Dankzij Martijn Wijnands wisten de lezers van
Horst-sweet-Horst al vier dagen eerder dan die van Hallo Horst aan de Maas dat de naam van het Meterikse jeu de
boulespark (Herreijn) niet verwijst naar de naam van een boerderij die hier
eeuwenlang zou hebben gelegen en evenmin naar de bijnamen van de bewoners van
die boerderij, maar naar de voormalige eigenaren van de grond waarop het park
gestalte heeft gekregen. Waar zo’n weblog al niet goed voor is.
Toen ik vorige week wat foto’s ging schieten van het jeu de
boulespark, passeerde ik aan het Bondserf ook weer de vervallen schuur waarover
ik een half jaar geleden al eens schreef (klik hier). Ze lag er gelukkig nog
ongeschonden bij. Ze is er het afgelopen half jaar zelfs mooier op geworden: de
langdurige verpaupering mist haar verfraaiende uitwerking bepaald niet.
Hoe vaak heb ik me de afgelopen maanden niet met knikkende
knieën naar de Schadijkerweg begeven? Zou ze er nog staan, aanhangers van de
het-is-niet-netjes-dus-moet-het-weg-beweging als burgemeester Van Rooij en de
Meterikse dorpsraad ten spijt? En dan telkens weer die opluchting als ik op de
kruising Schadijkerweg – Bondserf was gearriveerd: ja hoor, ze staat er nog!
Wat me ook kon bekoren, toen ik de schuur begin oktober
vorig jaar voor het eerst nadrukkelijk in ogenschouw nam, was een ventilator in
de schuur, die dankzij een verdwenen luik vanaf de straat zichtbaar was. Het
ding draaide dat het een aard had. Een kinetisch kunstwerk van het zuiverste soort!
Daarna, het zal in november zijn geweest, viel de ventilator
tot mijn leedwezen stil. Telkens als ik voorbijkwam aan het Bondserf keek ik
even of ie niet uit de dood was herrezen, maar er zat geen enkele beweging meer
in. Typisch gevalletje oud en der dagen zat. Tot ik vorige week foto’s ging
schieten van het jeu de boulespark en tot de ontdekking kwam dat ie weer
bewoog! Niet meer constant en niet meer met die moordende snelheid, maar hij
bewoog!
Lang niet altijd is het gemakkelijk om uit te leggen waarom
je een kunstwerk mooi of fascinerend vindt. Maar in het geval van de ventilator
kost me dat geen enkele moeite. In de eerste plaats is er de ontroering van dat
ene element dat heeft weten te ontsnappen aan het verval in een verder desolate
omgeving. Daarnaast is er de verbeelding die in werking wordt gezet: het ligt
voor de hand om te denken dat de ventilator machinaal wordt aangedreven, maar
wie zegt dat daarbinnen niet hangjongeren, taakgestraften of uitgebuite Polen de
ventilator handmatig aan de praat houden? En nu het ding niet meer continu
draait, is er ook nog spanning bijgekomen: draait ie wel of draait ie niet? En
als ie niet draait is ie dan definitief gestopt of begint ie weer? En wanneer
dan?
Ontroering, verbeelding, spanning: grote kunst in Meterik! Gaat
dat zien zolang de het-is-niet-netjes-dus-moet-het-weg-beweging nog niet heeft
toegeslagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten