Klein mysterie 568 – Fietspad (2)

Geheimtipp voor olifantenpaadjesliefhebbers: sinds kort is een prachtexemplaar te vinden aan de Broekhuizerdijk in Melderslo, van Horst uit gezien iets voorbij motorcamping D’n Toerstop, aan de rechterkant van de weg.

Olifantenpaadjes zijn praktijkcorrecties van de tekentafelwerkelijkheid. Als één olifantenpaadje deze stelling perfect illustreert, dan dit wel. Ter oriëntatie: het paadje bevindt zich aan het begin én het einde – afhankelijk van welke kant je het bekijkt – van het onlangs aangelegde tweerichtingsfietspad aan de zuidelijke zijde van de Broekhuizerdijk.

Ik zou het voor de aardigheid eens moeten turven, maar ik heb het sterke vermoeden dat het vooral uit de richting Horst afkomstige fietsers zijn die het olifantenpaadje (eerst) hebben geschapen en (nu) onderhouden. De voorgeschreven route heeft er namelijk zo’n scherpe bocht dat fietsers nagenoeg tot stilstand komen.

En aan niets hebben fietsers een grotere hekel dan aan tot stilstand komen. Tot stilstand komen impliceert immers dat ze zich ook weer op gang moeten trekken – een krachtenslopende handeling. Het olifantenpaadje voorkomt dit: niks scherpe bocht, niks tot stilstand komen, niks krachtenslopende handeling, alleen even uitkijken voor tegemoetkomende fietsers. Dat de weginrichter hier niet op heeft geanticipeerd, is onbegrijpelijk. Beslist geen fietser. 

Tot zover de fietsers uit de richting Horst. Nu hun collega’s uit de richting Broekhuizen. Voor hen is het olifantenpaadje minstens zo uitnodigend. En ook voor hen geldt dat ze tot stilstand komen liefst vermijden. Ten opzichte van hun collega’s uit de richting Horst kampen zij evenwel met het nadeel dat ze de drukke, door de bomen onoverzichtelijke Broekhuizerdijk moeten oversteken. Tegemoetkomend verkeer is niet zozeer het probleem: dat kijken ze recht in de ogen. Anders is het met achteropkomend verkeer: dat kunnen ze bij gebruik van het paadje slechts waarnemen als ze achterstevoren op hun fiets gaan zitten en ook nog tussen de bomen door weten te kijken, een handeling die niet geheel van gevaar ontbloot is.

Risicomijders kunnen dus maar beter de voorgeschreven route nemen (al zullen ze ook daar hun best moeten doen door de bomen de weg te zien). Probleem is alleen dat de meest frequente gebruikers van het fietspad, scholieren, doorgaans geen risicomijders zijn. Waarmee we met het fietspad tussen Broekhuizen en Melderslo van de regen in de drup zijn beland: de aanleg van het fietspad moest de veiligheid voor fietsers juist bevorderen, maar op dit punt lijkt eerder het omgekeerde het geval. Werk aan de winkel dus voor de weginrichter. Mijn voorspelling: de bomen op deze locatie hebben hun langste tijd gehad.