Intermezzo – Speelverbod

De Oranjestraat in Horst is een vrij onbijzondere straat in de Norbertuswijk. Een verbindingsstraatje van hoogstens honderd meter tussen Jan van Eechoudstraat en Prinses Margrietstraat. Desondanks geen doorgaand verkeer. Aan de ene straatzijde drie blokken van twee-onder-een-kapwoningen, aan de andere zijde vijf blokken twee-onder-een-kapwoningen en een vrijstaand huis, allemaal jaren zestig. Daarmee heb je het wel zo’n beetje gehad.

Uit de nalatenschap van een vroegere bewoner van de Oranjestraat ontving ik een grote hoeveelheid krantenknipsels over Horst. Daarvan hebben er twee betrekking op de Oranjestraat. Allebei zijn ze afkomstig uit het Dagblad voor Noord-Limburg en allebei dateren ze uit mei 1977.

Allebei gaan ze ook over het verbod dat de politie oplegde aan vijftien schoolkinderen om nog langer in de Oranjestraat te spelen. Het Dagblad voor Noord-Limburg: ‘Tot voor kort speelden de schoolkinderen, die in leeftijd variëren van vijf tot elf jaar, vrij veel in deze straat. Omdat enkele buurtbewoners bij de politie geklaagd hebben over overlast, mag dat nu niet meer.’ Een politiewoordvoerder tegenover de krant: ‘Het gaat zolang goed totdat er klachten komen van buurtbewoners. Dan moeten we wel de puntjes op de i zetten.’

De kinderen lieten het er niet bij zitten, aldus de krant. Ze vroegen kapelaan Kunnen om te bemiddelen. Bovendien begonnen ze een handtekeningenactie. Arno van de Munckhof, woordvoeder van de kinderen: ‘We hebben al 120 handtekeningen van mensen die vinden dat wij er best mogen spelen. Misschien dat we binnenkort toch wel weer in deze straat mogen spelen omdat we zoveel handtekeningen hebben.’ De kinderen gaven volgens de verslaggever toe wel eens een bal uit een tuintje te hebben gehaald. ‘Maar we letten erg goed op dat zoiets niet vaak voorkomt.’  

Waarom wilden de kinderen per se in de Oranjestraat spelen? In mijn herinnering was de Norbertuswijk juist vergeven van de speeltuintjes en trapveldjes. Zelf verklaarden ze in de krant: ‘Het speelterrein ligt honderden meters verderop. De kleine gazonnetjes in de Oranjebuurt waar we ook wel eens speelden, verdwijnen nu ook al. Plantjes worden er geplant en er komt prikkeldraad langs.’ Waaruit ik dan maar de conclusie trek dat enig effectbejag de kinderen niet vreemd was. Toch heb ik 45 jaar later nog steeds met hen te doen. Verjaagd door groenvoorzieners, verlinkt door buurtbewoners, erbij gelapt door de politie: wat een enorme aanslag op de tere kinderziel! Je zou er zomaar een eeuwige afkeer van groenvoorzieners, buurtbewoners en politie aan over kunnen houden.

Overigens ga ik er gevoeglijk vanuit dat de kinderen zich helemaal niets van het speelverbod in de Oranjestraat hebben aangetrokken.