Intermezzo – Paul Geurts

En ja hoor, Paul Geurts is weer eens het pispaaltje. Heeft in zijn strijd voor behoud van zwembad De Berkel uit de school geklapt over de plannen voor een sportzone in de Kasteelse Bossen. Foei toch. Dat iedereen die plannen al grotendeels kende, doet niet ter zake. ‘Tendentieus, niet integer en een onwaardige manier van handelen’, zo citeerde De Limburger deze week de initiatiefnemers van de sportzone naar aanleiding van Pauls actie. Kan het voormalige SP-gemeenteraadslid het mee doen. En zo gaat het nu al een jaartje of veertig. Ziekenhuis Horst, Nieuw Gemengd Bedrijf, zwembad De Berkel en noem het allemaal maar op: Paul heeft er standpunten over die de gevestigde orde niet welgevallig zijn en vervolgens maakt de gevestigde orde Paul zwart. Geijkt patroon.

Ik ben geen SP-lid. Ik ben (meestal) geen SP-stemmer. Ik ben het lang niet altijd eens met Paul. Ik betwijfel of hij een groot tacticus is. Ik vraag me af of hij altijd de juiste methoden hanteert. En toch heb ik een zwak voor Paul. Omdat hij zich nooit aan de gevestigde orde heeft geconformeerd. Omdat hij strijdt met open vizier. Omdat hij er geen moeite mee heeft de spelbederver te zijn. Omdat hij in tegenstelling tot zoveel anderen nooit het moede hoofd in de schoot heeft gelegd. Omdat hij wars is van achterkamertjespolitiek. Omdat hij nooit deel heeft willen uitmaken van het old boys network dat regelt dat Horst aan de Maas de grootste megastal van Nederland krijgt, dat regelt dat de Kasteelboerderij voor een schijntje wordt verpatst, dat regelt dat de Floriade naar Noord-Limburg komt, dat vervolgens regelt dat alle Floriadepijnen worden weggemasseerd, dat regelt dat zwembad en sporthal De Berkel verdwijnen, dat regelt dat ergens in de Kasteelse Bossen een nieuw zwembad komt, dat regelt dat ’t Gasthoês een cultuurtempel wordt, dat regelt dat het gemeentebestuur naar zijn pijpen danst.

Tot die kongsi – tegenwoordig ook wel opererend onder het mom van ‘burgerparticipatie’ – heeft Paul Geurts dus nooit willen behoren. Horst aan de Maas heeft dringend behoefte aan méér Paul Geurtsen.

Actualisatie – Horster paaltjesparadijs

En plots is het Horster paaltjesparadijs potverdorie pleite!

Hoewel ik al pronostikeerde dat het zou plaatsgrijpen, koesterde ik ergens toch ook nog een pietepeuterig partje hoop dat ik met mijn persoonlijke pleidooi voor het paaltjesparadijs (klik hier) de plaatselijke paaltjespolitie had weten te paaien. Pas du tout: een paalslag van piramidale proporties!

17 van de 23 paaltjes eruit gepleurd! Pak ’m beet 75 percent!

Platte plichtsbetrachting van de paaltjespolitie? Politieel postmodernisme? Perverse ploertigheid? Of professioneel pragmatisme?

Intermezzo – Horstensia (6) / Hôrster Hundje water

Object: flesje gevuld met water

Afmetingen: hoogte 19,5 cm; omtrek 20,8 cm.

Inhoud: 500 ml.

Materiaal: plastic, water

Producent: VVV Horst aan de Maas

Datering: 2016

Gekocht: 2 juni 2016 bij VVV-winkel Horst

Prijs: € 0,99

Groningen heeft zijn Peerd van Ome Loeks. Brussel zijn Manneken Pis. Den Bosch zijn Zoete Lieve Gerritje. Sevenum zijn ezel. Lottum zijn roos. Hegelsom zijn Haan. En Horst? Horst had niks. Horst had geen sterk merk. Steen des aanstoots natuurlijk voor chauvinistische types. Enter het Hôrster Hundje. Waarom ook niet? Bakkerij Gerards-Steeghs zag er als eerste brood in. Enter Hôrster Hundje knapkoek. Waarom ook niet? Ook verkrijgbaar in klein formaat, ‘ma doa zit gen piemeltje á’ (klik hier).

Enter Hôrster Hundje water. Waarom ook niet? Onlangs door VVV Horst aan de Maas in de markt gezet. 0% suiker. 0% kleurstoffen. 0% toevoegingen. 100% verfrissend. 100% hydraterend. 100% gezond. 0% ondeugend – 100% braaf. Lulletje rozenwater. Gemiste kans.  

Geef het een bijtende smaak. Voeg er wat druppels gele kleurstof aan toe. Stop er een piemeltje in. Exit lulletje rozenwater. Enter water met ballen.

Deventer koek. Arnhemse meisjes. Haagse hopjes. Bossche bollen. Horster hundjewater. 

Intermezzo – hadmexit

amexit

brexit brexit

evexit

grexit grexit

hexit hexit

krexit

lexit

mexit mexit mexit

sexit sexit

texit

Intermezzo – Statushouders (1)

Het hoge woord is er eindelijk uit: burgemeester Kees van Rooij erkende afgelopen donderdag in De Limburger dat nog niets is terechtgekomen van de gemeentelijke ambitie om in Horst aan de Maas vierhonderd extra statushouders te huisvesten.

In de gemeenteraadsvergadering van 20 oktober van het afgelopen jaar verklaarde de burgemeester dat Horst aan de Maas niet kiest voor grootschalige opvang van asielzoekers: ‘Grootschalige opvang past niet bij een gemeente met zestien kernen en is bovendien niet bevorderlijk voor de integratie.’ In plaats daarvan, zo beloofde hij, zou de gemeente alles op alles zetten om vierhonderd extra plaatsen voor statushouders (asielzoekers met een verblijfsvergunning) te creëren. De voltallige gemeenteraad zwaaide de burgemeester lof toe; ik zwaaide de burgemeester lof toe.

Na acht maanden komt de burgemeester nu tot de conclusie dat geen enkel gemeentelijk complex geschikt is te maken voor bewoning en dat eigenaren van leegstaande particuliere woningen niet bereid zijn hun huis te verhuren aan statushouders. Ook met tijdelijke woningen wil het niet vlotten. Mogelijk nieuw ei van Columbus: de gemeente koopt woningen op en gaat die vervolgens zelf verhuren. De Limburger: ‘Van Rooij verwacht dat in het laatste kwartaal van dit jaar duidelijk is of dit haalbaar is.’ Meer dan tienduizend statushouders zitten in asielzoekerscentra te wachten op een woning en Horst aan de Maas neemt nog eens rustig een half jaar de tijd voor een onderzoekje! Urgentie klinkt echt héél anders.

De Limburger noemde de Limburgse commissaris van de koning Theo Bovens deze week een meester in het rekken van tijd als het om het huisvesten van asielzoekers gaat. Onze burgemeester lijkt hier eveneens zeer bedreven in. Hij speelt daarmee hoog spel: nu Limburg alsnog kiest voor grootschalige opvang van asielzoekers, ligt het voor de hand hiervoor in eerste instantie te kijken in de richting van gemeenten die tot dusverre slechts een minimale bijdrage hebben geleverd aan de (nood)opvang van asielzoekers en statushouders. Zoals de gemeente Horst aan de Maas. Het getalm van de afgelopen acht maanden zou daardoor een boemerangeffect tot gevolg kunnen hebben: met grootschalige opvang van asielzoekers zou Horst aan de Maas precies dat krijgen wat het niet wil. Boontje komt om zijn loontje?

Horst aan de Maas is goed in het zetten van stippen aan de horizon. Laat Horst aan de Maas ook eens tonen dat het goed is in het zetten van uitroeptekens onder handbereik. Régel de huisvesting van die vierhonderd extra statushouders. Niet op termijn, nee nú. Of laten we zeggen vóór 20 oktober, dan is de oorspronkelijke ambitie toch nog binnen een jaar gerealiseerd. Waar een wil is, is een weg. 

Intermezzo – Vlagvertoon (2)

Wat gemeenteraadsvergaderingen zo ontzettend boeiend maakt? Nou, bijvoorbeeld deze gedachtewisseling, die zich afgelopen dinsdag voltrok (klik ook hier en ga naar 16.17 minuten): 

Gemeenteraadslid Hay Emonts (CDA): ‘Er zit mij iets niet helemaal lekker in de Kasteelse Bossen. En dat zijn de vlaggenmasten. Er staan keurige vlaggenmasten, maar er hangt geen vlag aan. Ik dacht: “Ik ga eens een rondje door Horst maken om te kijken hoe het staat met andere vlaggenmasten.” Ik ben een half uur rondgefietst en je ziet dan overal vlaggen. Mijn oproep aan wethouder Driessen: “Doe dat ook eens in de Kasteelse Bossen!” Dat maakt het nog aantrekkelijker.’

Wethouder Paul Driessen (Essentie): ‘Ik moet allereerst toegeven dat ik niet weet waar we overal vlaggenmasten hebben staan. Ik ben het wel met u eens dat als je masten hebt, dat je er dan ook iets mee moet doen. We zullen kijken of we die masten in de Kasteelse Bossen kunnen voorzien van vlaggen. Maar we zullen ook kijken of ze wel op de goede plek staan. Het blijft overigens niet bij één keer een vlag hangen. Zeker bannervlaggen kun je om de drie maanden verwisselen, dus daar hangt wel een prijskaartje aan. Ik weet ook niet in welk kader ze ooit geplaatst zijn, daar ben ik heel eerlijk in. Maar we pakken ’m op en ik kom daar met een antwoord op terug.’

Gemeenteraadslid Eric Beurskens (Essentie): ‘Het is ook een vorm van horizonvervuiling. Is de hoeveelheid vlaggen die we hier in Horst hebben wel noodzakelijk? Je kunt daarover van mening verschillen. Ik zou niet per definitie zeggen dat daar nu vlaggen moeten komen.’

Wethouder Driessen: ‘We nemen uw opmerkingen mee.’ 

Burgemeester Kees van Rooij: ‘Punt is in elk geval dat er masten staan. Die moet je of weghalen of er vlaggen aan hangen.’

Nog net iets vaker de woorden vlaggen, masten en vlaggenmasten laten vallen en de vier heren kunnen er zo de theaters mee in. Succes bij voorbaat verzekerd.

Zou de wethouder trouwens, nadat ie alles heeft opgepakt en meegenomen, zowel de heer Emonts als de heer Beurskens tevreden weten te stellen? Of ligt zijn antwoord al besloten in dat oppakken en meenemen?

Oh ja, nog één ding: de wethouder weet niet in welk kader de vlaggenmasten in de Kasteelse Bossen zijn geplaatst. Ik weet dat toevallig wel. In het kader van behulpzaamheid ben ik graag bereid die wetenschap met de wethouder te delen. De vlaggenmasten zijn in 2009 geplaatst in het kader van de onzalige naamsverandering van de Moelbaerenbos / Kasteelse Bossen in Kasteelpark Ter Horst (klik hier). In datzelfde kader verschenen op verschillende plaatsen in de bossen onder meer hunebedachtige stenen, zuilen met betonnen leeuwen en hagelwitte slagbomen, stuk voor stuk met het opschrift Kasteelpark Ter Horst. Vergeefse moeite: alleen een enkele hotemetoot heeft het wel eens over Kasteelpark Ter Horst – ongetwijfeld in het kader van politieke correctheid.

Intermezzo – Café De Verbeelding (2)

Geschuddebuikt van het lachen. De tenen gekromd van plaatsvervangende schaamte. Ademloos van bewondering. Tegen het plafond gevlogen van ergernis. Gevochten tegen tranen van ontroering. Dat, en nog veel meer is me het afgelopen seizoen overkomen bij Café De Verbeelding.

Wat Café De Verbeelding ook alweer is? Lastig te omschrijven. Geestelijk vader Jan Duijf heeft het (klik hier) ooit ‘Een soort Facebook maar dan live’ en ‘Een ontmoetingsplek voor friskijkers’ genoemd. Wat behoorlijk vaag is. Misschien moet ik dan toch voor deze ene keer mijn toevlucht nemen tot het vreselijke neologisme ‘je ding doen’: Café De Verbeelding is een plek waar je je ding kunt doen. Een lied. Een statement. Een sprookje. Een pleidooi. Een gedicht. Een dansje. Een miniquiz. Een film. Het kan en mag allemaal. Iedereen kan en mag het allemaal. Rijp en groen. Elke tweede donderdag van de maand (behalve in juli en augustus). Een minuut, vijf minuten, tien minuten, twintig minuten, desnoods een half uur. In een volkomen ongedwongen sfeer.

