Intermezzo – Grandorse

Het is een beetje ondergesneeuwd in het geweld van de vernoeming van de Amsterdam Arena naar Johan Cruijff, maar we hadden afgelopen week natuurlijk ook nog de hernoeming van onze eigen sportarena. Het perdjesspeul in Kronenberg dat tot nu toe door het leven ging als ‘hippische zone’ kreeg een nieuwe naam. En die naam is … [aanzwellend tromgeroffel] … Grandorse!

‘Wà bende gai an ut doeoen?’

‘Má ziede gai dà dan nie? Ik ben ut gran an ut dorse!’

 Je ziet het helemaal voor je: door statige beuken omringde akker midden in het bos, geen vleugje wind, verzengende hitte, onweer in aantocht, gerimpeld Brabants keuterboertje, klak op z’n kop, eeuwige sigarenstomp bungelend in z’n rechter mondhoek. Boertje dat de onnozele voorbijganger even aan z’n verstand peutert dat boertje ‘ut gran an ut dorse’ is. Met rollende r’en uiteraard.

Het gran dat ons keuterboertje an ’t dorse is, is vanzelfsprekend haver. Haver: paardenvoer bij uitstek. Ziedaar de naamsverklaring voor Grandorse. Een geniale, gelaagde, welhaast filosofische naam, die het grote klein en het kleine groot maakt, teruggaat naar de bron, iets aan de verbeelding overlaat en een onbestemd verlangen in zich bergt.

De werkelijkheid blijkt helaas weer eens aanzienlijk minder poëtisch. Dagblad De Limburger van afgelopen maandag:

‘Een marketing- en communicatiebureau bedacht de naam Grandorse. Afgeleid van de woorden grand, horse en endorse. Volgens wethouder Paul Driessen (Essentie) van Horst aan de Maas heeft het gebied nu een internationaal herkenbare merknaam die gebruikt kan worden in de communicatie met buitenlandse partijen.’ 

Uit een persbericht van Grandorse:

‘Grandorse staat voor groots, voor grandeur, voor internationale allure, voor verbindingen, voor ambities, voor de paardensport waar elegantie en kracht centraal staat.’

Tja.

Maar als je dan toch dik wilt doen, doe het dan ook meteen helemaal goed. Had er dan Grand’orse van gemaakt. Nog net iets potsierlijker, bovendien met gouden glans.

Is het trouwens de Grandorse of het Grandorse?

Klein mysterie 738 – De Limburger

Tien jaar geleden, op 14 september 2007, publiceerde Dagblad De Limburger een artikel over de ontruiming van een woning in een van de zestien kernen van Horst aan de Maas. ‘Het huis en twee schuren zaten tot de nok vol met troep, etenswaren, speelgoed en bouwmaterialen’, aldus de krant. Deze zin vormde de inleiding op een artikel waarin de betreffende journalist, Leon Janssen, de bewoners van de woning op even genadeloze als gênante wijze te kijk zette. Nieuwswaarde had het allemaal niet, het stuk leek louter te zijn geschreven om de sensatiezucht van de lezers te bevredigen. 

Ik heb altijd gedacht dat dit artikel niet te overtreffen viel. Niet te overtreffen in schunnigheid, niet te overtreffen in het overschrijden van grenzen, niet te overtreffen in het aantasten van de privacy van mensen. Sinds gisteren weet ik dat het toch te overtreffen valt. Dat het nog erger, nog schaamtelozer kan. En wéér was het De Limburger, ditmaal in de persoon van Daan de Hulster. Zijn artikel op de voorpagina van het regiokatern gaat over een rechtszaak tegen een 20-jarige jongeman die vorig jaar in Horst zijn moeder zou hebben verkracht. Persoonlijk ontgaat me de noodzaak om hieraan een krantenartikel te wijden. Toch kan ik me voorstellen dat sommigen daar anders over denken. Maar als er dan zo nodig over geschreven moet worden, doe het dan alsjeblieft op een integere manier. Doe het dan in godsnaam niet door expliciet en tot in het intiemste detail (en als ik zeg ‘intiemste detail’ dan bedoel ik ook intiemste detail) te beschrijven wat er zou zijn voorgevallen. Doe het dan in godsnaam ook niet door de – niet bepaald alledaagse – voornaam van de jongeman te vermelden. Dan ontaardt het in een ongehoorde schending van de intimiteit en de privacy – van het slachtoffer, maar evenzeer van de verdachte. En dat is dus precies wat er is gebeurd.

Nog iets: in het artikel staat vermeld dat de verdachte in een bepaald Afrikaans land is geboren. Ook hiervan ontgaan me de noodzaak en de relevantie. Stel dat de verdachte in Horst was geboren, zou dat dan ook het vermelden waard zijn geweest? Nee? Waarom is het feit dat de verdachte in een bepaald Afrikaans land is geboren dan wel het vermelden waard? En stel dat de verdachte in Horst was geboren, zou de beschrijving van het voorgevallene dan even expliciet zijn geweest?

Wat heeft De Limburger ertoe gebracht dit artikel te publiceren? Hoe is het eigenlijk gesteld met het morele kompas van de krant? 

Top 5 – Ideeën om de kermis op het terrein van de voormalige ruïne van kasteel Ter Horst helemaal compleet te maken

‘Das ist meine Kasteelruïne nicht mehr’, schreef ik op 12 juli 2008 over de ruïne van kasteel Ter Horst in een van de eerste stukjes op Horst-sweet-Horst ooit (klik hier). Drie jaar later schreef ik (klik hier): ‘De kasteelruïne is de afgelopen tien jaar zo tot op het bot verkamezöld dat ze me niet meer kan boeien. Ze doen er maar mee wat ze willen, mij interesseert het niet langer.’ 

Maar nu,

nu de kasteelruïne definitief Schnee von gestern is,
nu de kruistocht om deze plek van zijn ziel te beroven glansrijk is geslaagd,
nu de missie om hier alles te vernietigen wat nog authentiek was nagenoeg is voltooid,
nu elk vleugje romantiek dat nog rond de ruïne hing zorgvuldig is weggepoetst,
nu het verlangen om hier niets meer aan de verbeelding over te laten ten langen leste heeft gezegevierd,

nu dit allemaal achter de rug is, nu is mijn interesse toch weer gewekt. En wel door een artikel in Hallo Horst aan de Maas van deze week (klik hier). Daarin wordt onder meer geopenbaard dat aan de voormalige ruïne een ‘beweegbox’ zal worden verankerd, een kubus met ‘ruimte voor interactief sport en spel’. Voorzitter Jos Jenniskens van Stichting Kasteel Huys Ter Horst in Hallo: ‘Denk aan tennisspelen tegen je favoriete tennisheld en voor jongere kinderen kun je er ook allerlei leuks mee verzinnen.’

De beweegbox als je van het? Om het lot van de voormalige kasteelruïne definitief te bezegelen? Met alle respect, maar dat kan beter. Veel beter. De Horst-sweet-Horst top 5 van ideeën om de kermis op het terrein van de voormalige ruïne van kasteel Ter Horst helemaal compleet te maken:

5. Maak er een Formule 1-racecircuit in kasteelachtige sferen van waaraan Monaco nog een puntje kan zuigen. Ook helemaal in de geest van de sportzone.   

4. Bouw het voormalige kasteel weer helemaal op en zet het vervolgens op z’n kop. Wat iets verderop bij Het Maasdal kan, moet hier ook kunnen, maar dan op veel grotere schaal.

3. Maak er een megastal van. Horst aan de Maas heeft immers een naam hoog te houden als het gaat om Schweinerei.

2. Maak er een psychedelisch paleis van. De PvdA lanceerde deze week het voorstel om op het Floriadeterrein een wietfarm te beginnen. Maar als je toch bewustzijnsverruimend bezig wil zijn, doe het dan meteen goed.

1. Doe eens helemaal gek en maak er weer een ruïne van.

Intermezzo – Bakkerij Gerards-Steeghs

Sinds gisteren werkt bakkerij Gerards-Steeghs voortaan alleen nog op bestelling. Er zijn ergere dingen. Toch word ik er een tikkeltje sentimenteel van.

Uit mijn vroege jeugd herinner ik me dat Derix onze vaste bakker was. Heerlijke appeltaart met poedersuiker. Geen idee waarom, maar op een gegeven moment, het zal een jaar of veertig geleden zijn geweest, maakten we desondanks de overstap naar Steeghs – 'Gerards' kwam pas veel later in beeld. Een overstap voor het leven. 

Jarenlang ritueel van mijn vader op de vroege zaterdagochtend: de Citroën parkeren voor het postkantoor, een rijksdaalder afgeven bij Seuren (waarvoor we in ruil na winkelsluitingstijd de ’s middags verschijnende NRC in de brievenbus gestopt kregen), de straat oversteken voor brood en een kersenkruimelvlaai bij Steeghs, om daarna bij Van Heijster te belanden om met enkele kompanen de gang van zaken in Horst en verre omstreken luidruchtig en kritisch van commentaar te voorzien. 

Mijn vader is niet meer, het postkantoor is niet meer, Seuren is niet meer, Van Heijster is niet meer, enkele van de kompanen zijn niet meer. De losse zaterdagse NRC heeft jaren geleden plaatsgemaakt voor een abonnement. De gang van zaken in Horst en iets minder verre omstreken wordt nu van commentaar voorzien door Horst-sweet-Horst. Gebleven waren het wekelijkse bezoek aan Steeghs, het brood en de kersenkruimelvlaai. Zij het dat de hele kersenkruimelvlaai een halve kersenkruimelvlaai was geworden. Gebleven was ook het praatje met May, met Annie, met het overige personeel, sporadisch met bakker Ard zelf. Meestal een vrijblijvend praatje, soms een praatje met inhoud – voor diepzinnige gesprekken leent een bakkerswinkel op zaterdagochtend zich sowieso niet.

En nu worden de winkeldeuren gesloten. De bakkerij blijft gewoon voortbestaan. Op zaterdag kan ik nog steeds terecht voor mijn (bestelde) halve kersenkruimelvlaai. Voor het brood op een andere dag. Dus heus, de wereld vergaat niet. Maar van het praatje zal het niet meer komen. Natuurlijk, wie om een praatje verlegen zit, kan op tal van andere plaatsen aan zijn gerief komen. Toch gaat er iets verloren. 

Top 5 – Horster romneyloodsen en romneyloodsachtige constructies

‘Dat de vroeger zo hermetisch gesloten hekken nu al meer dan een week open staan, dat sinds enkele dagen ook de grote toegangsdeur open is, kan vrees ik slechts één ding betekenen: de loods is ten dode opgeschreven.’

Zaterdag geschreven (klik hier). Inmiddels weet ik wel beter: de voormalige tuinbouwloods op de kruising Speulhofsbaan – Americaanseweg in Meterik krijgt een tweede leven, zo heeft de (nieuwe) eigenaar me verzekerd. Waarom die deuren dan open staan? Om de oliegeur eruit te verdrijven. Wat er daarna gaat gebeuren? Staat nog niet vast, maar afbraak komt voorlopig niet im Frage. Pak van m’n hart!

Verder: Leopold P. was zo vriendelijk me te attenderen op de naam van dit type loods: romneyloods. Aan Wikipedia (klik hier) ontleen ik de wetenschap dat de romneyloods een doorontwikkelde variant is van de in de Eerste Wereldoorlog in Engeland uitgevonden nissenhut. Vooral na de Tweede Wereldoorlog kreeg de romneyloods een heel scala aan niet-militaire toepassingen. Zou Freddy Heineken nog hebben geleefd dan had hij u er ongetwijfeld nog veel meer over kunnen vertellen. Tijdens zijn ontvoering in 1983 zat hij namelijk enkele weken opgesloten in een romneyloods in het westelijk havengebied van Amsterdam.

Een Horst-sweet-Horst top 5 van Horster romneyloodsen is een van mijn wensdromen. Maar telt Horst aan de Maas wel zoveel romneyloodsen? Ik heb ze niet kunnen vinden. Hopelijk leidt de publicatie van de top 5 van Horster romneyloodsen en romneyloodsachtige constructies tot tips en ontdekkingen, zodat die top 5 van Horster romneyloodsen er ooit nog van komt. Voor nu houd ik het dus bij de top 5 van Horster romneyloodsen en romneyloodsachtige constructies. Komt-ie: 

5. Driekooienweg, Evertsoord

Een echte romneyloods heeft de vorm van een liggende halve cilinder. Hier is die vorm slechts in aanzet aanwezig. Is dit ooit wel een echte romneyloods geweest? Of is het gewoon de Evertsoordse variant erop?

4. Songertweg, Horst

Ook deze loods, onderdeel van het Interchaletimperium, heeft slechts in aanzet iets weg van een heuse romneyloods. Desalniettemin fraai van vorm, kleur en materiaal. 

3. Jacob Poelsweg, America

Komt een aardig eind in de buurt, maar lijkt me eerder een variant op de (kleinere) nissenhut dan op de romneyloods. Hoe dan ook: de begroeiing met klimop en de bloeiende japanse kers op de achtergrond maken deze loods zeker nu tot een juweeltje. 

2. Zwanenweg, Tienray

Zul je altijd zien: nergens zijn ze te vinden en hier staan er ineens twee naast elkaar! Waarvan de rechtse me het meest kan bekoren: bij de linkse detoneert de groene deur.

1. Speulhofsbaan, Meterik

Hoewel de rechtse Tienrayse loods er aardig mee kan concurreren, blijft deze voor mij vooralsnog onovertroffen. Voor een afgewogen oordeel zou ik eerst ook de Tienrayse loods van binnen moeten zien. 

Ten slotte nogmaals: tips over andere romneyloodsen (en ook romneyloodsachtige constructies) in Horst aan de Maas zijn van harte welkom! Mail ze naar horstsweethorst@gmail.com.

Intermezzo – Kerkeveld

De Limburger berichtte vrijdag over plannen voor het opkalefateren van het Kerkeveld (ook na vier jaar moet ik nog steeds aan die naam wennen, voor mij is het nog altijd ‘de parkeerplaats achter de Plus’). Volgens de krant wil Martens Vastgoed aan de westzijde van de parkeerplaats, zeg maar de Herstraatkant, een wooncomplex met achttien appartementen voor senioren bouwen. Daarnaast is het bedrijf voornemens de parkeerplaats te vernieuwen.

Initiatieven om één van de meest mislukte plekken in het centrum van Horst te verbeteren, juich ik van harte toe. Toch een paar kanttekeningen (én een huldebetoon): 

1. Geert Martens van Martens Vastgoed zegt in het stuk over de voorgenomen bouw van het wooncomplex voor senioren: ‘Wij doen dit omdat de vereenzaming onder senioren toeneemt.’ Met andere woorden: wij doen dit heus niet om er geld aan te verdienen, nee, wij doen dit om het bestaan van senioren te veraangenamen. Lijkt me een wat al te nobele voorstelling van de werkelijkheid.

2. Als ik de in de krant afgedrukte artist’s impression goed bekijk, blijft de voormalige werkplaats van aannemersbedrijf Martens (ik veronderstel althans dat dit ooit de functie was van het gebouw) behouden.

Hulde! 

3. Volgens Geert Martens ‘zorgen de vele bomen voor hinder op het terrein’. Geef de bomen maar weer de schuld!

Dit is echt de wereld op z’n kop: het zijn niet de bomen, maar het verkeer, de auto’s, de parkeerplaatsen, de winkelwagentjes en noem maar op die de ‘janboel’ (dixit Jan Nabben) op het Kerkeveld veroorzaken. 

4. Geert Martens ‘denkt aan uitbreiding van het aantal parkeerplekken’, aldus de krant. Hoezo? Is er dan een tekort aan parkeerplaatsen? Naar schatting driekwart van de tijd heeft deze parkeerplaats, zoals nagenoeg alle parkeerplaatsen in het centrum van Horst, een gigantische overcapaciteit. En toch is het hele beleid, is de hele inrichting van de openbare ruimte afgestemd op dat ene kwart van de tijd dat parkeerplaatsen géén gigantische overcapaciteit hebben.

Keer dit mechanisme eindelijk eens om en er ontstaat (letterlijk) ruimte voor allerlei nieuwe ontwikkelingen. 

5. Als er dan toch zo nodig parkeerplaatsen bij moeten komen (ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat de tijd nog niet rijp is voor mijn pleidooi voor minder parkeerplaatsen), durf dan ook eens te gaan voor het grote gebaar. Uit De Volkskrant van 17 maart heb ik een artikel gescheurd over een nieuwe parkeergarage in Zutphen met een houten lattenscherm rondom de drie parkeerdekken:

Fantastisch! Zet zoiets neer op het Kerkeveld en het Horster centrum krijgt ineens een kwaliteitsimpuls van jewelste. Met een beetje geluk blijft er zelfs nog ruimte over om van het Kerkeveld weer enigszins een Kerkeveld te maken.

Intermezzo – Tuinbouwloods (?) Meterik

Zou je me vragen wat het nou precies is wat me voor haar doet vallen, dan zou ik het bij god niet weten. Is het haar uiterlijk? Haar innerlijk? Haar kleur? Haar geur? Ik weet het niet. Ik ben er allemaal even kapot van. Waarschijnlijk is het de som der delen die haar pas echt onweerstaanbaar maakt. Maar hoe lang nog? Hoe lang kan ik verdomme nog van haar genieten? Het zal toch niet werkelijk zo zijn dat haar laatste uur heeft geslagen?

Op de kruising Americaanseweg – Speulhofsbaan in Meterik, schuin tegenover café ’t Kruuspunt, staat een loods waarvan ik vermoed dat ze uit de jaren vijftig van de vorige eeuw dateert en dat ze oorspronkelijk de functie van tuinbouwloods heeft gehad. Ik vind het een prachtig gebouw. Ik vind het zelfs een van de prachtigste gebouwen van Horst aan de Maas. 

Jarenlang was het in en om de loods een gribus. Klinkt negatiever dan ik het bedoel: sommige mensen gruwen van gribussen – ik geniet ervan. Ik kan me nu wel voor m’n kop slaan dat ik deze gribus nooit adequaat heb gefotografeerd – deze foto benadert de jarenlange werkelijkheid slechts enigszins – 

want sinds enkele weken is de gribus niet meer. Verdwenen is het bonte geheel van al dan niet afgedankte voertuigen en machines. Gekomen zijn orde en netheid. Orde en netheid beloven meestal niet veel goeds. Ik vrees met groten vreze dat het ditmaal niet veel anders is. Dat de vroeger zo hermetisch gesloten hekken nu al meer dan een week open staan, dat sinds enkele dagen ook de grote toegangsdeur open is, kan vrees ik slechts één ding betekenen: de loods is ten dode opgeschreven.

Alle openstaande poorten, deuren en hekken boden me wel de kans voor het eerst het interieur te aanschouwen. Geloof me, het is minstens even indrukwekkend als het exterieur. De volmaakte koepelvorm, 

de zinken bekleding die overal anders van kleur is verschoten, 

het strijklicht, de doordringende geur van olie: het is allemaal om van te zwijmelen. Vervang de geur van olie door die van wierook en je waant je in een kerk. 

Nog veel uitvoeriger en intenser zou ik haar mijn liefde kunnen belijden. Maar voor het moment volsta ik hiermee. En roep u op ter plekke te gaan kijken en u te laten betoveren. Nu het nog kan.    

Klein mysterie 737 – Stoel

Trash art of junk art is de ietwat denigrerende benaming voor kunst die is gemaakt van afval of gevonden voorwerpen. Een mooi Horster voorbeeld hiervan (misschien iets meer trash dan art) is het inmiddels helaas ter ziele gegane personage bij de ingang van autobedrijf Gebr. Hofmans aan de Roothweg in Meterik (zie ook hier):

De ongetwijfeld jongste loot aan de Horster trash art-stam bevindt zich in de Moelbaerenbos, excuses Kasteelse Bossen, excuses Kasteelpark Ter Horst, excuses Tuin der Gratiën. Nou ja, laat ik het zo zeggen: bij de drie blote vrouwen van Teun Roosenburg. Daar ziet het er op dit moment (althans vanochtend nog) zo uit: 

Ter verduidelijking: het gaat hier om een stoel waarvan het skelet is samengesteld uit dode takken, de zitting is gestoffeerd met twijgen en de afzonderlijke delen bij elkaar worden gehouden door duck tape en tie wraps. De decoratie bestaat uit twee lege plastic waterflesjes.

Iemand tipte me gisteren over deze stoel: ‘Aangezien ik vaker in jouw blogs lees over een voorliefde voor straatkunst/graffiti van jeugd dacht ik dat je dit ook leuk zou vinden. Ik denk ook dat je de “daders” in die hoek mag zoeken. Er zit vaak een hele groep jeugd bij die beelden.’ Jazeker vind ik dit leuk! En inderdaad heb ik een voorliefde voor straatkunst en graffiti, zij het niet uitsluitend van jeugd (ik kan er ook enorm van genieten als onze oudjes zich weer eens nachten lang te buiten zijn gegaan aan het fabriceren van graffiti). En hoe terecht dat dat ‘daders’ tussen aanhalingstekens staat! 

Maar zou het inderdaad zo zijn dat deze stoel voortspruit uit hangjongerenbreinen? Het kan natuurlijk. Maar het kan net zo goed het resultaat zijn van een heisessie van het gemeentelijk personeel. Of van een middagje out of the box-denken van de medewerkers van de Rabobank. Of van weer zo’n zinnenprikkelende workshop op locatie van Zonder Gum.

Zelf houd ik het er voorlopig op dat het een schreeuw om aandacht is van de bedenkers van Afslag 10 v/h De Sportzone om de nu al maanden aanhoudende oorverdovende stilte omtrent hun met zoveel bombarie gelanceerde initiatief te doorbreken. Maar wie het beter weet mag het zeggen. Graag zelfs.

Klein mysterie 736 – Van Dijck Groenteproducties (4)

Als dagblad De Limburger drie weken na dato nog een keer terugkomt op een gemeenteraadsvergadering, mag Horst-sweet-Horst dat vier weken na dato natuurlijk ook. Onderwerp: andermaal de uitbreiding van Van Dijck Groenteproducties op de hoek Midden Peelweg – Peelheideweg in America. Eerder wijdde ik er al twee stukjes aan (klik hier en hier).

De Limburger schreef dinsdag: ‘De gemeenteraad van Horst besloot in 2012 dat uitbreiding van het bedrijf niet is toegestaan.’ Verantwoordelijk wethouder Paul Driessen schreef zelf op 7 februari van dit jaar in een brief aan de gemeenteraad (klik hier) dat de raad op 26 juni 2012 had uitgesproken dat ‘uitbreiding in de toekomst niet plaats mag vinden’. Diezelfde wethouder verklaarde in de gemeenteraadsvergadering van 7 maart vervolgens doodleuk: ‘In het raadsbesluit [van 26 juni 2012] vind ik niet terug dat het bedrijf niet mag uitbreiden.’ De sprekende wethouder beweert precies het tegenovergestelde van de schrijvende wethouder. Rrraarrrr. 

