Ingezonden - Laat niet als dank ...

'Waar is toch het Laat niet als dank-bordje in de Moelbaerenbos gebleven?', zo vraagt Franka Jakobs zich af in een ingezonden bijdrage.

Laat niet als dank …

Toen ik als lagereschoolkind met Jeugdnatuurwachtklasgenoten (gewoon alle klasgenoten dus), onder begeleiding van meester Herraets naar d’n Moelbaerenbos trok, hing er aan de grote dikke beuk ‘in de bocht’ een bord met de tekst: ‘Laat niet als dank ...’ Dit zijn de beginwoorden van de tekst: ‘Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen, de eigenaar van het bos de schillen en de dozen’.

Heel regelmatig wandel ik nog langs deze mooie plek. In het volste vertrouwen dat de beuk mijn mooie jeugdsentiment trots op de borst draagt, kijk ik er niet meer elke keer naar op.

Tot zo’n drie maanden geleden. Tot mijn schrik en onmetelijke teleurstelling stelde ik toen vast dat een stuk persoonlijke mensenheugenis is verdwenen.

Gestolen? Wachten we op vervanging? Of is het bord zelf, de schillen, dozen en hondenstront te moede, opgestapt?

Wie weet er meer van deze dramatische ontwikkeling?

Als troost hebben we de foto nog ...

Franka Jakobs