Intermezzo – Horst aan de Maas in De Groene!

In zijn verkiezingsspecial wijdde weekblad De Groene Amsterdammer vorige week een reportage van liefst zes pagina’s aan Horst aan de Maas. Die zes pagina’s zijn het lezen meer dan waard, heus niet alleen omdat mijn geliefde zus Marij erin wordt geciteerd met het aloude Horster gezegde ‘ge kunt ut maes neet in ut vaerke laote staeke’. (Let op: alleen vandaag kun je het artikel gratis lezen. Doe dat door op deze link te klikken.)  

De kloof tussen stad en platteland, de omgang met statushouders, de teloorgang van het CDA, ontwikkelbedrijf Greenport, PHIEN, jeugdcentrum De Vlies, de Poolse supermarkten, windmolens, het Beheerplan Tractiemiddelen en Mechanische Gereedschappen 2023-2032, de huisvesting van arbeidsmigranten, de regenboogvlag: wat stelt Koen Haegens, de in Horst geboren redacteur van De Groene, eigenlijk niet aan de orde in zijn evenwichtige artikel waarin hij de vinger op een aantal zere plekken legt?

Wethouder Eric Beurskens (Essentie) bevestigt in het artikel nog maar eens het uit de klauwen lopen van Greenport: ‘Het ging veel sneller dan verwacht. Daardoor werd de schaal totaal anders.’ Haegens:

‘Het is tekenend voor wat er met Horst aan de Maas in zijn geheel is gebeurd. Niemand die hier een revolutie wenste. Toch zijn, als gevolg van het beleid dat economische groei nastreeft door commerciële bedrijven ruim baan te geven, grote delen van de plattelandsgemeente onherkenbaar veranderd.’

En Marij? Die komt vooral aan het woord over de ‘samenloop’, bijna een jaar geleden, met als doel om de crisisnoodopvang voor asielzoekers in de Kasteelse Bossen te behouden. Haegens kan het nauwelijks geloven:

‘Een gemeente waar niet tegen, maar vóór asielzoekers actie wordt gevoerd. Waar de meest vocale critici een tekort aan voorzieningen hekelen, in plaats van boos te worden over wat het allemaal kost. En dat niet in een progressieve studentenstad, maar in Noord-Limburg. Uitgerekend in een van die agrarische gebieden waar een gapend gat zou worden ervaren tussen de eigen conservatieve waarden en de progressieve wensen van Den Haag, van gastvrijheid voor vluchtelingen tot natuurbehoud tot energietransitie. Uitgerekend in mijn geboortedorp.’

De tweehonderd deelnemers aan die samenloop in de stromende regen deden iets dat Frans Timmermans pas afgelopen woensdagavond deed, toen het te laat was: kleur bekennen, laten zien waarvoor ze staan, vol overtuiging opkomen voor medemensen, solidariteit en medeleven betonen, hun nek uitsteken en zich krachtig uitspreken. Had Timmermans zich eerder van deze kant laten zien, dan was het zelfs niet geheel onmogelijk geweest dat ik op hem had gestemd. Politieke partijen zijn op aarde om hun idealen te verwezenlijken en niet om kiezers naar de mond te spreken.