Klein mysterie 793 – Carnaval

De voorpret begint steevast op de elfde van de elfde. Niet dat die dan al heel erg prominent aanwezig is, nee, eerder ergens in je achterhoofd. Een veilige wetenschap, een van die weinige echte zekerheden in een mensenleven. Die je helpt de donkere dagen voor kerst door te komen, de naargeestige periode tussen kerst en nieuwjaar, de troosteloze leegte van de eerste januariweken. En dan, heel geleidelijk maar onontkoombaar, dringt de voorpret zich naar het oppervlak. Het begint te kriebelen. Je verkneukelt je in het prettige besef dat het jaarlijkse hoogtepunt aanstaande is. Als in een roes vliegen de dagen ineens voorbij. Je hebt weer iets om naar uit te kijken. Het wachten schroeft je verwachtingen alleen maar hoger op. En dan knaagt er plots iets. Geduld is een schone zaak, maar toch een begin van twijfel. Het zal toch niet? Het geknaag wordt steeds luider, de twijfel wijkt niet meer, je ligt ’s nachts te woelen in je bed. Het zal toch niet dat ons ook dit nog wordt afgepakt? Het zal godverdegodver toch niet waar zijn dat er dit jaar geen carnavalsetalage van De Greef Stoffen komt? Meneer, mevrouw De Greef, beseft u wel wat u ons aandoet? Nog slechts drie weken te gaan tot het feest der feesten en dit is de aanblik van uw etalage aan de Meterikseweg:

Meneer, mevrouw De Greef, heus, met deze etalage is echt helemaal niets mis. Alleen: op dit moment, in deze tijd van het jaar, verwachten we hier iets anders. Zeker nu, dit jaar, in deze kommervolle tijden. Als iets onze zorgen kan verlichten, ons hoogstnoodzakelijke troost kan bieden, dan is het wel uw carnavalsetalage. Wat hebt u ons in de loop der jaren al niet aan moois voorgeschoteld?

En dan zou u nu, uitgerekend nu, nu de nood het allerhoogst is, verstek laten gaan?

Meneer, mevrouw De Greef, in godsnaam, doe ons dit niet aan! Een jaar zonder carnavalsetalage van De Greef Stoffen kunnen we er onmogelijk óók nog bij hebben.

Meneer, mevrouw De Greef, wij rekenen op u!