Café De Verbeelding vindt plaats in café Cambrinus. Natuurlijk vindt Café De Verbeelding plaats in café Cambrinus. Waar anders in Horst aan de Maas zou Café De Verbeelding kunnen plaatsvinden dan in café Cambrinus? Muziek in nagenoeg alle genres, toneel, theater, speelfilm, muziek, documentaire, discussieavond, poëzie, literatuur, olifantenpaadjes, garageboxen: waarvoor kun je eigenlijk niet terecht bij Cambrinus?

Of er nu een groot of een klein publiek voor is doet er nooit zo heel veel toe. En ook niet of er nu veel of weinig geld aan te verdienen valt. Bepalender zijn het enthousiasme, de gedrevenheid, de intensiteit waarmee het gedaan of gemaakt wordt. Dat leidt tot een eigenzinnige programmering, waarbij de automatische piloot altijd uitgeschakeld blijft. Dat schept ook ruimte voor experiment en vernieuwing. Broodnodige ruimte, die elders in Horst aan de Maas nauwelijks is te vinden.

Disclaimer – U had het al gemerkt: dit stukje was een ongegeneerde lofzang op Café De Verbeelding en café Cambrinus en zijn uitbaters Jan Duijf en Henny Smits. Mochten er lezers zijn die dit als klefheid betitelen omdat Jan nooit onder stoelen of banken steekt dat hij groot fan van Horst-sweet-Horst is, dan zij dit maar zo.

Klein mysterie 704 – Aardbeienplukmachine (2)

Horst aan de Maas paradijs op aarde? Dan toch zeker niet voor iedereen.

Twee weken geleden schreef ik (klik hier) over een aardbeienplukmachine (die bij nader inzien ook best een onkruidtussenaardbeiplantenverwijderingsmachine kan zijn): een machinaal voortbewogen gevaarte, bemand door tien naast elkaar op een soort van duikplank hangende personen, met elk onder zich een rij aardbeienplanten binnen handbereik.

Wat ik me bij het zien van de machine afvroeg – maar niet opschreef – is hoe het eigenlijk gesteld zou zijn met het toiletteren van de bemanning. Ophouden tot de pauze? Broek omlaag en laat maar gaan? In een Dixi? In de broek doen? Ik weet het niet, maar ik acht het niet uitgesloten dat het op een of meerdere van deze manieren gebeurt. Wat ik intussen wel weet, is dat in elk geval ook een andere manier in zwang is: er zijn bemanningsleden van de machine die zich gedwongen zien een luier te dragen om hun behoefte in te doen. Ik herhaal: er zijn bemanningsleden van de machine die zich gedwongen zien een luier te dragen om hun behoefte in te doen. 

Ik geloofde m’n oren niet toen ik het hoorde. Ik zou er hier ook nooit melding van hebben gemaakt als ik niet voor honderd procent overtuigd was van de betrouwbaarheid van mijn bron. Waarom zou je zoiets vernederends trouwens aan derden toevertrouwen als het niet waar is?

Al vele jaren doen verhalen de ronde over miserabele arbeidsomstandigheden in de champignon- en de land- en tuinbouwsector, maar zo zout als dit had ik het nog nooit gegeten. Zo af en toe zijn er van die momenten dat ik me schaam inwoner van Horst aan de Maas te zijn. Dit is zo’n moment.

Intermezzo – Kasteelboerderij (8)

Laten we het nog eens over de Kasteelboerderij hebben. Waarom ook niet? Het is immers precies een jaar geleden dat de gemeente Horst aan de Maas het rijksmonument voor een habbekrats verkocht aan lokaal horecaondernemer Eric Janssen en diens broer Richard.

Dagblad De Limburger berichtte op 2 juni 2015 uitvoerig over verkoop en toekomst van de Kasteelboerderij. Enkele fragmenten uit dat artikel:

‘In de koopovereenkomst staat dat het rijksmonument binnen drie jaar in originele staat hersteld moet zijn. Er is sprake van 565.000 euro aan achterstallig onderhoud. De broers proberen dit al op 1 januari 2017 weggewerkt te hebben. Al geven de broers aan dat dit uit kan lopen vanwege mogelijk langlopende aanvraagprocedures voor subsidies.’

‘De gebroeders Janssen gaan er een pannenkoekenrestaurant met plaats voor 300 personen van maken.’

‘Ze willen de benedenverdieping openbreken zodat een grote ruimte ontstaat. Daarnaast moet er een tweede verdieping komen die bezoekers vanaf de begane grond kunnen bereiken.’

Hoewel de Kasteelboerderij dus sinds een jaar niet meer van mij, van ons, van de Horster gemeenschap is, gaat ze me nog steeds aan het hart. Vergelijk het met de zoon of dochter die na 20, 25 jaar het ouderlijk huis verlaat: hij of zij heeft altijd naar papa’s en mama’s pijpen moeten dansen en van het ene op het andere moment hebben papa en mama geen enkele zeggenschap meer over zoon- dan wel dochterlief. Dat is op z’n minst wennen. Ook al lukt dat, de emotionele band die in die 20, 25 jaar is ontstaan, laat zich niet zomaar wegpoetsen.

Ik ben daarom best nieuwsgierig hoe het mijn, onze Kasteelboerderij vergaat, een jaar na vertrek uit de gemeentelijke moederschoot. Gaat het lukken om het gebouw binnen drie jaar in originele staat te herstellen? Bedraagt het achterstallig onderhoud inderdaad 565.000 euro? Of zijn er intussen wat lijken uit de kast gevallen? Hoe zit het met de ambitie het achterstallig onderhoud op 1 januari 2017 te hebben weggewerkt? Wordt die datum gehaald? Zo nee, wat is dan de nieuwe streefdatum? Wil het een beetje vlotten met de aanvraagprocedures voor subsidies? Wanneer is de opening van het pannenkoekenrestaurant voorzien? Wat is er waar van het hardnekkige gerucht dat er helemaal geen pannenkoekenrestaurant in de Kasteelboerderij komt? Is al duidelijk wat er op de geplande tweede verdieping gaat gebeuren?

Tot frustratie van hun ouders zijn uitgevlogen zonen en dochters meestal niet zo heel mededeelzaam. Zijn ze dat wel, dan wordt hun wederzijdse emotionele band er doorgaans alleen maar sterker op. 

Intermezzo – Vluchteling op school

Gratis tip voor elke middelbare schooldocent: vraag een Syrische vluchteling om zijn of haar verhaal te doen en je leerlingen zullen eerst muisstil zijn en de vluchteling vervolgens bestoken met nieuwsgierige, geïnteresseerde, grappige en ook kritische vragen. Zelf kun je al die tijd eindelijk weer eens een keer relaxed achterover leunen.

Maria van Deursen is docent maatschappijleer aan het Citaverde College in Hegelsom. Op haar verzoek bezocht de in Sevenum woonachtige Syrische vluchteling Ibrahim Alsalhani donderdag deze overwegend ‘witte’ school. Vier van haar derde klassen liet ze kennismaken met Ibrahim. Die vertelde eerst over het hoe, wat, waarom en wanneer van zijn vlucht naar en verblijf in Nederland. Vervolgens was er gelegenheid tot het stellen van vragen.

Die vier lesuren verliepen telkens volgens hetzelfde patroon: met veel bravoure en nog meer rumoer betraden de leerlingen het klaslokaal. Begon Ibrahim eenmaal te vertellen, dan was daar binnen de kortste keren niets meer van over. Het zijn clichés, maar toch: ze hingen aan zijn lippen, je kon een speld horen vallen. Daarna volgde steeds een spervuur van vragen: 

Wat voor werk deed je? Waarom koos je voor Nederland? Ga je terug naar Syrië? Heb je huisdieren? Heb je hier werk? Hoe kan het dat vluchtelingen allemaal de nieuwste smartphones hebben? Sliep je tijdens je vlucht? Woon je nu in een huis? Wat zou er gebeuren als je nu terugkeerde naar Syrië? Ben je rijk? Wat voor auto had je in Syrië? Is je familie wel veilig in Syrië? Is het niet stom dat Syrische vrouwen niet mogen werken van hun man? Ben je hier wel eens lastig gevallen? Ben je getrouwd? Wil je alsjeblieft ‘Ik ben Ibrahim’ in het Syrisch zeggen? Welke Nederlandse woorden ken je? Wat zijn je favoriete kleuren? Wat vind je het beste aan Nederland? Hoe oud ben je? Heb je zelf bombardementen meegemaakt? Lucht het je op om over je vlucht te praten? 

