Niet bedoeld als cadeautje en toch heb ik het wel zo ervaren, het door haar
opgenomen geluidsfragment dat V. me vorige week zondag whatsappte:
Klokgebeier … aanzwellend harmoniegeschal … piepje van een camera die wordt
aangezet … klokgebeier … harmoniegeschal … stemmen op de achtergrond … harmoniegeschal
… piepje van een camera die wordt aangezet … wegstervend klokgebeier …
harmoniegeschal … piepje van een camera die wordt aangezet … harmoniegeschal
dat vrij abrupt overgaat in tromgeroffel … klok die met steeds grotere
tussenpozen klinkt … tromgeroffel … nog nauwelijks te horen klok … tromgeroffel
… piepje van een camera die wordt aangezet … tromgeroffel … stemmen op de
achtergrond.
Fragment uit een film van Fellini? De springprocessie van Echternach? Een begrafenisplechtigheid in Bolivia?
Zo onvoorstelbaar mooi! Hoe vaak ik het intussen ook heb beluisterd: met het aanzwellen van het harmoniegeschal komen bij mij telkens ook de tranen. Na een dikke minuut zijn ze op hun dikst, om pas te verdwijnen als het harmoniegeschal overgaat in tromgeroffel. Hoe het komt dat dit fragment zulke emoties bij me oproept? Geen idee. Heimwee naar het rijke roomse leven is het in elk geval niet – ik had al niets met de katholieke kerk en helemaal niet meer nadat ik onlangs Het hout van Jeroen Brouwers heb gelezen. Een herinnering aan een dierbare die wordt opgewekt? Nee, ik ben me er in elk geval niet van bewust. De melancholie die besloten ligt in het harmoniegeschal? Komt misschien dichter in de buurt. Allerlei fantastische Italiaanse films die weer tot leven komen? Zou kunnen.
Wat ik wél zeker weet is dat het ontbreken van beeld, het niet zien van wat er gebeurt, de emotie versterkt: er is niets dat afleidt van waar het om gaat, de concentratie is volledig gericht op het geluid.
Voor wie het per se wil weten – in feite doet het er niet toe: het is geen fragment uit een film van Fellini en evenmin de processie van Echternach of een begrafenisplechtigheid in Bolivia. De goede verstaander had dat overigens al kunnen weten: als het geluid maar hard genoeg staat hoor je aan het eind van het fragment iemand zeggen ‘Gij zijt de gezegende onder de vrouwen’.
Fragment uit een film van Fellini? De springprocessie van Echternach? Een begrafenisplechtigheid in Bolivia?
Zo onvoorstelbaar mooi! Hoe vaak ik het intussen ook heb beluisterd: met het aanzwellen van het harmoniegeschal komen bij mij telkens ook de tranen. Na een dikke minuut zijn ze op hun dikst, om pas te verdwijnen als het harmoniegeschal overgaat in tromgeroffel. Hoe het komt dat dit fragment zulke emoties bij me oproept? Geen idee. Heimwee naar het rijke roomse leven is het in elk geval niet – ik had al niets met de katholieke kerk en helemaal niet meer nadat ik onlangs Het hout van Jeroen Brouwers heb gelezen. Een herinnering aan een dierbare die wordt opgewekt? Nee, ik ben me er in elk geval niet van bewust. De melancholie die besloten ligt in het harmoniegeschal? Komt misschien dichter in de buurt. Allerlei fantastische Italiaanse films die weer tot leven komen? Zou kunnen.
Wat ik wél zeker weet is dat het ontbreken van beeld, het niet zien van wat er gebeurt, de emotie versterkt: er is niets dat afleidt van waar het om gaat, de concentratie is volledig gericht op het geluid.
Voor wie het per se wil weten – in feite doet het er niet toe: het is geen fragment uit een film van Fellini en evenmin de processie van Echternach of een begrafenisplechtigheid in Bolivia. De goede verstaander had dat overigens al kunnen weten: als het geluid maar hard genoeg staat hoor je aan het eind van het fragment iemand zeggen ‘Gij zijt de gezegende onder de vrouwen’.
 |
| Foto: Leopold Post |
Nee, het klokgebeier is van de Onze Lieve Vrouw Troosteres der Bedruktenkerk in
Tienray. Het harmoniegeschal is van de Koninklijke Harmonie van Horst en het
tromgeroffel is van de slagwerkgroep van diezelfde harmonie. V. heeft de opname
gemaakt aan de Spoorstraat in Tienray. Dit alles in het kader van de processie van Horst naar
Tienray op zondag 10 september.
Ik zat met ongeveer hetzelfde gevoel te kijken/luisteren als je omschrijft en was vastbesloten om dat nog een (aantal) keer te doen. Zo mooi uit een soort van verdwenen leven.
BeantwoordenVerwijderenNa het lezen van de tekst vanaf 'Wat ik wel zeker weet ...' was voor mij jammer genoeg dat verdwenen leven verdwenen en zat ik ineens in een processie in Tienray.