Klein mysterie 287 – Blauwe dolfijn

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west
Of t wer altied wel weer licht

Murw gebeukt door het CDA-gehuichel en kots- en kotsmoe van de parmantigheid en zelfingenomenheid van de voormalige burgemeester van Maastricht wiens naam me even niet te binnen wil schieten, besloot ik zaterdagmiddag een eindje te gaan rijden. En toen werd het plotseling toch weer licht. Op de Grauwveenweg nog wel (nomen non est omen).

Zie ik daar uit een ooghoek iets blauws in een boom hangen? Alle kans dat het een stuk plastic of toch in elk geval iets afvalachtigs betreft. Voor de zekerheid toch maar even terugzetten. Plastic? Afval? Had je gedacht! Een kunstwerk of toch in elk geval iets kunstachtigs!

Uitstappen. Observeren. Determineren. Fotograferen. En vooral: interpreteren.

Ik zou het object willen omschrijven als ‘een op een berkenstronk bevestigde blauwe dolfijn of toch in elk geval dolfijnachtige van piepschuim’.

Veel interessanter dan de omschrijving zijn vragen als hoe het beest hier terecht is gekomen en welke bedoeling erachter steekt. Dat het een restant van een kinderfeestje, speurtocht of oriëntatierit zou betreffen, lijkt me onwaarschijnlijk. Organisatoren van dergelijke activiteiten kun je van veel verdenken, maar de moeite van het fabriceren, verven en op een onmogelijke plaats positioneren van een piepschuimen dolfijn moet zelfs hen te ver gaan. Veeleer denk ik dat iemand heeft gedacht ‘Dat bosje aan de noordzijde van de Grauwveenweg verdient na al die jaren wel eens een blauw accent’. Het zou me namelijk niets verbazen als de dolfijn doelbewust op deze plek is beland. De stronk boort zich bijvoorbeeld op volstrekt natuurlijke wijze in de buik van het dier. Ook vertoont de structuur van de dolfijn grote overeenkomsten met de structuur van de stronk.

En het kan toch geen toeval zijn dat de dolfijn opduikt langs een sloot?

Maar wie is de maker? Een kunstenaar? Een knutselaar? Een kind? En klopt mijn theorie dat iemand dit kunstwerk speciaal voor deze locatie heeft gemaakt? Met welke bedoeling dan?

Nog namijmerend over antwoorden op dergelijke vragen, ben ik intussen weer thuis aanbeland. Onverhoeds zet ik toch weer de televisie aan en hoor Jacobine Geel zeggen dat compassie ‘de ziel, het kloppend hart, de grondtoon’ van het CDA is. Later die dag zullen tientallen CDA’ers twitteren hoezeer ze onder de indruk zijn van de speech van Geel. Dat bedoel ik nou met CDA-gehuichel. Gelukkig is er nog altijd Ede Staal:

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west
Of t wer altied wel weer licht


P.S. Dit stukje was al geschreven voordat ik vanochtend de voorpagina van De Volkskrant onder ogen kreeg. Als allemaal klopt wat daar staat, ben ik met m’n ‘huichelachtig’ nog bijzonder mild geweest voor het CDA. Citaat:

‘Het beeld dat de CDA-fractie achter het besluit staat om Mauro uit te zetten, moet uit de weg worden geruimd. Net als de indruk, gewekt door Mauro en zijn pleegmoeder, dat een studie voor de mbo’er niet echt een realistisch perspectief is. Het CDA zal proberen de asielzoeker ervan te overtuigen dat het in zijn belang is wat enthousiaster te doen over deze mogelijkheid. Het liefst voor de camera.’

Dat ook die laatste paar zetels maar snel in rook mogen opgaan.