Intermezzo – Jachthut (19)

Zoals elke (ex-)katholiek weet, was het afgelopen donderdag de naamdag van Sint-Hubertus. Als laatste bisschop van Maastricht is d’r Huub iemand met Limburgse connecties. Maar dat doet in dit verband niet ter zake. Waar het wel om gaat: Hubertus is de patroonheilige van de jacht. Ter ere van Hubertus besloot ik voor de verandering eens actief op zoek te gaan naar een jachthut. Zoals al vaker gezegd, is plotseling oog in oog staan met een jachthut het summum van de jachthuttenjacht. Van de andere kant leek het me ook wel een mooie uitdaging er eens doelbewust naar te speuren. Zo gezegd, zo gedaan.

Voor dit experiment zocht ik een stukje bos uit waar ik al minstens 35 jaar niet meer was geweest: de Reulsberg ten oosten van de A73. Een uitgestorven bos. Een bos ook dat niet bepaald de indruk wekt alsof het vaak door wandelaars wordt bezocht. Walging van het permanente geluidsgordijn van de A73? Een gevolg van de aanwezigheid van een motorcrosscircuit in het bos? Of is het met z’n oppervlakte van slechts enkele hectaren te eenvoudig te behappen voor wandelaars? Verdwaalangst hoef je hier sowieso niet te hebben: de overzichtelijkheid ten spijt telde ik tenminste drie gemarkeerde wandelroutes.

Enfin, ontdekte ik er nu een jachthut of niet? Yes, sir! Een hoogzit nog wel.

Langs de oostelijke bosrand, pal voor een met schrikdraad afgezette paardenwei. Ontoegankelijk voor auto’s, wat het onwaarschijnlijk maakt dat hier op groot wild wordt gejaagd. Eerder vermoed ik dat de hut een functie vervult in het vogelvrij houden van een nabijgelegen perceel beplant met blauwebessenstruiken.

Valt er verder nog iets bijzonders te vertellen over deze jachthut? Eigenlijk niet.

Wil ik verder nog iets kwijt? Ja. Wat? Dat de kick van het doelbewust op zoek gaan naar en vervolgens vinden van een jachthut beslist kan wedijveren met de kick van het onvoorbereide plotselinge oog in oog staan met een jachthut. Misschien moest ik m’n onbedwingbare honger naar jachthutten maar eens vaker op deze manier stillen.