En nadat Ibrahim zich door al die vragen heen had gewerkt: telkens applaus van de hele klas. Spontaan, niet geregisseerd.

Zó mooi. Zó goed. Zó inspirerend. Zó ontroerend. Zó hoopgevend.

Intermezzo – Zonder Hanjin

Alles heeft een eerste keer. Zo schreef ik deze week voor het eerst in mijn leven een gedicht. Meer een luister- dan een leesgedicht, donderdag voor het eerst ten gehore gebracht in Café De Verbeelding. En dan nu voor het Horst-sweet-Horst-publiek. Klik op het pijltje om de opname te starten.

Klein mysterie 703 – Aardbeienplukmachine (1)

‘Wanneer houdt die toenemende stroom arbeidsmigranten eens af zodat wij ook een kans maken op een baan???’

Bart, 2 juni 2016, op de website van Hallo Horst aan de Maas (klik hier)

Wat Horst-sweet-Horst óók schandelijk verwaarloost, is het Horster landbouwmachinepark.  Terwijl er toch genoeg over te schrijven en nog meer aan te bekijken is. Als Meteriksewegbewoner weet ik dat maar al te goed: Machinefabriek Van den Munckhof was meer dan vier decennia lang een bijna-buurman. Met grote regelmaat vielen daar op het fabrieksterrein de meest vreemdsoortige landbouwmachines te bewonderen. Hoe, wat, waarom en waarvoor was me nooit helemaal (of eigenlijk: helemaal nooit) duidelijk, maar intrigerend en indrukwekkend waren ze (klik op de afbeelding om haar te vergroten). 

Op een akker aan de Molengatweg, nauwelijks tweehonderd meter verwijderd van de voormalige locatie van de machinefabriek, trok vorige week zo’n buitenissige machine – ze kon wel zijn gemaakt bij Van den Munckhof – mijn aandacht. Ze was meer breed dan hoog, maakte flink wat geluid en leek zichzelf voort te bewegen. Buitenkansje dus voor deze liefhebber van kinetische kunstwerken die nog herrie maken ook. Ik maakte me al op om de machine uitgebreid fotografisch en filmisch te gaan documenteren, toen ik ineens tot de ontdekking kwam dat de machine bemand was. Niet door één persoon, nee, door wel tien! Naast elkaar hingen ze daar, balancerend op een soort van duikplank, ieder met onder zich een rij aardbeienplanten binnen handbereik. Een aardbeienplukmachine! (Klik op pijl om filmpje te starten.)

Noem het wereldvreemd, maar ik heb nooit geweten dat aardbeien vandaag de dag op deze manier worden geoogst. Ik was er eerlijk gezegd een beetje van ontdaan. Het zal beslist meer ARBO-verantwoord zijn dan plukken in gebogen houding of zittend op je knieën, de beloning zal ongetwijfeld vorstelijk zijn en liggend je werk doen heeft ook wel iets. Desondanks riep het tafereel bij mij om de een of andere reden ook de gedachte aan slavernij op. Niet dat die plukkers met een ketting aan hun duikplank waren vastgeketend en een slavendrijver was in de verste verten niet te bekennen, maar toch. Mijn lust om de machine fotografisch en filmisch gedetailleerd te documenteren was in elk geval verdwenen. 

Toen ik mijn weg vervolgde zag ik aan de rand van de akker een minibusje met Bulgaars kenteken staan. Dat deed me toch weer twijfelen aan die vorstelijke beloning. Ik moest ook denken aan mannen – altijd mannen – als Bart. Hebben ze het over werken op zo’n aardbeienplukmachine als ze zich weer eens beklagen over arbeidsmigranten die onze baantjes inpikken?