In diezelfde raadsvergadering van 7 maart nam ook Eric Beurskens (Essentie) het woord over Van Dijck, en wel over de landschappelijke inpassing van het bedrijf. Met trillende stem van woede:

‘Ik ben altijd geneigd even terug te kijken wat we in de stukken hebben staan, in dit geval de stukken uit 2012. Als ik daarin terugkijk en ik pak het landschappelijk inpassingsplan erbij dan moet ik zeggen dat het bedrijf volgens mij grotendeels voldoet aan het landschappelijk inpassingsplan, alleen aan de Midden Peelweg ontbreken een paar bomen.’

Zelf had ik het landschappelijk inpassingsplan uit 2012 er al in augustus vorig jaar bij gepakt (klik hier). Ik kwam toen tot een heel andere conclusie dan Eric Beurskens:

‘Niets, werkelijk helemaal niets, is terechtgekomen van alle landschappelijke inpassingsbeloftes. Horsten en slenken zijn in geen velden of wegen te bekennen. Oeververflauwing, plas-draszone, mantel- en zoomvegetatie, vruchtdragende heesters? Noppes. Een beukenhaag, niet meer en niet minder. Een rij notenbomen dan tussen bedrijfshal en Peelheideweg? Naar mijn beste weten zijn het gewoon eiken. “In plaats van een steile grondwal wordt een flauw oplopend talud aangelegd”, heette het in het advies. Flauw oplopend? Zelfs berggeiten zouden hier niet overleven! Het ”infiltratiegebeuren” opengesteld voor bezoekers Meerdal? Educatieve borden? Wandelpaden? Verbondenheid tussen het bedrijf en het landschap? Allemaal niks van waar. Allemaal holle woorden. Allemaal praatjes voor de vaak.’

Misschien wil Eric me een keer aanwijzen waar alles wat ik mis, zich bevindt. Dan mag hij me tegelijkertijd ook uitleggen hoe het nu precies zit met de werktuigenloods van het bedrijf. Op bladzijde 50 van het Bestemmingsplan Peelheideweg 12 (klik hier, ga naar agendapunt 10 en klik op 10d) staat daarover vermeld: ‘Aan de noordwestzijde wordt de werktuigenloods gerealiseerd. De loods wordt in de grondwal ingebed, enkel de bovenzijde is zichtbaar.’

Ook Eric zal toch niet kunnen ontkennen dat er tussen loods en wal een gat van een meter of twintig gaapt en dat de loods dus niet in de grondwal is ingebed?

Top 5 – Horster akkerrandslangen

Mensen vragen me vaak wat de Horster akkerrandslang zo speciaal maakt dat de Horster akkerrandslang een Horst-sweet-Horst top 5 zou verdienen. ‘Een akkerrandslang is toch een akkerrandslang?’, zeggen ze dan. Klopt. In zekere zin. Zoals een vogel toch een vogel is. Een mens toch een mens. In die zin is een akkerrandslang toch een akkerrandslang. Alleen doe je de akkerrandslang daarmee grotelijks tekort. Want een akkerrandslang is méér dan toch een akkerrandslang. Een akkerrandslang heeft z’n eigen karakter, z’n eigen hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Elke akkerrandslang. Waar dan ook.

Ik zou dan ook beslist niet durven te beweren dat de Horster akkerrandslang specialer is dan pakweg de Opperdoezer akkerrandslang of de Buxtehuder akkerrandslang. Maar met alle respect voor de Opperdoezer akkerrandslang en de Buxtehuder akkerrandslang en alle andere akkerrandslangen waar dan ook: het ongeluk wil dat mijn jachtgebied zich beperkt tot Horst aan de Maas. 

