Zelf ben ik tussen de wal en het schip gevallen: weliswaar
twee keer vereeuwigd in een Panini-album, alleen niet met een eigen plaatje,
maar als onderdeel van een teamfoto. Toch meer een gevalletje net niet. Mission uncompleted.
De huidige generatie krijgt het voetbalplaatje zomaar in de
schoot geworpen. De rechtsback van Hegelsom C2, de spits van Sporting ST F3, de
linkshalf van Sparta’18 D4: ongeacht of ze nu talent hebben of er juist van
gespeend zijn, eerder vroeger dan later krijgen ze allemaal hun eigen
voetbalplaatje. Aan het begin van je carrière staan en dan al niets meer hebben
om voor te spelen – wordt dus nooit wat met die jongens. De triest makende devaluatie
van het voetbalplaatje. Bertus Bul, Velibor Vasovic, Piet Paternotte, ze draaien zich
om in hun graf.
Dit jaar is de waanzin helemaal compleet. De
ere-divisieplaatjes zijn vermomd als stompzinnige speelkaarten en voor het
eerst sinds mensenheugenis is er geen ere-divisieplaatjesalbum. Ik ben
principieel tegenstander van de doodstraf, maar overweeg voor de bedenker van
dit concept (want dat zal het wel zijn) een uitzondering te maken.
En dan is er sinds vandaag ineens wel een
Wittenhorstplaatjesalbum. Bij de Plus supermarkt. Met de bespottelijke naam
‘Lokale toppers’. 588 plaatjes. Vijftig cent per zakje van vijf plaatjes. Of
een dubbeltje bij elke tien euro aan boodschappen. De opbrengst gaat volledig
naar Wittenhorst, zegt Plus. Zal best en het is fijn voor Wittenhorst, maar uiteraard
wel de omgedraaide wereld.
Je zou trouwens wel gek zijn als je extra gaat betalen voor
plaatjes van, met alle respect (laat ik dat er vooral bij zeggen),
tweederangsvoetballers. Tenzij, tenzij natuurlijk je negenjarige neefje tot de
afgebeelde spelers behoort. Dan wordt alles anders. Nummer 127. Al kan het ook
nummer 128 zijn. Maar daar kom ik dus waarschijnlijk pas een eurootje of vijfhonderd
verder achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten