeg nou zelf: je waant je toch in Italië? (En dan moet u ook nog in aanmerking nemen dat de foto’s slechts een slap aftreksel zijn van de werkelijkheid.) 

Il Monte Zuringo: Little Italy in America.