Intermezzo – Noodopvang (1)

Een zondagmorgen zoals zondagmorgens horen te zijn. Ik fiets naar de Kasteelse Bossen, naar wat tegenwoordig ‘het evenemententerrein’ heet, maar wat ik nog altijd ’t rutertrein pleeg te noemen. Twee dagen eerder heeft de gemeente Horst aan de Maas aangekondigd hier tien weken lang noodopvang te gaan verlenen voor honderdvijftig asielzoekers.

Al fotograferend spoken de blijkbaar onvermijdelijke negatieve reacties op de gemeentelijke aankondiging door mijn hoofd. Reacties als ‘Weer meer goud zoekers naar ons land’, ‘Terug met den rotzooi’, ‘Alles wordt ons afgepakt en wij maar dokken’ en ‘Nu wordt ons het recreëren afgepakt’. Mijn allergie voor zulke opmerkingen is bijzonder groot, mijn tolerantiegrens bijzonder laag. Te groot, te laag? Of niet groot genoeg, niet laag genoeg?

Hoe representatief zijn zulke reacties, vraag ik me af, daar op ‘t rutertrein. Vertegenwoordigen ze de zwijgende meerderheid? Of zijn het slechts oprispingen van de beperkte groep notoire schreeuwers die hun vertrouwen in de overheid al lang geleden zijn kwijtgeraakt?

Ben ik laf door nooit te reageren op de aperte onzin die ze vooral op Facebook uitkramen? Nee, reageren heeft geen zin. Heb ik altijd gedacht. Of het ook zo ís? ‘Door de komst van asielzoekers in het openbaar toe te juichen, maak je het anderen die daar evenmin problemen mee hebben, gemakkelijker zich te uiten’, zegt mijn zus. Zit iets in. Terwijl je denkt een roepende in de woestijn te zijn, blijkt dan misschien wel dat je in werkelijkheid behoort tot een leger van gelijkgestemden.

De notoire schreeuwers overtuigen lijkt me een utopie. Maar is het héél gek om te denken dat het goed zou zijn als de Gutmenschen zich eens wat vaker lieten horen, zodat het sentiment ten opzichte van asielzoekers mogelijk kantelt?  

Terug van ’t rutertrein lees ik thuis in de NRC van gisteren een reportage vanuit het overvolle aanmeldcentrum voor asielzoekers in Ter Apel. Citaat:

‘Aan de zijkant van de tenten hangt de geur van poep en urine – er staan acht dixi’s op nog geen vijf meter afstand van waar de mensen slapen. Wie de deur opendoet, ziet vliegen op zich afkomen. De toiletten zitten vol poep, de drollen steken bijna boven de wc-bril uit. Ook in de bosjes rondom het terrein liggen overal gebruikte luiers, slierten wc-papier en mensendrollen.’

Nog een citaat:

‘Het is de heetste dag van het jaar (…). Op een grasveld voor de poorten van het aanmeldcentrum staan grote luifeltenten. Daaronder, in de broeierige hitte, schuilen zo’n honderd mensen voor de zon. Ze liggen op dekentjes en stukken karton, omringd door lege plastic flesjes, voedselresten en ander afval.’

De notoire schreeuwers zullen in beide citaten waarschijnlijk de bevestiging lezen van hun mening dat asielzoekers behalve gelukszoekers ook rotzooi veroorzakende smeerlappen zijn. Ik lees er vooral de bevestiging in dat de toestanden in Ter Apel iets zijn waarvoor ik me kapot schaam. En de bevestiging van mijn mening dat die honderdvijftig asielzoekers liever nog vandaag dan morgen naar ’t rutertrein dienen te komen.