Intermezzo – 25 jaar OJC Niks (1) / Herinneringen

‘Hallo, vanaf september 2018 bestaat OJC Niks 25 jaar, nu wordt dit gevierd op 17 en 18 mei met een groot feest. Wij vroegen ons af of u het interessant lijkt om een stukje te plaatsen over ons 25-jarige bestaan in een van de weken voorafgaande aan het festival? Mocht u nog vragen hebben, wij horen graag van u!’

Doe ik zo ontzettend goed m’n best om hip, cool en chill te zijn, word ik nóg aangesproken met ‘u’. Pijnlijk. Van de andere kant: blijkbaar word ik toch hip, cool en chill genoeg bevonden om een stukje te schrijven over het jubileum van jongerencentrum Niks. Toch een soort van (‘soort van’ – überhip) erkenning. Dus zijn het vier stukjes over Niks geworden in plaats van één: vandaag deel 1, morgen, overmorgen en donderdag de andere drie. Waarna vrijdag en zaterdag het grote feest (klik hier) kan losbarsten.

Niks is de opvolger van ZOPO. Dus zou het logisch kunnen zijn deze korte serie te beginnen met het roemruchte jongerencentrum van weleer. Dit temeer omdat ik aan het uiteinde zit van een generatie Horstenaren die warme herinneringen koestert aan ZOPO. Maar uitgerekend ik koester geen warme herinneringen aan ZOPO. Überhaupt geen herinneringen. Ik ben namelijk nooit in ZOPO geweest. Want ik mag dan wel ontzettend goed m’n best doen om hip, cool en chill te zijn, ik bén het niet. Nooit geweest ook. Wel saai, vreselijk saai: ‘lam’ is voor mij een dier, ‘een lijntje’ een dunne kalklijn op een voetbalveld, ‘hard gaan’ een tussenstand van 3-0 na vijf minuten.

Na het voorgaande hoeft het niet te verbazen dat ik ook geen warme herinneringen aan Niks koester. Tot voor kort was ik er slechts één keer geweest. Ik weet nog wel precies wanneer: op 1 maart 2012, iets na vijven. Job Cohen was een week eerder afgetreden als PvdA-partijleider en Diederik Samsom voerde campagne om diens opvolger te worden. ‘En dus maakte Diederik even na vijven z’n opwachting in OJC Nix’, schreef ik enkele dagen later (klik hier). ‘Nix’ – onvergeeflijke blunder.

M’n tweede bezoek aan Niks dateert van 23 maart jongstleden. Voor een stukje over de deurschildering bij Witveld (klik hier) had ik met Elle van Lier, een van de makers, afgesproken in Niks. Behalve over de deurschildering ging het vooral ook over Niks, waarvan Elle bestuurslid is en waarover ze met aanstekelijk enthousiasme vertelde. M’n derde bezoek aan Niks was op 27 april, toen ik kennismaakte met Michel Vissers, een van degenen die bij Niks is belast met de programmering. Dankzij Michel deed ik inspiratie op voor de drie stukjes die deze week zullen volgen.

M’n vierde bezoek aan Niks was vorige week maandag. Doel: een nieuwe fotosessie. Ik was anderhalve week eerder namelijk zó opgegaan in het gesprek met Michel dat de foto’s die ik tegelijkertijd aan het maken was, nagenoeg allemaal mislukt bleken te zijn. Doodzonde: al het prachtigs dat ik had aangetroffen, verdiende betere foto’s. Wat dat prachtigs dan wel is? Daarover de komende dagen meer ...