Laat dus duidelijk zijn dat geen enkele niet-Horster akkerrandslang zich geschoffeerd hoeft te voelen door deze top 5. Sterker nog, deze top 5 van Horster akkerrandslangen is tegelijkertijd een eerbetoon aan alle akkerrandslangen die zich waar dan ook in volstrekte anonimiteit door het leven moeten slepen. Komt-ie, de Horst-sweet-Horst top 5 van Horster akkerrandslangen: 

5. Graafsebosweg, Hegelsom

In een groen, groen, groen, groen knollenland

is de akkerrandslang lekker dominant

4. Silvesterweg, Meterik

Gaat met een bandage om de rechter ellepijp door het leven. Maar dacht je dat ie daarom maalt? Wat. Een. Bikkel. 

3. Seurenweg, Horst

De gele akkerrandslang is de kleinste van alle akkerrandslangen. En tevens de meest dienstbare van allemaal. De o zo onmisbare stofzuiger op het middenveld.

2. Naaldhoutweg, Meterik

Sierlijker en wulpser dan deze ga je ze echt niet vinden.

1. Hogeweg, Melderslo

Eén brok karakter. Zal je nooit in de steek laten. Bel ‘m midden in de nacht om je hond uit te laten en hij doet het. Zonder morren.

Intermezzo – TaalRijk

‘Enkele kinderen die gistermiddag rondhingen bij hun school zeggen niets gemerkt te hebben van de klachten en ook medeleerlingen daar nooit over gehoord te hebben.’

Het zoemde al ruim een week rond, maar donderdag werd officieel bekend dat TaalRijk tijdelijk z’n deuren sluit. De school in Hegelsom, waar kinderen van anderstalige nieuwkomers uit Horst aan de Maas en Venray worden klaargestoomd voor het reguliere voortgezet onderwijs, gaat op slot vanwege gezondheidsklachten van personeel en leerlingen.

Dagblad De Limburger wijdde gisteren een uitvoerig artikel aan de sluiting van de school. Jeffreye Vossen, lid van de centrale directie van de organisatie voor voortgezet onderwijs in Noord-Limburg, verklaart daarin dat de sluiting het gevolg is van toenemende klachten over hoofdpijn, geïrriteerde luchtwegen en droge ogen. Iets waarmee de gemeente en de onderwijsorganisatie geen enkel risico willen nemen, aldus de Horster wethouder Ger van Rensch. 

Tot zover geen vuiltje aan de lucht, althans wat het artikel betreft. Maar het venijn zit in de staart, in het uiteinde van de staart zelfs, in de allerlaatste zin: ‘Enkele kinderen die gistermiddag rondhingen bij hun school zeggen niets gemerkt te hebben van de klachten en ook medeleerlingen daar nooit over gehoord te hebben.’

Mijn aanvankelijke verbazing over deze zin ging al heel snel over in ergernis. De auteur van het artikel, Peter Heesen, kent kennelijk gewicht toe aan de uitspraken van deze leerlingen. Anders had hij ze wel achterwege gelaten. Maar als je er gewicht aan toekent, dan ben je het als journalist ook aan je stand verplicht er iets mee te doen. Deze ene zin met de uitspraken van de leerlingen schoffelt namelijk alle 27 andere zinnen van het artikel onderuit. De uitspraken van de leerlingen wekken de suggestie dat er een andere reden is voor de schoolsluiting dan gezondheidsklachten. ‘Kaasje voor een journalist’, zou je denken: onderzoek doen, het directielid, de wethouder, de docenten en eventueel andere leerlingen van de school confronteren met de uitspraken en noem verder maar op. Moet ongetwijfeld een mooi artikel in zitten. Maar noppes. Ik had nog een sprankje hoop dat de krant vandaag alsnog zou uitpakken met een verhaal naar aanleiding van de uitspraken van de leerlingen. Niet dus. Wat het ten enenmale onbegrijpelijk maakt dat de uitspraken in het artikel zijn opgenomen.