Intermezzo – Kaatsen en de bal verwachten

‘Wim laat je vader het niet horen.’

‘Mens erger je niet.’

‘Uitgekauwde banale populistische en o zo voor de hand liggende top 5 ergernissen next!’

‘Wat is dat toch, Wim, dat je het gedrag vertoont VAN en flauw, ongenuanceerd, vergezocht ‘los gaat’ ALS “een hele bozige, witte man“, die zijn pen doopt in azijn-zuur, zodra hij in de Horster media iets tegenkomt van PvdA-Horst of CDA-Horst....’

‘Vandaag dan toch een hoog azijn gehalte van Dhr. Wim Moorman.’

‘En zo heeft zelfs Wim Moorman een manier gevonden om mee te liften ...’

‘Ik hou ook niet van schaapjesgedrag maar iets wat positief bedoeld is zo neerhalen is goedkoop.’

‘Geweldig toch die oproep naar saamhorigheid! Wat is daar mis mee? Jammer dat het positivisme weer neergehaald wordt door de cynici.’

‘Er zijn ergere dingen om je over druk te maken Wim. Lijkt toch een beetje op azijnpissen.’

‘Beste Wim, ik hoop voor je dat je belangrijkere dingen aan je hoofd hebt dan je hier druk om te maken.’

Wie kaatst, kan de bal verwachten. Horst-sweet-Horst kaatst al bijna tien jaar en heeft bijgevolg al heel wat ballen ontvangen. Zal je me niet over horen mauwen, het is mijn eigen keuze om te kaatsen. Toen ik vrijdag een stukje publiceerde over mijn ergernis over de oproep van de PvdA Horst aan de Maas om Nienke Wijnhoven naar de overwinning in The Voice of Holland te stemmen (klik hier en hier), wist ik op voorhand dat ik de nodige ballen kon verwachten. En zo geschiedde. Verwijten van banaal populisme, azijn pissen, cynisme en meeliften op het succes van Nienke vlogen me om de oren. Geen probleem als mensen op deze manier hun hart willen luchten, al wil ik niet verhullen dat ik het ook wel fijn had gevonden enkele steekhoudende argumenten aan te treffen op basis waarvan ik mijn mening zou moeten herzien.

Dat mijn vader ook in de discussie werd betrokken vond ik iets minder. Al was het maar omdat hij er al meer dan twintig jaar niet meer is en ik niet geloof in een hemel (of hel) waar hij mijn stukjes kan horen. Enig kritisch vermogen was mijn vader bepaald niet vreemd, maar nóóit als het om zijn kinderen ging. Zo vond hij mij altijd de beste man van het (voetbal)veld, zelfs als ik geen bal goed had geraakt. En toch denk ik dat hij in het geval van de PvdA Horst aan de Maas en Nienke voor één keer ernstig teleurgesteld in me zou zijn geweest. Ik weet bijna zeker – het blijft speculeren – dat hij me in dit geval, ondanks zijn bijna levenslange liefde voor de PvdA, zou hebben verweten dat ik lang niet hard genoeg had uitgehaald.