Intermezzo – Vermistedierenbriefjes (1)

Na een gortdroge winter en een zo mogelijk nog gortdrogere lente daalt zomaar ineens weer een vermistedierenbriefjesregen op Horst aan de Maas neer. Is de zomer het jaargetijde van de vermiste dieren? Of is de zomer het jaargetijde van de vermistedierenbriefjesschrijvers? Roept het ene vermistdierbriefje het andere op? Wie mij niet kent, zou misschien ook nog kunnen denken dat ik in de zomer alerter ben op vermistedierenbriefjes. Wie mij wel kent, weet dat ik áltijd alert ben op vermistedierenbriefjes. 

Drie jaar geleden formuleerde ik al de zeven criteria waaraan mijn ideale vermistdierbriefje dient te voldoen (klik hier). Laten we met die criteria losjes in het achterhoofd de recente vermistedierenbriefjeshausse eens even langslopen (klik op de foto’s om ze te vergroten).

Om te beginnen het waarschijnlijk meest verspreide Horster vermistdierbriefje van de afgelopen jaren: met name in het centrum van Horst zijn slechts weinig bomen en lantaarnpalen te vinden die er niet mee zijn behangen. Scoort slechts hoog op één criterium (criterium 6: ‘Het bevat minstens één taalfout) en toch heb ik een zwak voor dit briefje. Omdat de Nederlandse taal nauwelijks machtig zijn en toch een vermistdierbriefje in zo ruime mate durven verspreiden van lef getuigt. En van een ongekende liefde voor het vermiste dier. En van een geslaagde integratie in de Horster samenleving.

Het vervelende van veel van de tegenwoordige vermistedierenbriefjes is dat ze de perfectie benaderen: (kleuren)print, (bijna) geen taalfouten, zakelijk, een foto waarop het vermiste dier duidelijk herkenbaar is en ga zo maar door. Het briefje van Samson is een typerend voorbeeld van zo’n hedendaags vermistdierbriefje. Gelukkig klinkt in dat ‘Een lief, ondernemend en aanhankelijk baasje’ toch ook nog enige emotie door.  

Finn McCool. Je zou zeggen dat je met zo’n naam niet kapot kunt als kat. Laten we vooral hopen dat dat ook zo is. Ik trof het briefje in diverse versies aan in de omgeving van de flat aan de Prinses Marijkestraat. Dat ook het vermistdierbriefje niet veilig is voor de uitwassen van de moderne samenleving blijkt uit het feit dat één van die versies een zogeheten QR-code bevat:   

De romantiek van het aloude vermistdierbriefje is op deze manier wel héél ver te zoeken.

Dat het ook in deze gedigitaliseerde tijden nog anders kan, bewijst dit aan de Herenbosweg aangetroffen briefje: 

Handgeschreven, niet gekopieerd, overduidelijk gefabriceerd door een kind, een zekere mate van onbeholpenheid uitstralend: zo zien we vermistedierenbriefjes het liefst. En een

Is natuurlijk ook nooit weg.


P.S. (12 juli 2014)
En nou is verdorie Spruitje ook nog weggelopen (klik op de afbeeldingen om ze te vergroten)! In de nacht na Argentinië-Nederland! Oorzakelijk verband?

Wat bezielt die Horster dieren eigenlijk? Worden verwend van hier tot gunder en desondanks neemt de een na de ander de benen. Ondankbare schepsels! Welbeschouwd zijn ze de briefjes, de beloningen, de zoektochten met speurhonden niet waard. Beseffen ze wel welk leed ze aanrichten?

Voorstel, mocht Spruitje terugkeren/worden teruggevonden: geen welkomstwortel maar een week lang op water en brood. Dat zal ’m leren.