Intermezzo – Shuffleboard

Of ik misschien zin had in een roadtripje naar Antwerpen? Om pucks op te halen. ‘Pucks? Ben je belazerd? Ik ga echt niet naar Antwerpen om drugs op te halen!’ Haha, hoe kwam ik daar nou toch weer bij? Pucks waren echt geen geestverruimende pilletjes hoor, nee, pucks waren zware metalen schijven, te vergelijken met ijshockeypucks. ‘Oh, nou oké dan.’

En zo ging ik op zondag 19 november van het afgelopen jaar op roadtrip naar Antwerpen. Met Micky Verhaeg, de maker van het palletkunstwerk op WaaRomney (klik hier). Het werd een supervette dag, die me nog lang bij zal blijven. Hoogtepunten: de uitkijktoren in Esbeek (waar ik Micky maar ternauwernood van een abseil-poging kon weerhouden),

de opgezettedierenwinkel in de binnenstad van Antwerpen (waar Micky likkebaardend rondliep en ik voor het eerst besefte dat opgezette dieren ook kunst kunnen zijn),

de haven van Antwerpen (waar we ons op een ijzig koude kade meer dan een uur lang vergaapten aan de bedrijvigheid en diep onder de indruk raakten van de enorme dimensies van alles wat ons omgaf)

en spooky Doel (waar de toch zo onverschrokken Micky zich zo mogelijk nog minder op z’n gemak voelde dan ik).

En oh ja, in Melsele haalden we acht pucks op. Daar was het tenslotte allemaal om begonnen. Micky – een bouwer, een bedenker, een techneut – was namelijk bezig met de bouw van een Shuffleboard, een 4,2 meter lange en 92 centimeter brede tafel waarop je een van oorsprong Amerikaans spel kunt spelen dat, simpel gezegd, het midden houdt tussen sjoelen en curling. Een spel dat je speelt met, in Nederland nauwelijks verkrijgbare, pucks.

Terug in Horst zag ik Micky enkele dagen later aan het werk aan het loeizware (meer dan driehonderd kilo) en geheel door hemzelf ontworpen Shuffleboard. Toen, en in de weken daarna,  was hij nog bezig met de finetuning. Want als Micky iets doet, doet ie het ook goed.

Maar op een gegeven moment nodigde hij me dan toch uit om eens een potje te komen spelen. In de tussentijd had hij zich het spel eigen gemaakt, waardoor hij me uiteraard glansrijk inmaakte. Al had ik volgens hem best talent. Want complimenteus is Micky óók.

En nu, na de absolute finishing touch, staat het Shuffleboard tijdelijk in café Cambrinus. Waar iedereen tot nader bericht op vrijdagavond gratis en voor niets een potje kan komen shufflen. En zich erover kan komen verwonderen hoe iemand zó’n professioneel ogend en zó’n tot in de kleinste details kloppend Shuffleboard heeft weten te bouwen.

Wie weet wordt Cambrinus wel het begin van een triomftocht van het Shuffleboard van Micky. Hoe het ook zij: ik prijs me gelukkig dat ik getuige ben geweest van een deel van het ontstaansproces.