Little mystery 702 – Meaninglessness

I thought by myself: ‘Maybe it would be good if for once I published an Horst-sweet-Horst-article in English’. In the past I once published an Horst-sweet-Horst-article in the Polish language (click here). And only recently I even published an article in Arabic (click here)! So why not in English? It puts Horst aan de Maas (and Horst-sweet-Horst also of course) in one blow on the map in most parts of the world!

An article in the English language seems all the more relevant because day by day I get the impression that Horst aan de Maas rather sooner than later will be a completely English speaking and especially writing gemeente. I mean: the last few weeks there have been discussions about the disapperaring of the Limburgs dialect, but the real discussion should go about the question if the Dutch language will survive here. The dialect seems to me already a lost cause. That in a few generations nobody living here anymore will know what words like ‘loëzie’, ‘dreksemmer’ or ‘razele’ mean, is in my opinion as clear as a lump. We can mourn about it, but that leads to nothing, we have to see the facts under the eyes. And those facts are, as said, and although you may not have noticed yet, that our dialect is already on the losing side. Take now for example this sign that I discovered near the entrance of my beloved Mooren Building:

Everybody accepts a sign like this, at least I didn’t notice any sounds of anger and also I didn’t hear anybody saying ‘Are they now completeley ticked from little Louis there Beej Mooren?’ People accept it as the most normal thing in the world. But now imagine when the sign would have said: ‘Kóm, loate we en tas koffie of tië drinke en ’s efkes klasjenere ovver bliej dinge’. I’m pretty sure that would have led to great laughter, shame and/or anger.

I do not always want to hang out the pintfucker, but could it be that that sort of texts are done in English to hide their meaninglessness? Could it be that our understanding of the English language at the moment just isn’t good enough to really understand the meaninglessness of that sort of texts? Could it be that in let’s say fifty years the reverse will be the case? I.e. that at that time that sort of texts will be done in the Horster dialect to hide their meaninglessness?

Intermezzo – Vaerkesloëzie (2)

Soms, heel soms, leidt al dat geschrijf ook nog eens ergens toe. Zo liet de Horster politie onlangs in reactie op een Horst-sweet-Horst-stukje over ‘stiekeme stickers’ op Horster rolluiken weten dat zij geen melding(en) had ontvangen van zulke stickers (klik hier). Goed om te weten. Wat ook goed is om te weten, is dat het Horst-sweet-Horst-stukje van ruim een maand geleden over dialectwoorden (klik hier), actie van kring Ter Horst van het Limburgs Geschied- en Oudheidkundig Genootschap (LGOG) tot gevolg heeft gehad.

Dat stukje ging over een lange lijst karakteristieke, voornamelijk Horster en Sevenumse dialectwoorden. Die vloeide voort uit een dialectcursus die het LGOG in 2004 organiseerde. De lijst is gepubliceerd in nummer 30 van huisorgaan Info LGOG Kring Ter Horst. ‘Ze ontbreekt helaas in de gedigitaliseerde versie van dat nummer’, zo besloot ik het stukje. En ziedaar, zonder dat ik er iemand op attent heb moeten maken of er op andere wijze moeite voor heb gedaan, is de lijst nu gedigitaliseerd (klik hier, klik op ‘Info LGOG’, klik op nummer 30 en ga naar bladzijde 21)! Misschien wel om de olifant die met z’n lompe poten door de porseleinkast banjert en luistert naar de naam Ger Koopmans te laten zien dat het LGOG wel degelijk van deze tijd is.

Hoe het ook zij, gratis en voor niets voor iedereen te land, ter zee en in de lucht, zomaar een lijst van 168 prachtige, voornamelijk Horster en Sevenumse dialectwoorden, waarvan een aantal niet eens is terug te vinden in al dan niet gedigitaliseerde woordenboeken. Voor de aardigheid nog even een snelle top 5 van woorden uit die lijst (waarbij woorden die ik in het vorige stukje al heb vermeld waren uitgesloten van deelname – vaerkesloëzie blijft onovertroffen):

5. klam (nauwelijks; is het in het Horster trouwens niet klamp?)

4. bescheid zegge (iemand iets melden)

3. sliddere (over het ijs glijden)

2. gauwechtig (spoedig, snel)

1. vannamedaag (vanmiddag)