Intermezzo – Gaza (2)

Onderweg in de trein naar de Palestina-demonstratie in Venlo raken we afgelopen zondag in gesprek met een uit Syrië gevlucht echtpaar, nu woonachtig in Horst aan de Maas. Zijn ze Syrische Palestijnen? ‘Nee, gewoon Syriërs’, vertelt de vrouw. Haar man: ‘Mijn ouders en grootouders waren tot de Zesdaagse Oorlog in 1967 boeren op de Golanhoogvlakte. Die oorlog veranderde alles. Israël veroverde het grootste deel van de Golan op Syrië, waardoor mijn ouders naar Damascus moesten vluchten.’ Vijftig jaar later dwong de burgeroorlog in Syrië de man en zijn vrouw op hun beurt weer uit Damascus te vluchten.

’s Avonds thuis lees ik op internet dat door de Zesdaagse Oorlog in 1967 naar schatting 131 duizend Syriërs, onder wie zeventienduizend Palestijnen, van huis en haard zijn verdreven. En ook dat de tot op de dag van vandaag voortdurende bezetting van de Golan door Israël volkenrechtelijk gezien illegaal is.

Maandag hoor ik een journalist in een podcast praten over de bommenregen tijdens het weekend op de Gazastrook: honderd Israëlische straaljagers tegelijkertijd die bommen afwierpen op het gebied. ‘Wat we nog niet weten, is wat de impact daarvan op burgers is geweest: hoeveel doden er zijn gevallen, hoeveel huizen zijn verwoest.’

Ik probeer vat te krijgen op de schokkende woorden van het echtpaar en die van de journalist. En doe m’n best me voor te stellen hoe ik erover zou denken als mijn ouders en samen met hen de hele bevolking van Noord-Limburg verjaagd zouden zijn naar Amsterdam en nooit de kans hadden gekregen om terug te keren. Ook ben ik op zoek naar houvast bij de wetenschap dat de gemeenten Horst aan de Maas en Venray samen precies even groot zijn als de hele Gazastrook. En tracht me in te denken hoe ik, iemand met al een angstkeutel in z’n broek bij ook maar één oefenende straaljager van vliegbasis Volkel, eraan toe zou zijn als honderd straaljagers tegelijkertijd bommen zouden afwerpen op Horst aan de Maas en Venray.

Ik moet denken aan m’n oom die onlangs op z’n negentigste verjaardag vertelde over de bommen op Horst en de evacuatie van de familie Moorman aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Een evacuatie naar Melderslo, amper een kilometer verderop. Voor een week. Daarna kon het gezin ongeschonden weer terug naar zijn ongeschonden huis. Eind goed, al goed. Toch heeft het op mijn oom een onuitwisbare indruk achtergelaten.

Hoe zou het zijn met de gemoedstoestand van die tienduizenden, misschien wel honderdduizenden onschuldige Palestijnen die uit hun huizen zijn verjaagd, wier gezinnen wel zijn geschonden, die zich afvragen of hun huizen er überhaupt nog zijn en zo ja of ze er ooit kunnen terugkeren?

(Dit stukje verscheen in iets ingekorte vorm afgelopen woensdag ook in Via Horst-Venray)